Beni Mustalık

Beni Mustalık

Bir haber de Mustalikoğullarının bulunduğu yerden geliyordu.

Beni Mustalık'inlideri Hôris İbn Ebi Dırôr, civarın kabileleri de işin içine çekerek bir ordu meydana getirmiş, Medine üzerine saldırı hazırlığı yapıyordu. Öncelikle haberin doğru olup olmadığı teyit edilmeliydi ve bunun için Allah Resülii (sallallahu aleyhi ve sellern), ashabından Büreyde İbn Husayb'i görevlendirdi.

İstihbarat göreviyle yola çıkan Hz. Büreyde, sözü edilen yere geldiğinde büyük bir kalabalıkla karşılaştı; kendilerinden emin ve gururlu bir duruşları vardı. Onun gelişini görünce:

- Sen de kimsin, diye tepki verdiler. Endişelenmişlerdi. Ancak Hz. Büreyde:

- Sizlerden birisi, diye cevapladı önce. Zira bu görev için tayin edildiğinde o, gerektiğinde sözdeki esnekliği kullanma konusunda Resülullah'tan izin istemiş ve O da, ümmetin selameti adına ona bu izni vermişti. Ardından şunları sıraladı:

- Şu adamın üzerine yürümek için bir araya geldiğinizi duyunca ben de çıkıp yanınıza geldim. Şayet bu niyetinizde halis iseniz ben de gidip kavmimi ve bana itaat edenleri toplarım, hep birlikte tek bir yumruk olarak O'na saldırır ve kökünü keseriz!

Rahatlamışlardı. Tanımadıkları bir adamdı ama bunun ne önemi olabilirdi ki! Aynı düşmanı hedef almış bir adamdan ne zarar gelebilirdi! Onun için:

- Zaten bizler de bunun için bir araya geldik; o zaman elini biraz çabuk tut, dedi Haris İbn Ebi Dırar.

Maksat anlaşılmıştı; demek ki Resülullah'a gelen haber doğruydu. Gerçekten de bu adamlar, Medine'ye saldırmak için bir araya gelmiş ve ciddi ciddi savaş hazırlığı yapıyorlardı. Ancak yine de ihtiyatlı davranmak gerekiyordu. Onun için Hz. Büreyde:

- Hemen şimdi gidiyorum; çok geçmeden kavmimden büyük bir grup ile birlikte buraya gelirim, diye seslendi onlara.

Sevinmişlerdi; hiç hesapta yokken bir adam gelmiş ve adamlarını da toplayarak kendilerine gönüllü katılma vaadinde bulunuyordu!

Beri tarafta Hz. Büreyde, en seri şekilde Medine'nin yolunu tutmuştu ve gerçekten de büyük bir grupla üzerlerine gelecek olan mü'minlere haberin doğruluğunu ulaştıracaktı. Haberi alır almaz Allah Resı1lü (sallallahu aleyhi ve sellern), hemen hazırlık emri verdi ve bir çıbanın daha başını ezmek için ordunun toplanmasını istedi.

Takvimler, hicretin altıncı senesinin Şa'ban ayını gösteriyordu. Derken Allah Resı1lü, otuzu süvari olmak üzere ashabıyla birlikte Mustalıkoğullannın bulunduğu tarafa yürüdü. Yerine Medine'de, Zeyd İbn Hôrise'vı bırakmıştı.v?

Gidilecek yerin yakınlığı dolayısıyla ve elde edilecek ganimetten pay koparabilmek için münafıklar, daha önceki savaşlardan farklı olarak bu ordunun içine katılmışlardı.

Halôik; denilen yere gelindiğinde mola verilmişti. Bu sırada yanlanna, Abdülkaysoğullarından bir adam çıkageldi. Efendiler Efendisi (sallallahu aleyhi ve sellem) ona:

- Kavmin nerede, diye sordu.

- Ravha'da diye cevapladı adam. Efendimiz tekrar sordu:

- Nereye gidiyorsun?

- Başka değil, sadece Sana gelip Sana iman etmek, getirdikle-

rinin hak olduğuna şehadet edip Seninle birlikte düşmana karşı savaşmak istiyordum, dedi adam.

Resı1lullah'ın sevincine diyecek yoktu; yine mürde bir gönül Rabbiyle buluşmuş, Allah'a kulolma yoluna girmişti. Dudaklarından, hamd dolu şu cümle döküldü:

- Seni İslam'la şerefyab kılan Allah'a hamd olsun! Adam:

- Allah için hangi amel daha sevimlidir, diye soruyordu. Elbette

ı79 Medine'de bırakılan kişinin EbU Zerr veya Nümeyle İbn Abdullah el-Leysi olduğuna dair de rivayet vardır. Bkz. İbn Hişam, Sire, 4/252; Kurtubi, el-Cami' li ahkürni'l-Kur'an.x/aıg

bu iş, sadece kelime-i tevhidi söylemekle sınırlı olamazdı ve bu bahtiyar gönül de, diliyle ikrar ettiği bu cünılelerin ardından yapması gerekli olan ilk işin ne olduğunu soruyordu.

- ilk vaktinde kılınan namaz, buyurdu Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellern). Demek ki, imandan sonra en önemli mesele namazdı ve imanı tercih ettikten sonra bir mü'min, hep namazı kollamalı, vakit girer girmez de onu en kamil manada eda etmeliydi.

Halaık'ın semeresi olan sahabi de alınarak yeniden yola çıkılmıştı. Karşılanna, düşman adına gözcülük yapan bir casus çıkmış ve ashab da, yakalayarak onu huzura getirmişti. Resülullah, düşman ordulannın yerini ve ne türlü teçhizata sahip olduklannı sormuş, ancak bir cevap alamamıştı. Onun da Müslüman olmasını istiyordu; bunun için kendisine İslam'ı anlatıp Allah'a kulolduğunu kabul etmesini istedi. Ancak adamın inadı tutmuştu ve ayağına kadar gelen bu teklifi kabule yanaşmıyordu.

Derken Miireusi denilen yere kadar gelinmişti ki, Medine'ye saldırmak için bir araya gelen düşman ordusu Allah Resülü'niin üzerlerine doğru geldiğinin haberini aldılar. Büyük bir telaş içine düşmüşlerdi. Üstelik, gözcü olarak gönderdikleri adamları da yakayı ele vermişti! Şakası yoktu; göz göre göre üzerlerine büyük bir ordu geliyordu ve çok geçmeden savaşı göze alamayan bu kabileler kaçmaya başlamış, Haris'i kendi adamlanyla birlikte yapayalnız bırakıvermişlerdi!

Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellern), Müreysi'de konaklayıp hemen savaş hazırlıklanna başladı. Çok geçmeden ordu, saf düzenine geçmiş ve gelecek emri beklerneye durmuştu. Muhacirlerin sancağını Hz. EbU Bekir, ı80 Ensar'ınkini ise Sa'd İbn Ubôde taşıyordu.

Her zaman olduğu gibi Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellern), savaşı tercih edenin kendisi olmadığını fiilen gösterecek ve bu insanların üzerine yürümeden önce onlarla konuşmayı deneyecekti. Bunun için yine Hz. Ömer' i seçmişti.

Derken Müreysi vadisi, Hz. Ömer'in gür sesiyle çalkalanmaya başladı:

ı80 Muhacirlerin sancağını Arnmar İbn Yasir'e verdiği de söylenmektedir. Bkz. Vakıdi, Megazi, 1/405; İbn Kesir, Sire, 3/297; el-Bidaye ve'n-Nihaye, 4/178

Uhud Sonrası Gelişmeler

- Gelin; siz de 'Lô. ilôhe illallah' deyin ve böylelikle mal ve canınızı koruma altına almış olun!

Sesin yankısı dağlara vurup ümitsizce geri dönerken, düşmanın bulunduğu yerden Resı1lullah ve ashab üzerine ok yağmaya başlayıverdi. Haris'in niyeti belli olmuştu; savaş kaçınılmazdı. Gelen oklara karşılık Müslümanlar da ok atmaya başlamışlardı.

O günkü parola da:

- Yd Mensiir! Emit idi. Cüveyriye Validemizin şehadetiyle o gün düşman askerleri, İslam ordusunu olduğundan daha büyük görürken Müslümanlar, düşmanı olduğundan daha az görüyorlardı. Aynı zamanda bu savaşta da kendini gösteriyordu; ne daha önce ne de daha sonradan kimsenin göremeyeceği insanlar yağız atların üzerinde buraya gelmiş Müslümanlara yardım ediyorlardı.

Karşılıklı ok atışları bir müddet devam ettikten sonra Allah Resı1lü (sallallahu aleyhi ve sellem) ashabına emir vererek, hep birlikte düşmanın üzerine taarruz emri verdi. Adeta İslam ordusu tek vücut olmuş Beni Mustalık üzerine yürüyordu. Böylesine bir duruşun önünde hangi güç durabilirdi ki! Çok geçmeden Beni Mustalık tamamen etkisiz hale getirilmiş, savaşçıları esir alınarak yanlarında bulunan mallarına da el konulmuştu. Düşman ordusundan on kişi öldürülürken Ashab arasından sadece Hişôm İbn Subôbe şehit olmuştu; onu da Erisar'dan birisi yanlışlıkla öldürmüştü. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellern), Hz. Hişam'ın diyetinin ödenmesini emrederek onu, Hz. Hişam'ın kardeşi Mikyes İbn Subabe'ye teslim etti.ı8ı

Elde edilen esirler, iki yüz aileden oluşuyordu ve bunların üzerine Biireyde İbn Husayb; deve, koyun ve sığır cinsinden ganimet mallarının organizesi için de, Efendimiz'in azatlısı Hz. Şukrôn görevlendirilmişti. Ganimetlerin dağıtılması işini ise Mahmiye İbn Cez' yürütüyordu.

ı8ı Resülullah'ın verdiği hükme ve kardeşinin diyeti kendisine verilmesine rağmen Mikyes'in, kardeşini yanlışlıkla öldüren Ensar'ın üzerine yürüyüp onu öldürdüğü, sonra da kaçıp Kureyş'e sığındığı ve Mekke'nin fethi gününde de mürted olarak öldürüldüğü ifade edilmektedir. Bkz. Vakıdi, Megazi, ı/859; İbn Seyyidinnas, Uyünu-Eser, 2/196; İbn Kesir, Sire, 3/298; İbn Hacer, el-İsabe, 3/203; İbn Esir, Usudu'l-Ğabe, 3/78

Derken taksimat yapılmış ve ortada kalan bir kısım eşya da, talep edenlere ücret mukabilinde satılmıştı.

Reisleri olan Haris'in kızı Cüveyriye Binti Hô.ris,ı82 Sabit İbn Kays İbn Şemmas ve onun amcaoğlunun hissesine düşmüş ve o da, dokuz okka altın karşılığında serbest bırakılma konusunda onlarla anlaşmıştı.v'"

Ne bu savaş ne de bu esaret, diğer savaşlarla esaretlere benziyordu. Ellerindeki imkanı kullanıp herkesi öldürebilirlerdi ama onlar, öldürmeyip esir almayı tercih etmiş, şimdi ise esirlerine yediklerinden yediriyor, giydiklerinden de giydiriyorlardı. Muhataplarındaki bu farkı görüp de bunun arkasında yatan sebebi öğrenen Haris'in kızı Cüveyriye, üç gün önce gördüğü o unutulmaz rüyayı hatırladı ve çok geçmeden kelime-i tevhidi söyleyerek Müslüman oluverdi. Çünkü üç gün önce gördüğü rüyada, Medine' den doğan bir ay onun yanına kadar gelmiş ve sanki kucağına konuvermişti. Etkisinde kalmıştı kalmasına ama kimseye de anlatma cesareti bulamıyordu. Şimdi ise bu rüyanın gerçek olmasını umuyor, gelişmeleri merakla izliyordu.

Babasına rağmen Müslüman olan Hz. Cüveyriye, bütün cesaretini toplayarak Allah Resülii'nün huzuruna girdi. Şefkat peygamberinden merhamet dileyecekti. Şöyle diyordu:

- Ya Resülullah! Ben, Allah'tan başka ilah olmadığına ve Senin de O'nun Resülü olduğuna şehadet eden Müslüman bir kadınım! Ben, bu insanların reisi Haris'in kızı Cüveyriye Binti Haris İbn Ebi Dırar'ım. Başımıza ne hallerin geldiğini biliyorsun! Ben, Sabit İbn Kays İbn Şemmas ile on...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın