Medineden Mute

Medine'den Mute

Beri tarafta Allah Resfılii (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine' de durmuş, ashabına savaşın safhalarını haber veriyordu. Gözlerine yaş yürümüş, ağlamaktan sakal-ı şerifleri ıslanmıştı:

- Sancağı Zeyd aldı ve şehit oldu. Sonra onu Ca'fer aldı ve o da şehit düştü. Daha sonra ise onu İbn Revaha aldı ve o da şehit oldu. Şimdi ise onu, Allah'ın kılıçlarından bir kılıç aldı! İşte şimdi esas savaş başladı ve Allah (celle celaluhü), onun vesilesiyle bir fiitfıhat nasip etti!

Bunları söyledikten sonra her biri için Allah'ın cennette hazırladığı ikramlardan bahisler açtı; isimlerini de zikrederek onlara dua ediyordu.

Bu sırada Ya'ld İbn Ümeyye Medine'ye gelmiş ve Müte'nin haberini Allah Resülü'ne vermek istemişti. Resı1lullah:

- İstersen onu sen Bana anlat; dilersen Ben sana anlatayım, buyurdu. Hz. Ya'la da şaşırmıştı: kendisinden önce bir başkasının gelip de olup bitenleri haber vermesine imkan yoktu. Ancak belli ki, yine Cibril gelmiş ve herkesten önce Müte'nin haberini Resı1lullah'a ulaştırmıştı:

- Ya Resı1lullah, dedi. Onu Sen bana anlat!

Bunun üzerine Allah Resülü, başından itibaren saflıa saflıa Mı1te'de yaşanılanları anlatmaya başladı. Dinledikçe Hz. Ya'la'nın gözleri yerinden fırlayacak gibi oluyordu; eksiği yok fazlası vardı!

- Seni hak beyan ile gönderene yemin olsun ki, diye başladı sözlerine. 'Sen, miicahidlerin yaşadıklarından bir harf bile eksik bırakmadan hepsini anlattın; onların haberlerini ben vermiş olsaydım, ancak bu kadar aktarabilirdim!

Bu taaccübün ardından Efendiler Efendisi, minnet sadedinde şunları söyleyecekti:

- Benim için Allah (celle celaluhü), yeryüzü mesafelerini aradan kaldırdı da, onların savaş meydanlarını gözlerimle gördüm!

Daha sonra Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellern), hicret dolayısıyla yaklaşık on beş yıl ayrı kaldıktan sonra henüz bir yıl önce yeniden kavuşma fırsatı bulduğu amcaoğlu Hz. Ca'fer'in evine gidecek ve çocuklarının başını sıvazlayıp onları şefkatle kucaklayacaktı. Esrna Binti Ümeys, bu durumdan endişelenmiş ve:

- Ya Resı1lullah, diye seslenmişti. Anam babam Sana feda olsun; niçin oğullarıma yetim çocuklar gibi bakıp gözyaşı döküyorsun? Yoksa Ca'fer ve arkadaşlarından Sana acı bir haber mi geldi?'

- Evet, buyurdu Allah Resülii (sallallahu aleyhi ve sellem). Onlar, bugün şehit oldular!

Bunu duyar duymaz:

- Vah efendim! Vah Ca'fer'im, diyerek ağlamaya başlayan Hz.

Esma'ya dönecek ve şehidin arkasından takımlması gereken tavır adına da şunları tembih edecekti:

- Ey Esrnal Sakın ola ki ağzından kaba ve uygunsuz sözler kaçırıp kendini döverek ağlamaya kalkma!

Hz. Ca'fer'in çocuklarım dizine alıp da başlarını okşayan Allah Resülü'nün gözlerinden süzülen damlalar sakalım ıslatmıştı; mahzun Nebi, her zamankinden daha hüzünlüydü! Daha sonra da ellerini kaldırıp şöyle dua etti:

- Allah'ım! Hiç şüphe yok ki Ca'fer, sevabın en güzeline doğru gidip ulaştı. Öyleyse Sen, iyi kullarına bulunduğu ihsanlarla ve en güzel şeylerle onları mükafatlandır!

Bir süre Hz. Ca'fer'in evinde kalan Allah Resülii (sallallahu aleyhi ve sellem), oradan aynlacak ve kızı Fatıma validemizin kapısını çalacaktı. Bu sırada o da haberi almış:

- Vah amcacığım, diyerek ağlıyordu. Önce ona:

- Ağlayacaksan Ca'fer gibisine ağla, diyerek amcaoğlu Hz. Ca'-

fer'i takdir eden sözler söyledi. Ardından da:

- Ca'fer ailesi için yemek yapmayı ihmal etmeyin; onlar bugün başlarının derdiyle ve kaybettikleri aile büyüklerinin acısıyla meşguller! Onlar için yemek yapın, buyurdu.

O gün için bu da, daha sonraları adet haline gelecek yeni bir uygulama idi ve Müte şehitleri için Medine'de üç gün yemek pişirilecekti.

Aradan üç gün geçtikten sonra yeniden Hz. Ca'fer'in evine gelen Allah Resülii (sallallahu aleyhi ve sellem), artık onlar için ağlamayı yasaklayacak, arkada kalanları için de hayır ve bereket duasında bulunacaktı. Ardından Ca'fer İbn Ebi Talib'in çocuklarının bakımını kendi üzerine aldığını bildirecek ve anneleri Hz. Esrna'yı da, bundan sonrası için endişelenmemesi konusunda teselli edecekti.

Aynı hassasiyeti diğer şehitler için de gösteren Efendiler Efendisi, Hz. Zeyd'in küçük kızımn mahzun ve mükedder duruşu karşı-

sında duygulanıp kendini tutamayacak ve gözyaşı dökecekti. Bunu gören ashabdan:

- Ya Resülullah! Bu da ne, diye soranları da:

- Bu, sevgilinin sevgilisine özlemidir, şeklinde cevaplayacaktı.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın