Kuranı Kerimdeki Deliller

2- Kur'an-ı Kerim'deki Deliller

Kur'an-ı Kerim, Muhammed'ın peygamberliğini açıkça ve tatminkâr olarak pek çok yoldan doğrulamaktadır; bazan Allah'ın önceki rasullerin, Muhammed'ın geleceğini ümmetlerine haber vermelerine atıf yapılarak; bazan onun İlâhî Mevkiine açıkça işaret ederek: diğer zamanlarda insanların akıl ve ferasetine başvurarak; bazen çok açık ve sade bir lisanla ifade ederek; bazan da doğruların sadakat ve ferasetini imtihan ederek zımnen. Kur'an'ın kendine has üslubu, bu Kitab'ın onun sözü olamayacağını sarih olarak göstermektedir. Vahyedilen dinin nakil üslup tekniği öyle aşikârdır ki, kimse Muhammed 'ın Peygamberlik yetkisinde şüpheye düşemez. Kur'an-ı Kerim'in, Muhammed 'in yeryüzünde gerçekten Allah'ın elçisi (rasulü) olduğunu gösteren muhtelif üslubunu ele alarak bunlardan birkaç örnek göstermekle yetineceğiz.

Önceki Kitaplara Müracaat, Kur'an-ı Ke-rim'de, Rasulullah'ın peygamberliğe yetkinliğini, daha önceki mukaddes kitaplara, peygamberlere ve onların ümmetlerine atıflar yaparak göstermeye yönelik birçok ayet vardır. Kur'an-ı Kerim, onları, kendilerine vahyedilen kitaplarında bildirilen rasulü inkâr etmenin elim sonuçlan bakımından ikaz etmektedir.

Kitap Ehli Rasulullah 'ı Kendi Çocuklarını Bildikleri Gibi Biliyorlardı. Kur'an-ı Kerim, onlardan çok iyi bildikleri şeyi saklamamalarını istiyordu; "Kendilerine Kitap verdiklerimiz, onu oğullarını tanıdıkları gibi tanırlar, ama yine de onlardan bir grup bile bile gerçeği gizlerler. Gerçek Rabbinden-dir, sakın şüphelenenlerden olma." (2: 146-147). En'âm Suresi'nde şu ifadeyi görüyoruz: "Kendilerine Kitap verdiklerimiz, Muham-

med'i çocuklarını tanıdıkları gibi tanırlar; fakat kendilerine yazık ettiler, çünkü onlar inanmazlar." (6: 20). Bu ayetle, Muhammed 'ın Hak olduğunu kendi çocuklarını bildikleri gibi bilen Kitap Ehli'nin (yahudi ve hıristiyanlar) iç duygularını serahatle izah etmektedir. Onun İlâhi mevkiini gayet iyi biliyorlardı. Fakat, insanlar gerçeği öğrenmesinler diye bunu kasden sakladılar.

Kitap Ehli, Muhammed'ı kitaplarında okudukları, onun gelmesiyle ilgili işaretlerden hemen tanımışlardı. Ancak, ne ona inandılar, ne de onun kimliğini izhar ettiler. "Ne zaman ki, Allah katından onlara, kendilerinde olanı tasdik eden Kitab geldi —ki onlar ondan önce inkâr edenlere karşı kendilerine yardım gelmesini beklerlerdi— bildikleri kendilerine gelince onu inkâr ettiler; artık Allah'ın laneti, inkarcıların üzerine olsun." (2: 89). Aslında, onlar, Rasulullah'ı ilk tanıyan ve ilk inanan olmaları gerekirken, ona ve dinine ilk karşı çıkanlar olmuşlardır. Diğer yandan, Kitap Ehli'nden dürüst ve samimi olanlar ona inanmış ve yolundan gitmişlerdir. "Onlar ki yanlarındaki Tevrat ve İncil'de yazılı buldukları o Elçi'ye, o ümmî Peygamber'e uyarlar. O ki, kendilerine iyiliği emreder, kötülükten men eder; onlara temiz şeyleri helâl, murdar şeyleri haram kılar; üzerlerindeki ağırlıkları, sırtlarındaki zincirleri kaldırıp atar. Ona inanan, saygı gösteren, ona yardım eden ve onunla beraber gönderilen nura uyanlar, İşte onlar felaha erenlerdir." (7: 157).

Burada, Kitap Ehli'nin (ruhbanlık vs. gibi) mantıksız gelenek ve alışkanlıklarına atıf yapılmaktadır. Son Peygiamber, insanların önünden bütün bu engelleri kaldırmak, onlara efsane ve dogmalardan arınmış olarak fiili hayatta uygulanabilecek şekilde imanın sade ve anlaşılır kaidelerini vermek için gönderilmişti. Kur'an-ı Kerim'de bu mealdeki pek çok ayet vardır. Ancak, biz ispatımızı göstermek için bunlardan birkaçıyla yetineceğiz.

Önceki Vahiylerin Tasdikçisi. Şüphesiz Mu-h'ammed, kendinden önceki peygamberlerin din ve kitaplarını teyid etmiş ve onlara atfedilen yanlış iddiaları temizlemiştir. Bilhassa, İsa'ın bakire Meryem'den, İlâhi bir mucize sonucu doğmuş olduğunu ve onun düşmanları tarafından ne öldürüldüğünü, ne çarmıha gerildiğini tesbit ederek onun adını yüceltmiştir. Bakara Suresi'nde şu ifade mevcuttur: "Yola gelesiniz diye Musa'ya kitap ve furkan (gerçekle batılı birbirinden ayıran ölçü) vermiştik." (2: 53). Yine aynı surede şöyle buyurulmaktadır: "Şüphesiz iman edenler, yahudiler, hıristiyanlar ve Sâbii'lerden Allah'a ve ahiret gününe inanıp yararlı iş yapanların ecirleri Rablerinin katındadıf. Onlar için artık korku yoktur. Onlar üzülmeyeceklerdir." (2: 62). Bu ayetler, Allah'a ve Hüküm Günü'ne inananlara, iyi bir mükafatı, sarahatle garanti etmektedir. Onlara şöyle denmişti: "Yanlarındaki Tevrat'ta Allah'ın hükmü dururken seni nasıl hakem yapıyorlar? Sonra da bu hükmün arkasından yüz çeviriyorlar..." (5: 43). En'âm Suresi'nde şöyle denmektedir: "Bu da kentlerin anasını (Mekke'yi) ve çevresindekileri uyarman için sana indirdiğimiz feyz kaynağı ve kendisinden önceki (Kitab)leri doğrulayıcı bir Kitap'tır. Ahirete inananlar buna inanırlar ve onlar, namazlarına devam ederler!' (6: 92) Ahkâf Suresi'nde de şu sözler bulunmaktadır: "Kur'an'dan önce, Musa'nın kitabı Tevrat bir rahmet ve rehberdir. Bu (Kur'an) da (kendinden öncekileri) doğrulayan, zulmedenleri uyarmak ve güzel davrananlara müjde olmak için Arapça indirilmiş bir kitaptık' (46: 12). Âl-i İmrân Suresi'nde şöyle denmektedir: "Sana kendisinden öncekileri doğrulayan Hak Kitabı indirdi. Bundan önce de insanlara doğru yolu göstermek için Tevrat ve İncil'i indirmişti. O, doğruyu yanlıştan ayıran Kitab'ı indirdi" (3:3) Nisa Suresi'nde de, Kitap Ehline bu kitaba inanmaları söylenmektedir: "Ey Kitap verilenler! Yüzleri silip arkaya çevirerek enseler gibi dümdüz yapmadan, yahut cumartesi güncüleri (bu günde Allah'ın koyduğu yasaklan dinlemeyip aşırı giden Yahudiler)ni lanetlediğimiz gibi lanetlemeden önce, elinizdeki Kİtab'ı tasdik ederek indirdiğimiz Kur'an'a inanın." (4; 47).

"Muhammed, Allah'ın elçisidir. Onun yanında bulunanlar, kâfirlere karşı şiddetli, kendi aralarında merhametlidirler. Onları rü-kua varırken, secde ederken, Allah'tan lütuf ve hoşnutluk dilerken görürsün. Onlar yüz-lerindeki secde izi ile tanınırlar. İşte bu, onların Tevrat'ta anlatılan vasıflarıdır. İncil'de de şöyle vasıflandırılmışlardı: Filizini çıkarmış, onu kuvvetlendirmiş, kahnlaşmış, gövdesi üzerine dikmiş, ekincilerin hoşuna giden ekin gibidirler." (48: 29). Bu benzerlik, aşağıda gösterildiği gibi Tevrat ve İncil-de de aynı kelimelerle ifade edilmektedir.

"Ve dedi: Allah'ın melekûtu böyledir, yere tohum saçan bir adam gibidir. Gece gündüz uyuyup kalkar; tohum biter ve büyür; nasıl, o bilmez. Toprak kendiliğinden önce otu, sonra başağı, sonra başakta dolu taneyi verir. Mahsul erdiği zaman, hemen orağı salar; çünkü hasat gelmiştir. Ve dedi: Allah'ın melekûtunu nasıl benzetelim? Yahut onu ne meselle önünüze koyalım? Hardal tanesi gibidir ki, toprağa ekilirken her ne kadar yer üzerinde olan bütün tohumlardan en küçüğü ise de, ekildikten sonra büyük ve bütün sebzelerden daha büyük olur, büyük dallar salar; şöyle ki, göğün kuşları onun gölgesi altına yerleşebilirler." (Markos IV, 26-32). Yukarıda, Kur'an-ı Kerim'deki ayetin ilk kısmındaki benzerlik Tevrat'ta da vardır. "Ve dedi: 'Rab Sina'dan geldi, ve onlara Seir'den doğdu, Paran (Faran) dağından parladı. Ve beraberinde on bin kutsal olanlarla sağ elindeki ateşi sallayarak geldi. Evet, o halkını seviyordu; ona tahsis edilenler hep onun elindeydi; bu yüzden yönünü senden alarak onun izini takip ettiler:' (Tesniye XXXIII, 2-3). Burada, müşriklere karşı şedid, aralarında şefkatli olan ve "on bin Kutsal olan" ibaresi de Hicret'in sekizinci yılında, Mekke'.nin fethinde Rasulullah'ın yanında bulunan on bin sahabeye işaret etmektedir.

Ona Vahiy Verilmiş Olması. Muhammed, insanlığa önder olması için özel olarak Va-niy verildiği de Kur'an-ı Kerim'de tesbit olmuştur. En'âm Suresi'nde şöyle denmektedir: "İşte onlar, Allah'ın hidayet ettiği kimselerdir. Onların yoluna uy ve de ki: 'Ben ona karşılık sizden bir ücret istemiyojum. O, sadece bütün âlemlere bir öğüttür.' " (6: 90). Kasas Suresi'nde şöyle buyurulur: "Sen, sana bu Kitab'ın verileceğini ummazdın. O, ancak Rabbinin bir rahmetidir..." (28: 86). An-kebut Suresi'nde de şöyle buyurulmaktadır: "Sen daha önce bir kitâpdan okumuş ve elinle de onu yazmış değildin. Öyle olsaydı, bâtıl söze uyanlar şüpheye düşerlerdi." (29: 48). Secde Suresi'nde de şunları okuyoruz: "Şüphe götürmeyen Kitap, âlemlerin Rabbinin indirdiğidir. 'Onu Peygamber'in kendisi uydurdu diyorlar.' öyle mi? Hayır! O, senden önce peygamber gönderilmemiş olan bir milleti uyarman için sana Rabbinden gelen bir gerçektir. Belki artık doğru yolu bulurlar." (32: 2-3). Şura Suresi'nde şöyle denmektedir: "İşte sana da buyruğumuzla bir vahiy gönderdik; sen kitap nedir, İman nedir önceleri bilmezdin, fakat Biz onu, kullarımızdan dilediğimizi onunla doğru yola eriştirdiğimiz bir nur kıldık. Göklerde ve yerde bulunan her şeyin sahibi Allah'ın yoluna." (42: 52-53).

Bu ayetler, Rasulullah @'ın selâhiyet ve Di-ni'ni kesinlikle tespit etmektedir. Zikredilen ayetler, açık olarak göstermektedir ki, Mu-hammed @ bu mevkiye yeni bir talip değildir. Onun Kitabı ve Dini de garip değildir. Çünkü, ondan önce de peygamberler aynı şekilde gelerek, insanlara rehberlik için Allah1 m Dini'ni getirmişlerdir. İnsanlar, Allah'ın Dini'ni unutup veya kaybedince hatta ifsat ettikçe, Gerçek Asıl Dini, beşerî kanun ve geleneklerle karıştırarak ifsat edince, Allah, ümmetini, önderliğinde uyaracak başka bir elçisini göndermiştir. Bu elçiler, Allah'ın son elçisi Muhammed'ın gelişine kadar, insan-'arı Allah'ın Gerçek Dini'ni muhafaza için gelmeye devam etmişlerdir. Muhammed kendinden öncekiler gibi, yeni bir din gedmemiş, fakat insanları unutmuş, kaybetmiş veya beşerî (insan yapımı) gelenek ve kanunlarla karıştırmış ve değiştirmiş oldukları asıl İlâhî d...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın