OYUNLARIMIZ ÖKSÜZ KALDI.
Küçük bir
çocuğun masumluğunu taşıyordu yüreğim..
Öyle sevmişti ki..Öyle sevilmeye
muhtaçtı ki..
Herkese inanırdı kolaylıkla..İnanmıştı..!
Oynadığı oyunlardan
ayrı tutmuştu seni..
Ne oyuncak olacaktı, ne de oyunbozanlık yapacaktı..!
Olmadık
şeylere küserdik çocukken,
sonra bir bakmışız yine kaldığımız
yerden oynamaya başlamışız bile..
O kadar kısa sürerdi ki
kırılganlıklar, alınmalar..
Oysa şimdi ardına bakmadan gitmeleri
tercih ediyoruz..
Kırılmışlıkları içimizde tutarak en ağırından gitmeleri...
Senin
yaptığın gibi..!
Saklambaçlarımın adı sen oldu..
Sen
saklanırdın ben seni bulurdum ya hani..
Artık bulamıyorum..!
Artık
duvara dönüp, kapamıyorum gözlerimi..
Biliyorum saklandığın yerden çıkmayacaksın..
Biliyorum....!Anladım
büyümüşüz,
Anladım masumluğumuzu yitirmişiz..
Ben oyun
oynamayı bıraktım,
hayat bana oynamaya başladı artık..
En çokta bunu
anladım..!Toz pembe gelen hayat,
artık başka renklere gebe
kaldı..
Herşey siyaha döndü, gözlerimin rengi bile..!
Gözlerimdeki
ışıltı, yerini hüzne bıraktı..
Kelimelerim çarpık..! hecelemelerim
çoğaldı..
Ağlamak hiç yabancı değil artık...
Gülmek bir o kadar
uzak..!Ben büyüdüm..
Yüküm ağırlaştı..
Oysaki böyle
büyütmek istememiştim yüreğimi..
Haketmediği darbeler aldı..
Hiç
ummadığı zamanda, ummadığı kişiden..!
Ne yapacağını bilmeden,
elim cebimde geziniyorum hayatta..
Anlamsızım bu aralar..! Yorgun ve
karışık..!
Acının; sadece düşüp, yaraların kanamasını sanan
ben,
şimdi acının ve mutluluğumun adının sen olduğunu öğrendim..!
Oyunlarımöksüz
kaldı..Oynayamıyorum..
Çağırıyorlar gitmiyorum.
Biliyorum ki gözlerimi
tekrar yumduğumda, saklanıp çıkmayacaklar..
Beni bırakacaklar öyle
koca bir duvarın önünde..
Ben artık mızıkçılarla oyun oynamıyorum..
Ben
artık boyumdan büyük oyunlara kalkışmıyorum..!
Küçükken oyunlarımızın
adı yoktu.
Büyüdük oyunlarımızın adı aşk kaldı..
Aşkoyun
değildi..
Sen öyle sandın..
Oynadın..Gittin..!
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın