Terk Etmedi Sevdan Beni…
Hendek Harbi sýrasýnda, Sevgili Peygamberimiz de (s.a.v.) bizzat çalýþýyor ve hendeði kazarken þöyle dua ediyordu:
“Gerçek hayat yok hiçbir yerde, Cennettekinden baþka. Ensarla Muhacirine rahim ol Rabbim.”
Sonra müjdelerle aydýnlandý her yer…
Vur kazmayý Ferhat gibi içinin daðlarýna, Sen de eriþ o müjdeye ey yolcu.
Yüce davete uyup kutlu beldeye, kutlu sefere çýkan kardeþlerimizi dualarýmýzla uðurluyoruz.
Bizi de duadan unutmasýnlar inþaallah.
ÖYLE anlar vardýr ki, âdeta bittim dersiniz. Aczinizin son sözleridir söyledikleriniz. Býçak kemiðe dayanmýþtýr. Ve iþte tam o sýrada olmazlar olur, ilâhî bir inayet birden imdada yetiþir. Sebeplerin tek tek tükendiði bir yerde, söz onundur artýk. Simurg gibi, küllerinizden o an yeni bir hayat, yeni bir insan doðar. Kim bilir kaç yüzüncü kez bu böyle olmuþtur? Yine de unuturuz, çareyi hiç olmayacak yerlerde ararýz. Yanlýþ adreslerden medet umarýz. Halbuki dua ve Allah’a sýðýnýþ en emin çaredir. Acz ve fakr, en kýsa en selâmetli yoldur. Hedefe çabuk vardýrýr. Rabbimize ulaþtýrýr bizi. Yüce Sevgili’nin huzuruna çýkarýz. Bir damlacýk hayat nuru buharlaþmadan kaynaðýna kavuþur. Dertler biter mi? Yine vardýr ve hep olacaktýr. Ama ruhun kavuþtuðu huzur ve eriþtiði hakiki iman sayesinde daðlarvari dalgalar, topuklara çýkar ancak. Ýnsaný aþamaz, boðamaz. Týlsým bozulmuþtur. Her devirde, her dönemde insanýn hâli budur. Ýniþler ve çýkýþlarla doludur hayatý. Ne onu üzen olaylar azalýr, ne de ona ulaþan ilâhî yardýmlar kesilir. Bazen þaþkýnlýk içinde aklýmýz karýþýr, seçemez olur doðrularý. Hakka yönelmekte gecikiriz bir müddet. Yönümüzü ve yüzümüzü ondan yana çevirince anlarýz ki; hayatý veren ve bu hayatýn sahibi olan Rabbimiz bizi yalnýz býrakmamýþtýr. Gözyaþlarýyla beraber dilimizden bir söz dökülür: “Terk etmedi sevdan beni.”
Bu söz, bir dua gibi arþa yükselir. Darmadaðýnýk bir evde, periþan bir odada temizlik yapmadan ne oturabilir ne de çalýþabiliriz. Kalbimiz de böyledir, bazen daðýlýyor, daralýyor, bin parça oluyor. Onun için de bir temizlik gerekiyor. Biçare kalbimizi, o kadar bencil duygular ve yabancýsý olduðu fikirler kaplýyor ki, bunlarýn esiri olmaktan bunalýyor “ah” “of” edip inliyor. Ruhumuzun inceldiði anlarda bu feryatlarý duyarýz. Kalbimizin sesine uyarýz. Çok geç olmadan ince bir temizliðe baþlarýz. Kalbimiz ki, o en temiz ve en saf yanýmýz. Tövbeyle arýnmak ister. Aðlamakla, bulut olup yaðmakla yýkanmak ister, Ýhtiyacý vardýr. Serapa temizlenip güçlenmek ve beslenmek ister. Buyur etmek ister; “çün hazýr oldu döþek/ Ona bir hakan gerek” der bekler. Yüce Rabbin güzel isimlerinin tecellisini kendinde görmek ve göstermek ister.
Bu böyledir… Her sýkýntý feraha açýlan bir kapý olabilir. Allah(c.c.) Fettah’týr; kapýlar açar. En umulmadýk bir anda, size de bir kapý açýlabilir. “Dýþarýda arama, yollar hep senin içinde. Dön geriye dön, bir kapý açýlýr kalbinde. Ateþli hastalýk gibidir günahlar, ruhu yakar. Tövbeyle arýn, þifalar yakýn rahmetinde.”
KALBÝMÝN yumuþadýðý günlerden bir gündü. Öksüz ve yetim çocuklarla sohbet etmiþtik. Bu mânâyý bir kez de orada yaþadým. Rahmetli Doktor Haluk Nurbâki hoca bir sohbetinde anlatmýþtý. Sahabeden biri gelir, Hz. Peygamber’e (s.a.v.) “Duygulanamýyorum” der. Adeta kitlenmiþtir. Hz. Peygamber (s.a.v.) o sahabeye, “Sokakta bir yetimle karþýlaþýrsan baþýný okþa. Ýçinde bir þeylerin kýmýldandýðýný hissedeceksin” der. Denileni yapar, gerçekten de duygularýnýn tekrar canlanýp, coþtuðunu görür. O gün ben de böyleydim. Bir baþ okþamakla, onlarýn arasýnda olmakla ben de açýldým, konuþtukça ferahladým. Her olay bizi derinden etkiliyor. Her bir olayla birbirimize baðlýyýz. Görünmeyen bir zincirin halkalarý gibiyiz. Tüm insanlarla birlikteliðimiz var. Bizden uzak olmayan biri var. Þükür ki bu baðý kuran, bu sevgiyi kalplerde uyandýran var. Bizden uzak olmayan biri var. “Terk etmedi sevdan beni.” Terk etmiyor bu sevdan hiçbir zaman. Ben unutsam da, sen unutmadýn. Yaprak yaprak açtýrdýn aðaçlarý, çiçek çiçek donattýn dallarý. Dallarýn uçlarýnda rengarenk meyvalarý. Hepsini, her þeyi benim için yarattýn.“Terk etmedi sevdan beni.”
Çünkü Sen Rahmandýn. O yüce ve eþsiz sevginin þanýndandýr tüm bunlar. Sýðýndýðým, kollarýna atýldýðým nice gerçek olmayan sevgilerin kapýlarýný kapadýk. Yüz bulamadýk, Senden Senin dergâhýndan baþka hiçbir yerde. Hepsi gitti, gidiyor da zaten… Bir zaman sonra anladýk ki; aynalardaki güzellik aynalardan deðilmiþ. Biz aynadaki güneþe vurulmuþuz. Aynalar kýrýldý. Güneþ, gökte yine yalnýz kaldý, pýrýl pýrýl. Sevginin güneþi de böyle, hiç sönmedi, sönmeyecek. Sen tüm sevgilerin kaynaðýsýn, Rahmansýn. Küçük diye ne bir karýncayý, ne de bir çiçeði terk etti rahmetin Senin. Her þeye, her þeyden yakýnsýn Sen. Her þey Senin çünkü Rahmansýn Sen. “Terk etmedi sevdan beni.” Bu sevgi beni yaratmadan hatta kainatý yaratmadan önce de vardý. Ezel de Senin, Ebed de. “Terketmedi sevdan beni.” Sonra sonra, ilahi bir hikmetin ve sevginin ýþýðýyla yandý, aydýnlandý her yer. Sen ki, Nurdun. O Nurdan uzak kalamazdý hiç kimse. Gizlenen, saklanan, uzak duranlar müstesna. Ama onlarý da unutmuyorsun, yine de yaþatýyorsun. Seni layýkýyla sevemedik. Allah’ým affet. Kayboldu bir kýsmýmýz dünya çöllerinde, buharlaþýp gitti. Bir kýsmýmýz ise yanýldýðýmýzý anlayýp döndük. Davetine uyup tekrar düþtük yollara, yöneldik huzura. “Terk etmedi sevdan beni” dedik. Aç kaldýk, susuz kaldýk. Uðrulara kandýk. Aldandýk, aldatýldýk bu yollarda. Bir Sen vefalý çýktýn, beni yalnýz býrakmadýn. “Terk etmedi Sevdan beni.” SENÝN adýnla baþlayan her nimet güzeldi, Senin için katlandýðýmýz her zorluk da kolaydý. Nimetler Sendendi, Senindi. Sevginle sermest, aþkýnla bihuþ olup düþtük yollara, yollarýna. O sevdanýn uðruna. Daha yakýn olalým, rahmetinden kana kana içelim, tadalým diye yollardayýz. Yollar ki adýnla güzel, bu yolculuðun en güzel kelimesi de yine Sen’den armaðan; “Lebbeyk, Allahümme lebbeyk, Lebbeyke la þerike leke lebbeyk…” Sevginin, hasretin ateþi sarýnca içimizi, ayaklarýmýzýn altýndaki yollarda kýsalýyor sanki, zaman da dürülüyor. Geç olmadan anladýk ki, “Hac” sevgiymiþ meðer… Bir aþk damlacýðýnýn, sevgi seline kapýlýp ummana doðru koþmasýymýþ, çaðlamasýymýþ. Huzurdayým, kapýndayým, kýyamdayým, demekmiþ. Eller, diller ve gönüller arýnmakta þimdi. Binler duygunun temizlenme vakti þimdi. Mahþerin provasýna hazýrlanýyor milyonlar. Günahýn, lekenin bir zerreciði bile kalmamalý üzerimizde. Arafat’ta son bir defa daha yýkanýp arýnmalýyýz. Gerçek hayat neymiþ burada anlýyor insan. Rahmetine sarýlýyoruz, kabuslardan uyanýyoruz. Savrulmaktan ve ezilmekten ise izzetinle kurtuluyoruz. Seni bilmekle, Seni “Bir” ve “yakýn” bilmekle rahatlýyoruz. “Terk etmedi sevdan beni.” Hiçbir zaman, ne dünyada , ne kabirde, ne de ahirette… Her nereye gidersek Sendin bizimle kalan, bin bir isminle bizi kuþatan, bizimle olan. Senden baþka kim var ki, kimimiz olabilir ki, bizi bilen? Varlýðýnýn yanýnda ne ki bu gölgeler? Senden medet almayan sevgiler, sönüp gittiler birer birer. Sen ki sönmeyensin! Sen ki, ölmeyensin! Sen ki, eþi ve benzeri olmayansýn! Sen ki, kullarýný unutmayansýn! “Terk etmedi Sevdan beni.” ALLAH’IM Sen ki, Rahmansýn, yaþamak bu olmalý, gerçek hayat da bu olmalý. Çok þeyi bilmek deðil, sadece bir þeyi bilmek, o yüce gerçeði bilmek. “Terk etmedi sevdan beni” demek. Ve seni sevmek… Ýþte bütün mesele bu… Seni sevmek, ölesiye sevmek, ebediyen sevmek. Mevlânâ gibi
“Yarabbi; Ýþte Senden baþka kimse yok! Sana teslim olan da, aðlar sayýlmaz…
Ey Nur; Sana karþý hiç kimsenin adýný anmak lâyýk deðil.
Bu bir damlayý, af ve rahmet denizlerine ulaþtýr.
Kötülükleri bizden ýrak et.
Dua ve dileklerimizi kabul et…”
Amin…
Selim Gündüzalp
“Gerçek hayat yok hiçbir yerde, Cennettekinden baþka. Ensarla Muhacirine rahim ol Rabbim.”
Sonra müjdelerle aydýnlandý her yer…
Vur kazmayý Ferhat gibi içinin daðlarýna, Sen de eriþ o müjdeye ey yolcu.
Yüce davete uyup kutlu beldeye, kutlu sefere çýkan kardeþlerimizi dualarýmýzla uðurluyoruz.
Bizi de duadan unutmasýnlar inþaallah.
ÖYLE anlar vardýr ki, âdeta bittim dersiniz. Aczinizin son sözleridir söyledikleriniz. Býçak kemiðe dayanmýþtýr. Ve iþte tam o sýrada olmazlar olur, ilâhî bir inayet birden imdada yetiþir. Sebeplerin tek tek tükendiði bir yerde, söz onundur artýk. Simurg gibi, küllerinizden o an yeni bir hayat, yeni bir insan doðar. Kim bilir kaç yüzüncü kez bu böyle olmuþtur? Yine de unuturuz, çareyi hiç olmayacak yerlerde ararýz. Yanlýþ adreslerden medet umarýz. Halbuki dua ve Allah’a sýðýnýþ en emin çaredir. Acz ve fakr, en kýsa en selâmetli yoldur. Hedefe çabuk vardýrýr. Rabbimize ulaþtýrýr bizi. Yüce Sevgili’nin huzuruna çýkarýz. Bir damlacýk hayat nuru buharlaþmadan kaynaðýna kavuþur. Dertler biter mi? Yine vardýr ve hep olacaktýr. Ama ruhun kavuþtuðu huzur ve eriþtiði hakiki iman sayesinde daðlarvari dalgalar, topuklara çýkar ancak. Ýnsaný aþamaz, boðamaz. Týlsým bozulmuþtur. Her devirde, her dönemde insanýn hâli budur. Ýniþler ve çýkýþlarla doludur hayatý. Ne onu üzen olaylar azalýr, ne de ona ulaþan ilâhî yardýmlar kesilir. Bazen þaþkýnlýk içinde aklýmýz karýþýr, seçemez olur doðrularý. Hakka yönelmekte gecikiriz bir müddet. Yönümüzü ve yüzümüzü ondan yana çevirince anlarýz ki; hayatý veren ve bu hayatýn sahibi olan Rabbimiz bizi yalnýz býrakmamýþtýr. Gözyaþlarýyla beraber dilimizden bir söz dökülür: “Terk etmedi sevdan beni.”
Bu söz, bir dua gibi arþa yükselir. Darmadaðýnýk bir evde, periþan bir odada temizlik yapmadan ne oturabilir ne de çalýþabiliriz. Kalbimiz de böyledir, bazen daðýlýyor, daralýyor, bin parça oluyor. Onun için de bir temizlik gerekiyor. Biçare kalbimizi, o kadar bencil duygular ve yabancýsý olduðu fikirler kaplýyor ki, bunlarýn esiri olmaktan bunalýyor “ah” “of” edip inliyor. Ruhumuzun inceldiði anlarda bu feryatlarý duyarýz. Kalbimizin sesine uyarýz. Çok geç olmadan ince bir temizliðe baþlarýz. Kalbimiz ki, o en temiz ve en saf yanýmýz. Tövbeyle arýnmak ister. Aðlamakla, bulut olup yaðmakla yýkanmak ister, Ýhtiyacý vardýr. Serapa temizlenip güçlenmek ve beslenmek ister. Buyur etmek ister; “çün hazýr oldu döþek/ Ona bir hakan gerek” der bekler. Yüce Rabbin güzel isimlerinin tecellisini kendinde görmek ve göstermek ister.
Bu böyledir… Her sýkýntý feraha açýlan bir kapý olabilir. Allah(c.c.) Fettah’týr; kapýlar açar. En umulmadýk bir anda, size de bir kapý açýlabilir. “Dýþarýda arama, yollar hep senin içinde. Dön geriye dön, bir kapý açýlýr kalbinde. Ateþli hastalýk gibidir günahlar, ruhu yakar. Tövbeyle arýn, þifalar yakýn rahmetinde.”
KALBÝMÝN yumuþadýðý günlerden bir gündü. Öksüz ve yetim çocuklarla sohbet etmiþtik. Bu mânâyý bir kez de orada yaþadým. Rahmetli Doktor Haluk Nurbâki hoca bir sohbetinde anlatmýþtý. Sahabeden biri gelir, Hz. Peygamber’e (s.a.v.) “Duygulanamýyorum” der. Adeta kitlenmiþtir. Hz. Peygamber (s.a.v.) o sahabeye, “Sokakta bir yetimle karþýlaþýrsan baþýný okþa. Ýçinde bir þeylerin kýmýldandýðýný hissedeceksin” der. Denileni yapar, gerçekten de duygularýnýn tekrar canlanýp, coþtuðunu görür. O gün ben de böyleydim. Bir baþ okþamakla, onlarýn arasýnda olmakla ben de açýldým, konuþtukça ferahladým. Her olay bizi derinden etkiliyor. Her bir olayla birbirimize baðlýyýz. Görünmeyen bir zincirin halkalarý gibiyiz. Tüm insanlarla birlikteliðimiz var. Bizden uzak olmayan biri var. Þükür ki bu baðý kuran, bu sevgiyi kalplerde uyandýran var. Bizden uzak olmayan biri var. “Terk etmedi sevdan beni.” Terk etmiyor bu sevdan hiçbir zaman. Ben unutsam da, sen unutmadýn. Yaprak yaprak açtýrdýn aðaçlarý, çiçek çiçek donattýn dallarý. Dallarýn uçlarýnda rengarenk meyvalarý. Hepsini, her þeyi benim için yarattýn.“Terk etmedi sevdan beni.”
Çünkü Sen Rahmandýn. O yüce ve eþsiz sevginin þanýndandýr tüm bunlar. Sýðýndýðým, kollarýna atýldýðým nice gerçek olmayan sevgilerin kapýlarýný kapadýk. Yüz bulamadýk, Senden Senin dergâhýndan baþka hiçbir yerde. Hepsi gitti, gidiyor da zaten… Bir zaman sonra anladýk ki; aynalardaki güzellik aynalardan deðilmiþ. Biz aynadaki güneþe vurulmuþuz. Aynalar kýrýldý. Güneþ, gökte yine yalnýz kaldý, pýrýl pýrýl. Sevginin güneþi de böyle, hiç sönmedi, sönmeyecek. Sen tüm sevgilerin kaynaðýsýn, Rahmansýn. Küçük diye ne bir karýncayý, ne de bir çiçeði terk etti rahmetin Senin. Her þeye, her þeyden yakýnsýn Sen. Her þey Senin çünkü Rahmansýn Sen. “Terk etmedi sevdan beni.” Bu sevgi beni yaratmadan hatta kainatý yaratmadan önce de vardý. Ezel de Senin, Ebed de. “Terketmedi sevdan beni.” Sonra sonra, ilahi bir hikmetin ve sevginin ýþýðýyla yandý, aydýnlandý her yer. Sen ki, Nurdun. O Nurdan uzak kalamazdý hiç kimse. Gizlenen, saklanan, uzak duranlar müstesna. Ama onlarý da unutmuyorsun, yine de yaþatýyorsun. Seni layýkýyla sevemedik. Allah’ým affet. Kayboldu bir kýsmýmýz dünya çöllerinde, buharlaþýp gitti. Bir kýsmýmýz ise yanýldýðýmýzý anlayýp döndük. Davetine uyup tekrar düþtük yollara, yöneldik huzura. “Terk etmedi sevdan beni” dedik. Aç kaldýk, susuz kaldýk. Uðrulara kandýk. Aldandýk, aldatýldýk bu yollarda. Bir Sen vefalý çýktýn, beni yalnýz býrakmadýn. “Terk etmedi Sevdan beni.” SENÝN adýnla baþlayan her nimet güzeldi, Senin için katlandýðýmýz her zorluk da kolaydý. Nimetler Sendendi, Senindi. Sevginle sermest, aþkýnla bihuþ olup düþtük yollara, yollarýna. O sevdanýn uðruna. Daha yakýn olalým, rahmetinden kana kana içelim, tadalým diye yollardayýz. Yollar ki adýnla güzel, bu yolculuðun en güzel kelimesi de yine Sen’den armaðan; “Lebbeyk, Allahümme lebbeyk, Lebbeyke la þerike leke lebbeyk…” Sevginin, hasretin ateþi sarýnca içimizi, ayaklarýmýzýn altýndaki yollarda kýsalýyor sanki, zaman da dürülüyor. Geç olmadan anladýk ki, “Hac” sevgiymiþ meðer… Bir aþk damlacýðýnýn, sevgi seline kapýlýp ummana doðru koþmasýymýþ, çaðlamasýymýþ. Huzurdayým, kapýndayým, kýyamdayým, demekmiþ. Eller, diller ve gönüller arýnmakta þimdi. Binler duygunun temizlenme vakti þimdi. Mahþerin provasýna hazýrlanýyor milyonlar. Günahýn, lekenin bir zerreciði bile kalmamalý üzerimizde. Arafat’ta son bir defa daha yýkanýp arýnmalýyýz. Gerçek hayat neymiþ burada anlýyor insan. Rahmetine sarýlýyoruz, kabuslardan uyanýyoruz. Savrulmaktan ve ezilmekten ise izzetinle kurtuluyoruz. Seni bilmekle, Seni “Bir” ve “yakýn” bilmekle rahatlýyoruz. “Terk etmedi sevdan beni.” Hiçbir zaman, ne dünyada , ne kabirde, ne de ahirette… Her nereye gidersek Sendin bizimle kalan, bin bir isminle bizi kuþatan, bizimle olan. Senden baþka kim var ki, kimimiz olabilir ki, bizi bilen? Varlýðýnýn yanýnda ne ki bu gölgeler? Senden medet almayan sevgiler, sönüp gittiler birer birer. Sen ki sönmeyensin! Sen ki, ölmeyensin! Sen ki, eþi ve benzeri olmayansýn! Sen ki, kullarýný unutmayansýn! “Terk etmedi Sevdan beni.” ALLAH’IM Sen ki, Rahmansýn, yaþamak bu olmalý, gerçek hayat da bu olmalý. Çok þeyi bilmek deðil, sadece bir þeyi bilmek, o yüce gerçeði bilmek. “Terk etmedi sevdan beni” demek. Ve seni sevmek… Ýþte bütün mesele bu… Seni sevmek, ölesiye sevmek, ebediyen sevmek. Mevlânâ gibi
“Yarabbi; Ýþte Senden baþka kimse yok! Sana teslim olan da, aðlar sayýlmaz…
Ey Nur; Sana karþý hiç kimsenin adýný anmak lâyýk deðil.
Bu bir damlayý, af ve rahmet denizlerine ulaþtýr.
Kötülükleri bizden ýrak et.
Dua ve dileklerimizi kabul et…”
Amin…
Selim Gündüzalp
Ynt: Terk Etmedi Sevdan Beni By: saniyenur Date: 05 Aralýk 2012, 20:54:28
Esselamu aleykum ve rahmetullahi, çok güzel bir konu paylaþmýþýn kardeþim Allah razý olsun.
Darmadaðýnýk bir evde, periþan bir odada temizlik yapmadan ne oturabilir ne de çalýþabiliriz. Kalbimiz de böyledir, bazen daðýlýyor, daralýyor, bin parça oluyor. Onun için de bir temizlik gerekiyor. Biçare kalbimizi, o kadar bencil duygular ve yabancýsý olduðu fikirler kaplýyor ki, bunlarýn esiri olmaktan bunalýyor “ah” “of” edip inliyor. Ruhumuzun inceldiði anlarda bu feryatlarý duyarýz. Kalbimizin sesine uyarýz. Çok geç olmadan ince bir temizliðe baþlarýz. Kalbimiz ki, o en temiz ve en saf yanýmýz. Tövbeyle arýnmak ister. Aðlamakla, bulut olup yaðmakla yýkanmak ister, Ýhtiyacý vardýr. Serapa temizlenip güçlenmek ve beslenmek ister. Buyur etmek ister; “çün hazýr oldu döþek/ Ona bir hakan gerek” der bekler. Yüce Rabbin güzel isimlerinin tecellisini kendinde görmek ve göstermek ister.
Terketmedi sevdan beni, her þey terketti kendim bile terketti kendimi ama terketmesin sevdan beni. Amin.
Ynt: Terk Etmedi Sevdan Beni By: sümeyra Date: 05 Aralýk 2012, 21:01:08
Gönle tercüman olunca sözler,böyle güzellikler dökülüyor iþte..Maþaallah..Barekallah..
Ynt: Terk Etmedi Sevdan Beni By: hafiza aise Date: 06 Aralýk 2012, 19:39:16
Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuh ; gerçekten sýkýntýdan sonra feraha kavuþturuyor Rabbim. Sýkýntýyla kendisine yönelinmesini saðlýyor. inþ sýkýntýlar bizi allah-u Telaya ya yaklaþtýrýr. Kalbimiz istaðfarla harabelikten çýkar. Harika bir yazý. allah razý olsun.
Ynt: Terk Etmedi Sevdan Beni By: Hadice Date: 06 Aralýk 2012, 20:00:09
Paylaþým için Rabbim razý olsun..yorumunada amin ecmaýn aiþe kardeþim..
Ynt: Terk Etmedi Sevdan Beni By: sumeyye Date: 13 Þubat 2013, 01:24:46
a.s.. ; hayirli dualariniza amin amin amin insaallah kardesler..Her imtihanýn , sýkýntýnýn sabrini da süphesiz Rabbim c.c verir , önemli olan isyana kapilmamak..