İman ve sevgi

İMAN ve SEVGİ

“Yemin ederim ki, iman etmedikçe cenne-

te giremezsiniz; birbirinizi sevmedikçe de

iman etmiş olmazsınız”.

Hadis-i Şerif

Sevginin, rızadan daha özel bir manası ve daha derin bir etkisi vardır. Çünkü bazen insan bir şeyden veya bir şahıstan razı olabilir; fakat sevmez, kalbi ısınmaz. çünkü bu rızanın değil; sevginin işdir.

Sevgi varlığın ruhu, kalbin iksiri ve insanoğlunun emniyet supabıdır.

Nasıl çekim (cazibe) kanunu dünyayı, yıldızları ve gökteki cisimleri dengede tutuyor; çarpışmalarını, düşmelerini, yanıp kül olmalarını önlüyorsa, sevgi kanunu da tıpkı bunun gibi, insan ilişkilerini birbiri ile çarpışmaktan ve kanuna dönüşmekten korur.

Bu sevginin kıymetini eski ve yeni insanlar hep bilmişler ve şöyle demişler: Eğer insanları sevgi idare etseydi kanuna, mahkemeye muhtaç olmazdı.

Eski büyük şair şöyle diyor55:

(55) Büyük Sufi Mevlana Celaledin rumi. Bu pasajlar onun tasavvufi lirik şiirlerinden alınmıştır. Bkz. Seyyid Ebu’l-Hasen en-Nedevi “İslam’da Fikir ve Davet adamları” S. 288 v.d.

“Sevgi acıyı tatlıya, toprağı altına, hastalığı şifaya, zindanı saraya, belayı nimete ve kahrı nimete dönüştürür. demiri yumuşatan, taşı eriten, ölüyü dirilten odur...”.

Maddi kesif insanı havalarda uçuran; denizden göğe, topraktan Ülker yıldınıza çıkaran bu sevgidir...”.

“Maddeye tapanlar, beden büyütenler hayrını görsünler!! Bir şeylerine karışmıyoruz. Bize gelince, biz yıkılmayan, çökmeyen sevgi devletinin esirleriyiz...!”

“Yüzün ak olsun ey canım sevgi, ey hastalığımın şifası, ey korkumun emanı, ey maharetli tabibim ve ey acımı dindiren!!”.

Psikoloji ile ilgilenen edebiyatçı çağdaş bir gazeteci de56 şöyle diyor:

(56) Profesör Muhammed zeki’nin Kahire el-Ahbar gazetesine yazdığı bir fıkrasından.

“Uzaklardan, denizin ortasında yıldız gibi parlayan bir ışık gördüm. Benim de istikbalde böyle bir yıldızım olsun istedim. Kim istikbalinde böyle bir parlak yıldızı olsun istemez. Gelecek günlere ışık tutacak bir yıldız... Ne olabilir ki?

Hikmet... bize kuru mantıktan başka ne verebilir?

ﬁüphe... bize sürekli korkudan başka ne verebilir?

Çalışmak... bize dökülen terden, alevlenen kinden başka ne verebilir?

Mal... bize korkudan, şüpheden, terden ve kinden başka ne verebilir?

Sevgi... bize güven, istikrar ve selamet veren tek cevher. Biz her şeyi severiz... Herkesi severiz... Hatta nimeti sevdiğimiz gibi musibeti deseveriz... Birincisi mukavemete karşı kuvvet verir; ruhu sıçrayacak şekilde harekete geçirir... İkincisi savaş meydanının sıcaklığını getiren ılık bir rüzgardır. Biz; bütün varlığı severiz; başından sonuna kadar; ölümü ile, hayatı ile... severiz.

Acaba herkes böyle sevebilir mi? bunu yapsa melek olurdu...” Sevebilen bir sınıf vardır. O da kalbinde iman neşesi bulunan sınıftır. Yalnız imandır, o berrak ve sonsuz kaynak. Yalnız mü’mindir, her şeyi, hatta musibeti bile sevebilin. Mü’min bütün varlığı sever; başlanğıcından sonuna kadar; ölümü ile, hayatı ile57.

(57) Misyonerler ve müşteşrikler şu fikri yayıyorlar: Sevgi dini yalnız Hıristiyanlıktır. Nefretin veya kinin onda yeri yoktur. Müslümanlık ise savaş dinidir, kılıç dinidir. İçinde hoşgörüye veya seviye yer yoktur. İşte bu, cehl-i mürekkeptir (Katmerli cahilliktir), apaçık sapıklıktır. Çünkü Hıristiyanlakla ilgi metinlerde, Hz. İsa’nın şöyle dediğini görüyoruz: “Ben dünyaya barış getirmek için gelmedim; terisne kılıç çekmek için geldim. Ben oğulu babasından, kızı anasından, karıyı kocasından ayırmak için geldim. İnsanın düşmanları aile fertelridir” (Mata İncili: 34-36).

Ortaçağ Hıristiyon tarihinde görüyoruz ki, en çok savaş çıkaran, kan akıtan ve korkuç insan kesimevleri ihdas eden Hıristiyanlıktır. Bu sadece kendi lie muhalifleri arasında değil, aynı zamanda kendi gurupları arasında da oluyordu.

İsa Aleyhisselam’ın bu vahşi kesimevleri ile ilgisi yoktur. Bunun sorumlusu kilisedir. O kilise ki kendine para karşılığında af senedi (indulgence papers) ve cennet arsaları satma hakkını vermişti. Bu savaşlardan ve bu kanlardan sorumlu olan kilisenin hurafeleri, çıkarları ve din adamlarının keyifleridir.

Ne olursa olsun mazlum Müslümanlık; sevgiye çağıran, sevgi mefhumlarını pekiştiren ve sevgi kaynakları fışkırtan en büyük inanç sistemidir. Düşmanlığa, kine, hasete en çok karşı koyan ve yollarını tıkayan, sam rüzgarlarının estiği pencereleri kapatan odur.

Trablusşam’da ileri gelen insaflı bir Hıristiyan, Merhum Reşid Rıza’ya şöyle demiştir: Müslümalığın dağlar kadar, hatta daha yüksek faziletleri vardır. Fakat siz onları gömdünüz. Öyle ki, bilinip görünmüyorlar. Bizim ise “ALLAH ve akraba sevgisi” gibi çok az ve sönük bir kaç şeyimiz var; onları çekip sündürmüşüz ve “Hıristiyan faziletleri” demişiz, dünyayı doldurmuşuz!

İşte mutedil (ılımlı) bir Hıristiyanın itirafı ki, yoruma ihtiyacı yoktur.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın