Ebu Süfyan b. Hâris le Abdullah b. Ebi Ümeyye nin müslüman olmaları

Ebu Süfyan b. Hâris´le Abdullah b. Ebi Ümeyye´nin Peygamberimiz Aleyhisselamla Buluşmaları ve
Müslüman Olmaları

Peygamberimiz Aleyhisselamın amcası Haris b. Abdulmuttalib´in oğlu Ebu Süfyan ile Abdullah b. Ebi Ümeyye, Mekke ile Medine arasında, Nîku´l-akab mevkiinde Peygamberimiz Aleyhisselamla buluş tular, Müslüman olmak istediler.[372]

Bunların, Sukyâ ile Arc arasında[373] veya Ebvâ´da buluştukları da rivayet edilir.[374]

Ebu Süfyan b. Haris, Peygamberimiz Aleyhisselamın süt kardeşi ve yaşıtı idi. Hz. Halime onu da emdirmişti.

Ebu Süfyan, eskiden Peygamberimiz Aleyhisselama dost ve arkadaş idi. Fakat, Peygamberimiz Aleyhisselama peygamberlik gelince, düşman kesilmişti.[375]

Hiçbir düşmanın yapmadığı düşmanlığı yapardı. Şı´b´a varıp da, Peygamberimiz Aleyhisselamla ashabını hicv ve tahkir etmediği gün yoktu.[376]

Yirmi yıl, hicv ve tahkir etmekten geri durmadı.

Müşriklerin Peygamberimiz Aleyhisselamla yaptıkları çarpışmaların hiçbirinden geri kalmadı.[377]

En sonunda, Yüce Allah, Ebu Süfyan b. Hâris´in kalbine İslâm sevgisini düşürdü.

Bir gün Rum Kayseri ile görüşmüş olan Ebu Süfyan b. Haris der ki:

"Rum Kayserinin yanında ne İslâm iyetten kaçı İdi ğı nı, ne de Muhammed´den başkasının tanındığını gördüm. Bunun üzerine, kalbime İslâmiyet sevgisi girdi. İçinde bulunduğum müşrikliğin bâtıl ve boş olduğunu anladım.

Ne çare ki, biz akılları başlarında bir kavimle birlikte bulunuyorduk.

İnsanların akıllarına ve görüşlerine göre yaşadıklarını sanıyordum.

Onlar bir yol tutup gittiler, biz de o yolu tutup gittik.

Şerefli, yaşlı kişiler putlarından yardım dileyerek Muhammed´e karşı ayaklandıkları ve ataları yüzün den ona kızdıkları zaman, onlara uyduk.[378]

Bir gün, kendi kendime:

´Ben kimlere arkadaş oluyorum?! Kimlerin yanında bulunuyorum?! İslâm yolu belli olmuş ve karar-laşmış bulunuyor!1 dedim ve zevcemle oğlumun yanına vardım ve:

´Yola çıkmak için hazırlanınız! Muhammed´in yanınıza gelmesi çok yaklaşmıştır!´ dedim.[379]

Zevcem ve oğlum:

´Canımız sana feda olsun![380]

Arapların ve Arap olmayanların Muhammed´e tâbi olduğunu görüyorsun da, hâlâ ona karşı düş manlık mevkiinde bulunuyor, düşmanlıkta direnip duruyorsun!?

Halbuki, ona yardım etmek herkesten çok sana düşerdi! Ona yardım edenlerin ilki sen olmalı idin!?´ dediler.

Uşağım Mezkûr´a:

´Bir deve ile atımı acele yanıma getir!´ dedim.[381]

Resûlullah ile buluşmak üzere Mekke´den yola çıktık.[382]

Ebvâ´ya varıp indiğimiz zaman, Resûlullah Aleyhisselamın öncü birliği oraya gelmiş bulunuyor ve Mekke´ye gitmek istiyordu.

Resûlullah Aleyhisselam, benim kanımın dökülmesini helâl ve gerekli kılmıştı.

Bunun için, öldürülmemden korktum ve gizlendim.

Oğlum Cafer´in elinden tutup yaya olarak bir mil kadar gittik.

Sabahleyin Resûlullah Aleyhisselamın yanına vardık.[383]

Halk, takım takım geliyordu. Onlardan gizlendim.

Resûlullah Aleyhisselam hayvanına bineceği zaman, kendisiyle görüşmek istedim.[384] Resûlullah Aleyhisselam, bizden, yüzünü başka tarafa çevirdi.

Yüzünü çevirdiği tarafa geçtim. Tekrar tekrar, benden yüzünü çevirdi.

Bütün yakın-uzak herşey beni tuttu, sıktı! Ona erişemedikçe, ben bir ölüyümdür!

Onun iyiliğini, merhametini ve bana olan yakınlığını düşünmüş, bu yüzden beni tutar diye ummuş tum.

Resûlullah Aleyhisselamın akrabası olduğum için, benim Müslüman olmama sevineceklerini sanıy or ve bunda şüphe etmiyordum.[385]

Resûlullah Aleyhisselamın benden yüzünü çevirdiğini görünce, bütün Müslümanlar da benden yüz çevirdiler.

Ebu Kuhâfe´nin oğlu (Hz. Ebu Bekir) bana rastladı ve benden yüzünü çevirdi.

Ensardan biri, beni kandırarak Ömer´in yanına yanaştırdı. Ömer, bana bakınca:

´Ey Allah düşmanı! Resûlullah Aleyhisselamı ve ashabını inciten sensin hâ!?

Sen ona düşmanlığını yeryüzünün doğularına, batılarına kadar ulaştırdın!" dedi.

Hemen onun yanından ayrılıp amcam Abbas´ın yanına vardım ve:

´Ey Abbas! Ben Resûlullahın yakını ve asâletli oluşum dolayısıyla Müslümanlığımın Resûlullahı sevindireceğini ummuştum.

Kendisinden umduğum iltifatı göremedim!

Beni kabul etmesi için onunla konuş!´ dedim.

Abbas:

´Hayır! Vallahi, onun senden yüz çevirdiğini gördükten sonra, kendisiyle bir tek kelime bile konuşa mam! Resûlullah Aleyhisselamı celallendirmiş olmaktan korkarım!´ dedi.

´Ey amca! Bari, gidip başvuracağım bir kimseyi bana söyle!´ dedim.

Amcam, Ali´yi göstererek:

´İşte o!´ dedi.

Ali ile buluşup konuştum.

O da, bana Abbas´ın söylediğinin tıpkısını söyledi.

Abbas´ın yanına döndüm ve:

´Ey amca! Bana sövüp sayan adamı bu davranışından vazgeçir!´ dedim.

Abbas:

´Bana onu tarif et!´ dedi.

´O, çok esmer tenli, kısa boylu, iki gözünün arası yaralıdır!´ dedim.

Amcam:

´O, Numan b. Haris en-Neccârîdir!1 dedi.

Ona:

´Ey Numan! Ebu Süfyan, Resûlullah Aleyhisselamın amcasının oğludur ve benim de kardeşimin oğludur.

Resûlullah Aleyhisselam her ne kadar ona kızmış bulunuyorsa da, ileride ondan hoşnut da olacak tır.

Bundan sonra, kendisine herhangi bir suretle hakaret etmekten vazgeç!´ diye haber gönderdi."[386]

Ebu Süfyan b. Haris ile Abdullah b. Ebi Ümeyye, Peygamberimiz Aleyhisselamın huzuruna girme çarelerini araştırdıkları ve kendilerinden yüz çevirildiği sırada, Peygamberimiz Aleyhisselamın zevcesi Hz. Ümmü Seleme de, onlar hakkında Peygamberimiz Aleyhisselamla konuştu:

"Biri amcanın oğlu ve süt kardeşindir. Öbürü de halanın oğludur ve hısımındır.[387]

Allah, bunları sana Müslüman olarak getirdi.[388]

Bunlar, senin katında halkın en yaramazı olamazlar!" dedi.[389]

Peygamberimiz Aleyhisselam:

"Bana onların ikisi de gerekmez!

Amcamın oğlu benim haysiyet ve şerefimi dili ile lekelemek istedi!

Halamın oğlu ve hışmım olan kişi ise, Mekke´de bana söylememesi gereken sözleri söylemiştir!" buyurdu.[390]

Ebu Süfyan b. Haris der ki:

"Gidip Resûlullahın kapısına oturdum.

Cuhfeye varıncaya kadar, oturmaktan ayrılmadım!

Ne kendisi, ne de Müslümanlardan hiçbirisi benimle konuşuyordu.

Her konakladığı yerde, gidip Resûlullahın kapısında duruyordum. Oğlum da, ayakta dikiliyordu.

Resûlullah, beni gördükçe, yüzünü benden çeviriyordu.

Ezâhir yokuşundan Mekke´nin Ebtah vadisine inince, Resûlullahın çadırının kapısına yaklaştım.

Resûlullah bana baktı! Bu bakış, onun bana ilk yumuşak bakışı idi. Kendisinin bana gülümseye-ceğini de ummaya başladım."[391]

Hz. Ali, Ebu Süfyan b. Hâris´e:

"Resûlullah Aleyhisselama arka tarafından varıp, Yusuf´un kardeşlerinin Yusuf Aleyhisselama söylediği sözü söyle ki, onlar:

´Allah´a yemin ederiz ki; Allah seni gerçekten bizden üstün kılmıştır! Biz, doğrusu, sana karşı yap tıklarımızda suçlu idik!1 dediler [Yusuf: 91].

Bundan daha güzel bir söz bulunabileceği kabul edilemez!" dedi.

Ebu Süfyan b. Haris böyle yapınca, Peygamberimiz Aleyhisselam, Yusuf Aleyhisselamın kardeş lerine verdiği cevabı bildiren:

"Size bugün hiçbir başa kakma ve ayıplama yoktur! Allah sizi yarlıgasın! O, Esirgeyenlerin en Esirgeyicisidir!" (Yusuf 92) mealli âyeti okudu.[392]

Ebu Süfyan b. Haris, Peygamberimiz Aleyhisselamın:

"Bana, onların ikisi de gerekmez!" buyurduğunu haber aldığı zaman:

"Vallahi, ya yanına girmeme izin verecektir, ya da şu oğlumun elinden tutup yeryüzünde açlıktan, susuzluktan ölünceye kadar çekip gideceğiz![393]

Sen ki, benim hem akrabam, hem de halkın en uslusu, yumuşak huylusu, en iyilik severi ve cömer di bulunuyorsun!" demişti.[394]

Peygamberimiz Aleyhisselam, Ebu Süfyan´ın bu sözlerini işitince, her ikisine de acıdı ve kendilerinin huzuruna girmelerine izin verdi.

Girdiler ve Müslüman oldular.[395]

Ebu Süfyan b. Haris, Müslüman olduktan sonra, utancından, başını kaldırıp Peygamberimiz Aleyhisselamın yüzüne bakam azdı.[396]

[372] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre, c. 4, s. 42, Zehebî, Megâzî, s. 448.

[373] İbn Adilberr, İstiâb, c. 4, s. 1674.

[374] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807, İbn Sa´d, Tabakâtü´l-kübrâ, c. 4, s. 50.

[375] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 806, İbn Sa´d, Tabakât, c. 4, s. 50.

[376] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 806.

[377] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807, İbn Sa´d, Tabakât, c. 4, s. 50.

[378] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807, 811, 81 2.

[379] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807, İbn Sa´d, Tabakâtü´l-kübrâ, c. 4, s. 50.

[380] İbn Sa´d, Tabakâtü´l-kübrâ, c. 4, s. 50.

[381] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807, İbn Sa´d, Tabakâtü´l-kübrâ, c. 4, s. 50.

[382] İbn Sa´d, Tabakâtü´l-kübrâ, c. 4, s. 50.

[383] Vâkıdî, c. 2, s. 807, İbn Sa´d, c. 4, s. 50.

[384] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807.

[385] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 807, 88 İbn Sa´d, Tabakâtü´l-kübrâ, c. 4, s. 50.

[386] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 808.

[387] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre, c. 4, s. 43, Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 810, Taberî, Târîh, c. 3, s. 114, Beyhakî.Delâilü´n-nübüvvıe, c. 5, s. 27, İbn Seyyid, Uyûnu´l-eser, c. 2, s. 167.

[388] Vâkıdî, Megâzî, c. 2, s. 810.

[389] Vâkıdî, Megâzî, c.2,s. 810, İbn ^dilberr, İstiâb, c. 4, s. 167...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın