Umut...
Toprak, ipek gibi yumuþacýktý. Bahçývanýn deyimiyle tam kývamýndaydý. Nemliydi, ele alýndýðýnda sýmsýcak bir ýslaklýk hissediliyordu. Ama yine de bir susamýþlýk vardý hâlinde. Belli ki beklediði bir þey vardý. Dua eder gibi özlemle dudaklarýný açtýðý bir anda baðrýna bir tohum düþtü. Þefkatle sardý, sarmaladý onu. Kendi dilince yaptýðý sessiz ve sözsüz duasýna bir cevaptý belki bu.
Toprak, sýmsýcak baðrýna bastý tohumu. Tohum ve toprak sarmaþ dolaþ olmuþ ve sýrlý bir yolculuk, tatlý bir serüven baþlamýþtý. Bu serüven; uzun, ama umut dolu bir süreçti. Bu süreç toprak için ne güzel bir uðraþ, tohum için ne tatlý bir çileydi.
Topraðýn altýnda bütün bunlar olurken, dýþarýda da heyecan yüklü bir bekleyiþ vardý. Günler haftalarý, haftalar aylarý kovaladý. Bir gün, bir þafak vakti, incecik bir filiz baþýný topraðýn altýndan çýkarýverdi. Bu, tohumun tehlikelerle dolu, zorlu yolculuðunun önemli duraklarýndan biriydi. Filizcik, o incecik hâliyle çok zayýftý, acizdi. Korunmaya ve ilgiye muhtaçtý. Topraðýn ve tohumun duasýna cevap veren güç, elbette filizi de koruyup gözetecekti.
Öyle de olmuþtu. Filizcik, baþýný topraktan çýkarýr çýkarmaz üfül üfül esen sabah rüzgârý baþýný okþamaya baþlamýþtý. Güneþ, sýmsýcak kollarýyla filizi sararken, tatlý bir yaðmur susuzluðunu gidermiþ, topraksa ona saksýlýk yapmaya devam etmiþti. Sanki toprak, su, hava, güneþ hepsi filiz için seferber edilmiþti. Neydi bu yolculuðun sýrrý? Topraðýn duasý, tohumun amacý neydi? Bütün bu çabanýn, bu gayretin anlamý neydi? Belli ki bu yolcunun büyük bir hedefi vardý. Ama hedefe ulaþmasý için daha çok sabýr, daha çok gayret gerekliydi.
Yine günler günleri, aylar aylarý kovalamýþ filizcik boy atmýþ, büyümüþ bir fidan olmuþtu. Fakat o da nesi? Fidanýn yemyeþil yapraklarý arasýndan dikenler sarmýþtý her yanýný. Bunca çaba, bunca sýkýntý bu dikenler için olamazdý. Nitekim çok geçmeden dikenler arasýndan bir tomurcuk belirdi. Hava, su, toprak, güneþ günlerce besledi onu; tomurcuk gonca oldu.
Gonca açýlýp gül olacak, etrafa gül kokularý yayacak ve kendisinden beklenen bir güzellik sergileyecek. Ona bu güzelliði vereni anlatacak; satýr satýr, yaprak yaprak, çiçek çiçek. Ancak goncanýn önünde almasý gereken daha çok yol vardý. Ama gonca, dostlarýnýn da yardýmýyla bu zorlu yolu da aþacak ve bir gün mutlaka amacýna ulaþacaktý....
*****************************************************************************
Her insan, bir tohumdur aslýnda…
Topraðýn altýnda beklerken öðrenir: önce sabrý, ortaya çýkmak içinse emek etmeyi…
Karanlýkta bir ümit ýþýðý aramaya, nefes almaya, yaþama tutunmaya çabalar…
Her insan, bir filizdir aslýnda…
Cýlýz, savunmasýz...
Iþýðý öðrenir önce ve ýsýnmayý ve damla damla yaðmurla büyümeyi.
Tabiata alýþmayý, bir Güç tarafýndan korunduðunu bilerek ilerlemeyi…
Her insan, bir fidandýr aslýnda…
Yavaþ yavaþ tutunur yeryüzüne, geliþirken öðrenir rüzgâra karþý koymayý, savaþ etmeyi…
Bazen eðri olmayý, bazen de doðru gitmeyi; bir þekilde büyümeyi öðrenir…
Her insan, bir aðaçtýr aslýnda…
En kuvvetli rüzgarlarla yüzleþtikçe öðrenir kökleriyle daha saðlam topraða tutunmayý.
Gölgesinde birçok sevgi barýndýrmayý, sarmayý öðrenir..
Dallanýr zaman gelir en güzel çiçeklerini açar ve meyvalar yetiþtirip titizce sunar insanlara emeðini karþýlýk beklemeden…
Gövdesi sevdalara siperdir iþlenir nakýþ nakýþ her çizikte caný yansa da geçmese de yarasý kabuk tutmayý öðrenir…
Küçük mutluluklarla yeniler kendini her zerresinden yeniden dirilir…
Her insan bir yapraktýr aslýnda…
Sonbaharýnda dökülür tek tek dallarýndan yapraklarý. Üþümeyi öðrenir çýplak kaldýkça kollarý ve kýþýn arkasýndan yeniden doðmayý öðrenir…
Bir aðaç kolay yetiþmez aslýnda…
Her tohum, topraðýn altýnda bekler dirilmeyi…
Kayýp Gül