Diğer Vergi Prensipleri Ve Zekat

3- Diğer Vergi Prensipleri Ve Zekat:

Adam Smith'in ortaya koyduğu bu dört vergi kuralından başka kurallar da vardır:

Verimlilik Prensibi:

Verimlilik ilkesi, iki şekilde gerçekleşir:

a) Her ne kadar üzerinden vergi alındığı zaman, servet hâsıl eden kaynakları maddeten tahrip edecek kadar yüksek olmayacaksa da vergi, net yüksek verimliliğe sahip olmalıdır,

b) Pek çok şey üzerinden verimsiz vergiler toplamaktansa, birkaç mal üzerinden verimli vergiler toplamak daha iyidir.

Birincide belirtilen husus çok açıktır: Zekât, servet hasıı eden kaynakları tahrip edip bozmaz. Bu, sadece zekât nispetinin düşük ve bu nispetin iyi ayarlanmış olmasından değil, zekâtın aynı zamanda toplumun genel refah seviyesini düzenleyici bir etkiye sahip olmasından da ileri gelmektedir. Âtıl paranın vergilendirilmesi, onu, kaçınılmaz şekilde, verimli alanlarda kullanmaya götürür. Bu da ülke nin malî zenginliğini arttırıcı bir sonuç doğurur. Atıl para gibi ticaret maddeleri üzerine konan vergi (zekât) de düşük nisbettedir, yani yıllık % 2.5 veya kırkta birdir. Bu durum, ticaret ve sanat erbabının onların teşebbüslerine zarar vermeksizin, azamî çaba göstermelerini sağlar.

İkinciye gelince, her ne kadar, İslâm'ın malî sisteminde her türlü vergi, genel zekât deyimi içinde mütala edilirse de, bu sistem, kendini mümkün olduğu kadar az vergilerle sınırlandırmıştır.

İslâm devletinde zekât asıl vergidir ve son birkaç yüzyıldır bütün dünya maliyecilerinin arayıp da bulamadıkları bütün soruların cevâbına verir. Sözgelişi, fizyokratların (başlıca temsilcisi Quesnay'dir) malî teorileri, bütün servetin gerçek kaynağı olduğunu iddia ettikleri toprak üzerine tek bir vergi koymanın savunmasından ibarettir. Zekât, fizyokratların dikkatinden kaçmıştır. Zekâtı, sırf bir dinî, vergi olduğu için, iyice incelememişler, dikkatlerini dünyevî bir devlet üzerine yöneltmişlerdir.

Kendiliğinden Büyüme İlkesi:

Servet ve nüfus artarken, vergi, kendiliğinden büyümeyi sağlayacak biçimde olmalıdır. Servet ve nüfusun artışına uygun olarak verginin otomatik büyümeyi sağlamasını öngören bu ilke açısından şunu belirtmek gerekir: Zekâtın vergilemeye tabî sınırı o kadar düşüktür ki, 85 gr. altındır. İşsizler ve çalışamayacak durumda olanlar dışında hemen hemen bütün nüfus, zekât ödemekle yükümlüdür. Vergiye tâbi sınırın düşük oluşu ve orantılı fedakârlık prensibi, yüksek ve düşük gelirliler arasındaki açığı kapatmaya ve servetin sadece birkaç kişinin elinde toplanmasını önlemeye yeterli olmaktadır. Bu, genel bir refah doğurur, yani çok sayıda kimsenin müreffeh bir hayat sürdürmesi yolunu açar. Bu genel refah artarken, yoksulların sayısıyla ters orantılı olarak, vergi ödeyenlerin sayısı artar. Böyle bir toplumda, zekâttan, önce, yoksulların ve işsizlerin payı ayrılır. Böylece servet ve nüfus artarken, yalnız zekâtın kendiliğinden artışı sonucu doğmuyor, aynı zamanda ülke, serveti arttıran güçlü bir vasıtaya da sahip oluyor.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın