Akıldan Tasarruf

Tencere

Şubat 2008 110.SAYI

Ferzan TOPATAN kaleme aldı, TENCERE bölümünde yayınlandı.

Akıldan Tasarruf

Rafet abi hacdan gelince ziyaretine gittik. O güzel yerleri kendinden geçerek bir bir anlattı. Hurmalarımızı yedik, zemzemimizi içtik. İnşallah biz de gideriz diye iç geçirdik.

Sohbet döndü dolaştı, Rafet abinin emekli olduğu TV kurumuna geldi. Rafet abi televizyonda değişik görevlerde çalışmış, bir süre de resim seçicilik görevi yapmış. “O da ne?” diyeceksiniz. Aklımızda kaldığı kadarıyla söyleyelim: Yayın esnasında yayının yönetildiği kumanda odasında bir ekip bulunur. Bu ekibin önemli elemanlarından biri de resim seçicilerdir. Resim seçici yayına girebilecek farklı kaynaklardan gelen görüntülerin hangisinden yayının akacağına kumanda eder. Sırada reklam mı var, tanıtım mı girecek? Yoksa canlı bağlantı öncesi haber merkezinin anonsu mu verilecek? İşte bütün bunları resim seçici belirlermiş.

Uzatmayalım. Bundan hayli zaman önce, ortalığın karışık olduğu bir vakit, kuruma dışardan birisini genel müdür olarak atamışlar. Adam, ensesi yerinde, sivil hayata tam alışamamış, kerli ferli bir tip… Tek kusuru yayıncılıktan anlamamak.

Bir gece kurumun önünden geçerken bakmış, yukarda bir dolu ışık yanıyor. Hemen durdurmuş arabayı. “Bu ne rezalet, bu vakitte ne bu ışıklar, ne bu müsriflik?” diye kızmış. Demişler ki, “Efendim, o resim seçici arkadaşların ışığı, şu an çalışılıyor.” Genel müdür; “Ne münasebet efendim, demiş, gecenin bir yarısı… Bu ne lüzumsuzluk, gitsinler resimlerini evlerinde seçsinler, gece gece yazık değil mi yaktıkları ışığa?”

Resim seçicilerin resimleri evde seçmesi mümkün mü? Meslekten birine kafayı yedirtecek, komik, acıklı bir şey bu. Adam karşınızda, sıkıysa gerçekleri azarlanmadan anlatmayı bir deneyin. Üstünde üniforma yok ama hâzâ paşa! Ne diyebilirler ki…

Akıl sahibi bir kimse, “Tabi efendim, biz onları hemen uyarır, ışıkları kapattırırız. Siz yolunuzdan geri kalmayın.” diye meseleyi bağlamış ve beyefendiyi arabasına kadar uğurlamış. Sonradan bu işin aslı kendisine anlatılmış mı bilmiyoruz ama Rafet abi, “Neyse aman, geldi geçti, dedi, çaylarınızı tazeleyelim mi?”

Yarışma Kültürü

Artık o kadar çok bilgi yarışması ve benzeri yarışmalar var ki insan seyrederken şaşırıyor. Bu kadar insan bu sorulara oturup ciddi ciddi çalışıyorsa yakında olacakları söyleyelim.

Bilgi yarışmalarına yönelik dershane ve kursların, kitap ve videoların ortaya çıkması an meselesidir. Okullar, işyerleri, muhtarlıklar kendi öğrencileri, çalışanları ya da hemşerileri bu yarışmalarda başarılı olunca bez afişler yapıp bina duvarlarına, sokak başlarına asabilirler. Mesela şöyle bir afiş: “Kim Dayak İster yarışması galibi Aslan İyibilir okulumuz öğrencisidir. Yarı Finalde kendisine başarılar diliyoruz.” İş burada bitmez herhalde. Filan partisi, “Bunu Bilemeyen Eşek yarışması büyük finali galibi Adem Pekadam’ı milletvekili adayı olarak ilan etmekten gurur duyar.” Hemen parti rozeti takılır. Flaşlar patlar. Tokalaşmalar, tokalaşmalar, yanak yanağa öpüşmeler…

Bazı durumlarda ise bu yarışmaya katılmak, bir kötü talihin peşinize takılması demektir. Adam yarışmada elenmiş ve nişanlısının babası haber göndermiş: “Bizim böyle beceriksiz, bilgisiz adama verilecek kızımız yok!” diye. Mahallenin bebeleri yarışma kaybeden bu kişileri tanıyor ve gördükleri yerde sarakaya alıyor. “Abi ya! Duşanbe nerenin başkenti insan bilmez mi ya! Hiç mi hava durumu izlemiyorsun? Ha ha ha!” Evet, Duşanbe nerenin başkentidir? Şu ünlü mısra hangi mısırcıya aittir? Katil balina olarak da bilinen canlı “adalete güveniyorum” demiş midir? Aşağıdakilerden hangisi bakandır, hangisi yumurtacıdır? Bütün bu ıvır zıvırı biliyor olmak insana haybeden bir ün ve para kazandırabiliyor.

Peki, beynimizin bir çöplük olarak para etmesi kimseyi rahatsız etmiyor mu? Bilgi yarışması değil, sanki geri dönüşüm kampanyası. Çöplüğe dönmüş beyinleri yarışmalarla geri kazanıp yakalarına boncuk takmak… Acıklı bir durum aslında. Böylece kimse okul hayatında “Örtmenim, bu bilgi ne işimize yarayacak?” diyemez. “Al çocuğum al, geçen de bir yarışmada sormuşlardı. Lazım olur.” Gün gelecek bu dalda da üniversitelerde kürsüler açılacak belki. Ne işimize yarayacağı bilinmeyen, ama önemli olabilecek bilgiler kürsüsü. Akademik hayatta yükselmenin kaybettirdiği mimiklerle platformda fotoğrafçılara ecüş bücüş gülümseyen cübbe giymiş akademisyen yarışmacılar… İlkokul mezunu ama alanında doçent olmuş. Vay be! Helal olsun! Kendini kurtarmış, evini ve arabasını da aldıysa tamamdır.

Evet, hayat bir imtihan ama suyunu çıkartmamak lazım.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın