Peygamber Efendimize, yetimlere şefkat emrediliyor:
"Seni yetim bulup da barındırmadı mı? Seni yolunu kaybetmiş olarak bulup da doğru yola iletmedi mi? Seni ihtiyaç içinde bulup da zengin etmedi mi? Öyleyse sakın yetimi ezme!" (ed-Duhâ, 6-9)
Yetimlik, imtihanı ağır olan bir durum. Anneden, babadan mahrum, derin bir şefkat açığı yaşar insan... Yetimlerin gözleri buğulu, boyunları bükük, yürekleri yaralı, kalpleri kırılgandır. O yüzden "yetimlik" başa gelince çekilmesi kaçınılmaz olan, ancak mutlaka diğer insanların maddî ve mânevî desteğine ihtiyaç duyulan bir durumdur.Bu yüzden Rabbimiz, özellikle dikkatimizi çekiyor. Kimsesizlerin kimsesi, yetimlerin sığınağı, dert ortağı olmamızı istiyor.
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın