Hamza İbn i Abdilmuttalib

HAMZA İBN-İ ABDİLMUTTALİB

Allah'ın Arslani ve Şehidlerin Efendisi

Mekke; çalışmak, kazanmak, İbâdet etmek ve eğlenmekle geçen bir günden sonra derin bir uykuya dalmıştı...

Kureyşliler uyurken, yataklarında dönüp duruyorlardı... Ancak birisi vardı ki, yatağından uzaktaydı. Aslında o, erkenden yatağına girmiş, birkaç saat istirahat ettikten sonra büyük bir şevkle kalkmıştı. Çünkü onun Allah'la bir randevusu vardı. O odasındaki namaz kıldığı yere gider. Rabbine yalvarır ve ona duâ ederdi. Onun, devamlı yalvarıp yakaran göğsünün çıkardığı sesten dolayı hanımının her uyanışında, kocasına bir zarar gelmesinden korkup ona kendisine acımasını ve uykusunu almasını istediğinde o, gözyaşları, sözleriyle yarışır bir halde ona şöyle cevap verirdi:

«— Hatice! Artık uyuma zamanı geçti!»

Onun durumu, Kureyş'in dikkatini çekmişse de henüz onların uykularını kaçırmıyordu... O daha dâvasının başlangıcındaydi. Sözünü gizlice ve fısıldayarak söylüyordu.

O sırada kendisine inananlar çok azdı.

Bu arada, ona inananlardan başka, onu bütünüyle sevip sayanlar, gönlü büyük bir özlemle ona iman etmeyi ve onun mübarek kafilesi içinde yürümeyi isteyenler vardı. Bunlara sadece; örf ve çevrenin görüşleri, geleneklerin baskısı ve onun bunun dedikoduları arasındaki kararsızlıkları engel oluyordu.

İşte Rasûlüllah'ın [s.a.v.) amcası ve süt kardeşi olan Hamza ibn-i Abdllmuttallb bunlardandı.

Hamza kardeşinin oğlunun yüceliğini ve olgunluğunu biliyordu. Onun dâvasının aslını ve özelliklerini çok iyi biliyordu.

O, kardeşinin oğlunu sadece amcası olarak tanımaz, onu kardeşi ve dostu olarak da tanırdı... Çünkü Peygamber'le Hamza aynı soydandılar ve yaşları birbirine yakındı... İkisi birlikte büyümüşler, birlikte oynamışlar, birlikte kardeşlik yapmışlar, başından beri yolu adım adım birlikte yürümüşlerdi...

Eğer onlardan herbirinin gençliği bir yolda devam etseydi, Hamza, hayatın iyi şeylerini elde etmek ve Mekke'nin liderleri ve Ku-reyş'in efendileri arasındaki kendi yerini genişletmek için kendi akranlarıyla rekabete başlardı. O sırada Muhammed kendisine Allah'ın yolunu aydınlatmak üzere doğmuş olan ruhunun ışıklarına, onu hayatın gürültüsünden derin düşünceye ve hakla tanışıp onu kabule hazırlanmaya döndüren kalbinin konuşmasına bağlanmıştı...

Diyoruz ki, onlardan her birinin gençliği zıt bir yöne yönelseydi, şüphesiz Hamza'nın yaşıtının ve kardeşinin oğlunun faziletleri sahibini bütün insanların gönüllerinde yüce bir yere yerleştiren ve onun büyük geleceği için açık bir tablo çizen büyük fazîlet ve özellikler bir an olsun aklından çıkmazdı...

O günün sabahında Hamza her zamanki gibi çıktı.

Kabe'nin yanında Kureyş eşrafından ve efendilerinden bir grup gördü. Konuştuklarını dinlemek üzere yanlarına oturdu.

Onlar Muhammed'den söz ediyorlardı.

İlk defa Hamza, kardeşinin oğlunun davasından dolayı onları bir endişenin sardığını, onun hakkındaki sözlerinde, kin, öfke ve acılığın vurgulandığını gördü.

Daha önce onlar aldırmıyorlardı yahut aldırmaz görünüyorlardı.

Bugün ise yüzlerinde endişe, keder ve öç alma isteği taşıyordu...

Hamza onların konuşmalarına uzun uzun güldü. Onları abartıcılıkla ve iyi değerlendirememekle suçladı...

Arkasından Ebû Cehil; Hamza'nm Muhammed'in davette bulunduğu şeyin tehlikesini çok iyi bildiğini fakat o, Kureyş uyuşunda, bir gün sabah olsun diye durumu hafife aldığını söyleyerek arkadaşlarını uyardı. Fakat gerçekten Kureyş'in sabahı kötü olmuş, Hamza'nın kardeşinin oğiunun işi onların aleyhine çıkmıştı...

Nihayet onlar bağıra çağıra ve tehditler savurarak oradan ayrıldılar...

Hamza ise bazen gülümsüyor, bazen de üzülüyordu. Topluluk dağılıp her biri kendi yoluna gittiğinde Hamza'nın yeni fikir ve yeni düşüncelerle kafası kazan gibi olmuştu. Yeğeninin işi onun karşısına çıkıyor ve yeniden onu kendi kendisine tartışıyordu!.

Her günle birlikte, Hz. Peygamber'in dâvası hakkında Kureyş'in konuşmaları artarak birbirlerine seslenirlerken günler geçti.

Konuşmalar uğraşmaya dönüşür ve Hamza uzaktan durumu kontrol etmektedir.

Yeğeninin azmi onu hayrete düşürmektedir... İmanı ve davası yolunda fedakârlığı, Kureyş'tn kendisi bazı fedakârlık ve azimleriyle tanınmış olmasına rağmen bu onların hepsi için yepyeni birşeydir!.

O gün bir şüphe Rasûlüllah'ın (s.a.v.) doğruluğu ve ahlâkının büyüklüğü kounusunda birisini aldatabilseydi, bu şüphe, Hamza'nm aklına ulaşacak bir yol bulamazdı.

Hamza, çocukluğundan itibaren, temiz gençliğine, emin ve samimi adamlığına kadar Muhammed'i en iyi tanıyanlardandı...

O, kendini tanıdığı gibi, hatta kendini tanıdığından daha fazla onu tanırdı. İkisi, birlikte dünyaya geldiklerinden beri, birlikte büyüdüklerinden beri, birlikte olgunluk çağına ulaştıklarından beri Muhammed'in bütün hayatı güneşin ışıkları gibi temizdi!.. Hamza, bu hayatta ortaya çıkan tek bir şüpheyi hatırlamaz. Onun bir gün olsun öfkelendiğini, ümitsizlik gösterdiğini, tamahkârlık yaptığım, eğlendiğini ve aşın sevinç gösterdiğini hatırlamazdı.

Hamza sadece beden gücünü değil, akıl ve irade gücünü de kullanıyordu...

Bu sebepten, tamamen doğruluk ve güvenirliğiyle tanınan bir insana uymakta geç kalmak tabiî birşey değildi. Böylece onun gönlü yakın bir günde ortaya çıkacak bir olaya kadar onunlaydı...

Ve beklenen gün geldi...

Hamza yayını aldı. Özel zevki ve sevdiği spor olan avla meşgul olmak için çöle gitmek üzere evinden çıktı... Çünkü o, av konusunda üstün bir maharete sahipti...

Gününün bir kısmını çölde geçirdi. Avdan gelince, her zamanki gibi, evine dönmeden önce tavaf etmek için Kabe'ye gitti.

Kabe'ye yaklaştığı esnada, Abdullah İbn-i Cud'ân'm hizmetçisiy-le karşılaştı. Kadın onu görür görmez şöyle dedi:

«— Ey Ebû Umare! Yeğenin Muhammed'e, Ebû'l-Hakem İbn-i Hişam'ın (Ebû Cehil'in) yaptıklarını görmüş olsaydın neler yapmazdın. O yeğenini orada otururken buldu, ona eziyet etti ve sövdü. Yani yeğenin Ebû Cehil'den hoşuna gitmeyecek şeyler gördü».

Kadın, Ebû Cehii'in Rasûlüllah'a (s.a.v.) yaptıklarını anlattıktan sonra onun yanından ayrıldı.

Hamza onun konuşmasını iyice dinlemişti. Bir süre düşündükten sonra, elini yayına uzattı ve onu omzuna yerleştirdi. Daha sonra, Ebû Cehil'le karşılaşmayı umarak hızlı ve kesin adımlarla Kabe'ye doğru yürüdü... Eğer onu, orada bulamazsa, buluncaya kadar her yerde aramaya devam edecekti...

Fakat Kabe'ye varır varmaz, Ebû Cehil'i Kabe'nin avlusunda Ku-reyş efendilerinden bir grubun ortasında gördü...

Korkunç bir sessizlik içinde, Hamza Ebû Cehil'e doğru ilerledi. Sonra yayını çıkarıp Ebû Cehil'in başına indirdi. Ebû Cehil'in başı yarıldı ve kan akmaya başladı. Yanında oturanların hayreti geçmeden Hamza Ebû Cehil'e haykırdı:

«— Ben onun dini üzereyken sen Muhammed'e mi sövüyorsun. Ben de onun dediğini diyorum. Gücün varsa bunu bana da yap...»

Bir anda orada oturanların tümü liderleri Ebû Cehil'in uğradığı hakareti ve başından akan kanları unutmuştu. Onları yıldırım gibi kuşatan şu söz meşgul etmişti. Muhammed'in düşündüğünü düşünerek ve onun söylediğini söyleyerek Hamza'nın Muhammed'in dini üzerinde olduğunu ilân ettiği söz...

Hamza müslüman mı oluyor?

Kureyş gençlerinin en güçlüsü ve en c suroluyor ha?...

Bu, Kureyş'in önüne geçemiyeceği bir belâ idi. Hamza'nın müslüman olması birçok iyi kimseyi müslüman olmaya teşvik edecek; Muhammed, etrafında davasını destekleyip takviye edecek güç ve cesareti bulacak ve Kureyş, bir gün put ve tanrılarını kıran balyozların

sesiyle uyanacaktı!...

Evet... Hamza müslüman oldu, gönlünün istediği işi insanlara açıkladı. Ümidini yitirdiği için çekip giden şaşkın topluluğu ve yarık başından akan kanlarını yalayan Ebû Cehil'i terketti:..

Hamza elini yine yayına uzattı ve onu omzuna yerleştirdi. Kararlı adımlarıyla ve üstün cesaretiyle evine giden yola düştü.

Hamza kafası çalışan birisiydi ve iyi bir vicdana sahipti.

Evine dönüp günün yorgunluklarını üzerinden atınca düşünmek ve meydana gelen hadiseyi zihninden geçirmek üzere oturdu,..

Müslümanlığını nasıl ve ne zaman açıklamıştı?

O, müslümanlığını hamiyet, kızgınlık ve gücenme anlarından birinde ilân etmişti.

Yeğenine kötü davranılması, hiçbir yardımcısı yokken ona haksızlık edilmesi, onun zoruna gitmiş ve bundan dolayı öfkelenmiş, Haşim oğullarının şerefi için hamiyeti kabarmış, bunun üzerine Ebû Cehil'in başını yarmış ve onun yüzüne o sözü haykırmıştı.

Fakat bu; insanın, atalarının ve milletinin dinini, yılların ve asırların dinini terketmesi, daha sonra o, henüz kurallarını bilmediği, aslını pek az tanıdığı yeni bir dini kabul etmesi ideal bir yo! muydu?...

Onun Muhammed'in doğruluğunda ve yolunun temizliğinde hiçbir an şüphe etmediği doğrudur. Fakat bir kimsenin, gerekli olan bütün sorumluluk ve sonuçlarıyla, şimdi Hamza'nın yaptığı gibi bir öfke anında yeni bir dini kabul etmesi mümkün müdür!...

Sancağını yeğeninin taşıdığı bu yeni davaya gönlü saygı besliyordu...

Ama, onun bu davete uyan, ona inanan ve onu savunanlardan birisi olması takdir edilmişti... Bu dine girmek için uygun vakit han-giaiydi?

Öfke ve hamiyet anı mı? Yoksa düşünce ve tefekkür anları mıydı?

Böylece, onun iyi bir vicdana sahip olması ve düşüncesinin temizliği kesin ve ince bir şekilde düşünmek için bütün meseleye yeniden eğilmesini gerektirdi.

Düşünmeye başladı. Zihninin durmadığı birkaç gün ve gözünün kapanm...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın