Yiyecek Ve Çakıl Taşlarının Tesbîh Etmesi

Yiyecek Ve Çakıl Taşlarının Tesbîh Etmesi

Bezzâr, Taberânî, Ebu Nuaym ve Beyhakî Ebu Zerr´den rivayet e-derler. O şöyle demiştir: Bir gün Peygamber (s.a.v.) tek başına oturu yordu. Ben gidip O´nun yanına oturdum, Az sonra yanımıza Ebu Bekir gelip oturdu. Daha sonrada Ömer ve Osman gelip oturdular. Peygam-berimiz´in önünde yedi tane çakıl taşı bulunuyordu. Peygamberimiz o çakıl taşlarım alıp avucunda topladı. Bu çakıl taşları Peygamberimiz´in elinde, arıların vızıldaması gibi ses çıkararak tesbîh etti. Ben, bu çakıl taşlarının sesini ve teşbihini kendim işittim. Sonra Peygamberimiz, e-lindeki bu taşları yere koydu. Onların teşbihi de duyulmaz oldu. Pey gamberimiz, daha sonra bu taşları Ebu Bekir´in avucuna koydu. Taşlar daha önceki gibi yine tesbîh etmeye başladı. Sonra Peygamberimiz bu taşlan alıp yere koydu. Taşların teşbihi de işitilmez oldu. Sonra bu taş ları Ömer´in avucuna koydu. Taşlar yine tesbîh etmeye başladı. Yere koyduğu zaman da taşların teşbihi duyulmaz oldu. Sonra onları alıp Osman´ın eline koydu. Taşların teşbihi yine evvelkiler gibi duyulmaya başladı. Ben, bu seferinde dahi onların teşbihini kulağımla işitiyordum. Onlar, tıbkı arı sesi gibi ses çıkararak tesbîh ediyorlardı. Sonra bunları alıp yere koydu. Onların teşbihi de artık işitilmez oldu. Bunun üzerine . Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdular:

"İşte bu, Peygamber´e halife olmanın bir nişanesidir." [1]

Bu konu ile ilgili olarak Enes´den (r.a.) Ibn-i Asâkîr´in sevkettiği haber de ise şu fark vardır: "..Sonra Peygamberimiz bu taşları sırasıyla bizlerin eline koydu. Taşların teşbihi artık duyulmuyordu."[2]

Ebu Nuaym, îbn-i Abbas´tan nakledilen bir haberi şu şekilde ver memektedir: Hadramût hükümdarları Resûlullah´ın huzuruna geldikle ri zaman, içlerinde el-Eş´as bin Kays da vardı. Bunlar dediler ki: "Yâ Muhammed, bizler senin için aklımızda bir şey tuttuk, bunun ne oldu ğunu bize haber ver bakalım!" Peygamberimiz de onlara şu karşılığı verdi:

"Sübhânellah! Sizin bu dediğiniz, kâhinlere yapılır ve onların işi dir. Kâhinler ve onların kehânetleri ise, hiç şüphesiz cehennemdedir!"

Hadramût´tan gelen bu siyâsîler, bunun üzerine dediler ki: "Peki bizler senin, kâhin değil de bir peygamber olduğunu nereden bileceğiz?" îşte onların bu sözü üzerine de Peygamber (s.a.v.), yerden bir avuç çakıl taşı alıp elinde tuttu ve:

"işte bu taşlar, Benim Allah´ın elçisi olduğuma şahitlik edecektir!" buyurdu. Derhal bu taşların Allah´ı tesbîh ettiği duyuldu. Taşların, Resûlullah´m elinde: "Sübhânellah, sübhânellah! = Allah her nevi kusur ve ayıplardan münezzehtir!" diyerek tesbîhde bulunduğu açıkça duyu luyordu. Onlar dahî bunu duyup gördüler ve tereddüdlerine son vererek şehâdet getirip müslüman oldular." [3]

Ebu´ş-Şeyh, Kitâbu´I-Azamet adlı eserinde Enes bin Mâlik´ten şöyle nakleder: "Bir gün Peygamberimiz´e (s.a.v.), tirid dedikleri yiyecekten getirdiler. Bu sırada Peygamberimiz: "Bu yiyecek, Allah´ı tesbîh eder!" buyurdu. Oradakiler dediler ki: "Ey Allah´ın Resulü, siz onun teşbihini anlıyor musunuz?" Peygamberimiz: "Evet" buyurdu ve oradakilerden birini çağırıp: "Haydi bu yiyeceği al ve şu arkadaşına yaklaştır. Onun tesbîh etmekte olduğunu duymaya çalışsın!" buyurdu. O adamcağız da öyle yaptı. Yiyecek kendisine yaklaştırılan adam da dedi ki: "Evet ey Allah´ın Resulü, bu yiyecek Allah´ı tesbîh etmektedir." Sonra Peygam berimiz o yiyeceği, sırasıyle birkaç kişiye daha yaklaştırmalarını em retti. Onlar da aynen önceki arkadaşları gibi, o yiyeceğin tesbîh etmekte olduğunu duyduklarını söylediler. Sonra Peygamberimiz bu yiyeceğin yerine konulmasını istedi. Bazıları ise dediler ki: "Ey Allah´ın Resulü, emretseniz de buradakilerin hepsi, bu yiyeceğin teşbihini teker teker duysalar." Peygamberimiz de bunun üzerine şöyle buyurdular: "Eğer böyle yaparsam, içinizden birisi, bu yiyeceğin tesbîh etmekte olduğunu duyamadığım söylerse, bunun bir günahı sebebiyle duyamadığı gibi bir zanna kapılırsınız. Bu sebeble bu isteğinizi yerinde bulmuyorum." [4]

Yine Ebu´ş-Şeyk Hayseme´den şu haberi nakleder: Ebu´d-Derdâ bir gün tencerede yemek pişiriyordu, tencere birden yere kapandı ve bu sı rada tesbîh ettiği duyuldu.

Kardeşlik akdi sırasında Peygamber (s.a.v.) tarafından birbirle riyle kardeşleştirilraiş bulunan Ebu´d-Derdâ ile Selmân-ı Fârisî, birlikte oturup yemek yerler ve bu sırada sofralarmdaki tepsinin ve yiyeceğin "sübhânellah!" diyerek Allah´ı tesbîh ettiğini işitirlerdi.

(Bu haberi şu şekilde Kays´dan rivayet edenler, Beyhakî ve Ebu Nuaym olmuştur). [5]

[1] Sahih olarak rivayet olunduğuna göre, Abdullah İbn-i Mes´ûd (r.a.) demiştir ki: "Sizler bu kabil mucizeleri bir korkutma alâmeti zannediyorsunuz. Halbuki bizler bunları, ilâhî bir bereket sayardık. Bizler, soframıza konulmuş yiyeceklerin teşbih ettiğini işitirdik."

Sahih bir hadîs-i şerifte de şöyle buyurulmuştur: "Halifelik, Ben´den sonra otuz senedir. Bundan sonra ısırgan (zulmeden) bir hükümdarlık hâline gelir." Gerçekten de böyle olmuştur. Peygamber´e halîfe olanların adaletli ve faziletli idareleri, Ali´nin (r.a.) öldürülmesinden sonra nihayete ermiştir.

[2] Bu ve bundan önceki hadis, aynı noktaya parmak basmaktadır. Her İkisi de birtek olayla ilgilidir. Bu râşid halîfelerin, fazilet ve adaletlerine açıkça delâlet etmektedir ve göster mektedir ki, onlar bu ümmetin en faziletli şahsiyetleridir ve onların fazilet sırası, buradaki tertîbe göredir

[3] Olayda adı geçen el-Eş´as´ın esas adı Ma´dîkerblir. Başındaki saçının bakım sız ve dağınık olması sebebiyle el-Eş´as denilmiştir. Aslen Kinde´li olup kabilesinden Resûlullah´a gelen yetmiş kişilik heyetle birlikte geldiğinde müslüman olmuştur. Künyesi Ebu Muhammed´dir. Kırkıncı hicret yılında vefat etti. Oğlu Abdurrahmân bin el-Eş´as, bir gurup arkadaşı ile meşhur Haccâc-ı Zâlimin zulümlerine dayanamıyarak isyan etmiş ve arkadaş larına başkanlık yapmıştır. Kendisine katılan arkadaşları ise, hep Kur´ân ve ilim ehli kimse lerdi.

Peygamberimizin hadislerinde açıkça reddedilen kehânet; gaipten haber vermektir ve ilgili hadisde açıkça buyurulduğu gibi cehennemdedir. Cehennemi ve şeytanî bir iştir. İslâm öncesi câhiliye devrinde Araplar arasında çok yaygın bir halde bulunurdu. İslâm geldi, bâtıl olan diğer şeyler gibi, bu kehânet denilen belâ da yok oldu.

islâm, her türlü kehâneti, bazı şeyleri uğursuz saymayı, sihir ve büyüyü, arrâflığı, gayıplari ve çalınan eşyanın nerede bulunduklarını bilirim iddiasını kesinlikle red ve tel´în eder. Nitekim bir hadîs-i şerifte açıkça ve aynen şöyle buyurulm aktadır:

"Uğursuzluk vehmine düşüren de, düşen de bizden değildir! Kâhinlik yapan da, yap-´tıran da bizden değildir! Her kim bir kâhine varıp veya bir arrâfa (biliciye) gidip onun dedik lerini tasdik ederse, muhakkak Allah´ın Muhammed´e indirdiği Kitabı inkâr etmiş olur!"

[4] Bu da gösteriyor ki, bu yiyeceğin tesbîh sesi, oldukça zayıf ve hafif bir ses olup herkesin duyamamasi İhtimâli, kuvvetli bir haldedir

[5] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/143-145.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın