Âhirete İman herkes İçin Nasıl Ümit Kaynağı Olabilir

Âhirete İman herkes İçin Nasıl Ümit Kaynağı Olabilir?

1. Âhirete tam olarak inanan bir insanın ölümden korkusu kalmaz. Çünkü onun gözünde ölüm bir yok oluş değil, bir yer değişikliğidir. Vazifenin tamamlanması, ücret alma zamanının başlangıcıdır.

Başta sevgili Peygamberimiz olmak üzere pek çok sevdiklerine kavuşmaktır. Hepsinden daha güzeli Rabbini görebilmek için aşılması gereken bir engeldir.

Bunları kendi ölümü için düşündüğü gibi, çok sevdiği yakınlarının, meselâ annesinin, babasının, çocuklarının, eşinin ölümü için de düşünür. Yakınlarının ölmekle yok olmayacaklarını, ebedî olarak kendisinden ayrılmayacaklarını, kendisinin de onların gittikleri yere gideceğini bilir. Bu yüzden yakınlarının vefatından dolayı, âhirete inanmayan kimseler kadar etkilenmez ve manen yıkılmaz.

Âhirete inanmayan bir kimse ise, ölümü yok oluş şeklinde gördüğünden hem kendi ölümünü düşünmekten, hem de yakınlarının vefat etmesinden dehşete kapılır ve daha dünyada iken bir çeşit cehennem hayatı yaşar.

2. Âhirete imanın bir faydası da çocuklarla ilgilidir. Çocuklar, toplumun aşağı yukarı dörtte birini meydana getirirler. Ölüm, çocukların körpe zihinlerinde çok büyük yaralar açar. Âhirete iman olmazsa, çok sevdiği ve birlikte oynadığı arkadaşının ölümü çocuğu çok sarsar. Sevdiği arkadaşının toprağın altında böceklere yem olduğunu, bir daha onu hiç göremeyeceğini düşünür, dehşete kapılır. Annesinin, babasının ve kardeşlerinin ölümüyle daha da sarsılır.

Fakat âhiret inancı yardımına koşsa, kendisine verilen tesellilerle sevinç hisseder. Âhiret düşüncesi sayesinde kendisine verilen tesellilerin etkisiyle şöyle der: "Kardeşim veya arkadaşım öldü. Cennetin bir kuşu oldu. Bizden daha güzel yaşar. Orada istediği her yeri uçarak dolaşır, canının istediği her şeyi yer içer. Annem öldü, fakat Allah'ın rahmetine gitti. Beni cennette yine kucağına alıp sevecek. Ben de orada o sevgili anneciğimi yeniden göreceğim."

3. Âhirete imanın tesellisi insanlığın dörtte birini oluşturan ihtiyarların da imdadına yetişir. İnsan gerçekten de ölümün genç ihtiyar dinlemediğini fazla düşünmeyebilir. Özellikle gençliğinde ölümü kendisinden uzak görebilir. Fakat ihtiyarladıkça ölümün habercisi olan beyaz kıllar ve vücudunda yer edinmeye başlayan hastalıklar ona her an ölümü hatırlatır, kulaklarında ölümü çınlatır. Âhirete inanmadığı takdirde bir ihtiyarın durumu, idamlık bir mahkûmunkine benzer. Cellâdın, "Haydi gel, idam edileceksin." emrini beklercesine titrer. Bu ise onun hayatını zehir eder ve zindana çevirir.

Fakat âhiret inancı yardımına koşsa, idam mahkûmlarım andıran o ihtiyarların perişan hali şu müjde ile birden değişiverir: "Merak etmeyiniz, sizin ebedî bir gençliğiniz var. Parlak ve sonsuz bir hayat sizi bekliyor. Kaybettiğiniz, akranlarınız, yakınlarınız ve dostlarınızla sevinç ve mutluluklar içerisinde yeniden görüşeceksiniz. Yaptığınız bütün iyilikler muhafaza edildiğinden, onların mükâfatını göreceksiniz." Bu, onlar için öyle bir müjdedir ki, başlarına yüz ihtiyarlık gelse, onları üzüntüye sevk etmez.

4. Âhirete imanın bir diğer faydasını da, gözü görmeyen, kolu, ayağı tutmayan, kulağı duymayan, konuşamayan sakat insanlarda görürüz. Âhirete iman olmasa, meselâ kör biri, güzellikleri görememenin; sağır, güzel sesleri duyamamanın; dilsiz, sevdikleriyle konuşamamanın ıstırabını yüreğinden duyar. Fakat âhirete iman yardımına koşsa, Allah'ın kendilerini o organlarla işlenebilecek günahlardan koruduğunu düşünür ve yoksun kaldığı bir nimetten dolayı üzülüp yakınmayı bir yana bırakarak, âhirette, cennet nimetlerinden dünyada iken sağlam olanlardan daha fazla istifade edeceğini düşünür, teselli bulur.

5. Âhirete imanın bir diğer faydası da, insanlığın pek mühim bir kısmını teşkil eden hastalarda, zulme uğrayanlarda, musibetlere maruz kalanlarda, yoksullarda, ağır ceza alan mahkûmlarda kendisini gösteriyor. Eğer âhirete iman olmazsa, ağır bir hastalığa yakalanan biri, her an hastalığının ihtarıyla gözü önüne gelen ölümü düşündüğü için hayatı zindana döner. Zulme uğrayan biri, zalimden intikamım alamadığı ve namusunu mağrur zalimin elinden kurtaramadığı için huzursuz olur ve dünyası bir bakıma zindana dönüşür. Büyük bir musibete uğrayan kimse kendisince boşu boşuna malım ve sevdiklerini kaybetmiş olmaktan gelen sıkıntının altından kalkamaz. Zulme uğrayarak veya bir iki saatliğine nefsine mağlup olduğu için beş on sene hapis cezası çekmeye mahkûm edilenler, hiçbir teselli bulamazlar.

Kısaca, eğer âhirete imanları olsa, bütün bu saydıklarımız rahat bir nefes alırlar. Sıkıntıları, intikam ve hiddetleri imanlarının kuvvetine göre kısmen veya tamamen kaybolur. Yerini huzur ve neşeye terk eder. Meselâ, hasta biri ölümden korkmadığı, ölümü ebedî bir hayatın başlangıcı olarak gördüğü için güven duyar. Hastalık acısının, günahlara kefaret olduğunu düşünmesi de sıkıntılarını hafifletir.

Zulme uğrayan kimse, hakkını almaya gücünün yetmediği zalimi âhirete, Allah'ın adaletine havale eder, rahatlar.

Musibete uğrayan, musibetin Allah'tan geldiğini bildiğinden kaderine rıza gösterir, bu musibet sebebiyle âhirette verilecek nimetleri düşünerek huzur bulur.

Mahpus, işlediği günaha tevbe ve istiğfar ederek ve sabır göstererek hapishaneyi bir nevi okul olarak görür. Haksız olarak mahkûm edilmişse, âhirette Allah'ın kendisine vereceği mükâfatı düşünerek sabreder.

İnsan başıboş değil

Bu kâinatın yaratıcısı olan Allah, sınırsız bir hikmet, rahmet ve kerem sahibidir. Aynı zamanda sonsuz bir izzet, celâl ve adaleti bulunmaktadır. O, öyle bir sultandır ki, dünyamızdan milyarlarca defa daha büyük olan yıldız ve gezegenleri emrine boyun eğdirir. Kâinata koyduğu dengeye her şeyi ayak uydurmaya mecbur eder. Dünyamızı büyük bir canlı gibi her kış ölüme mazhar eder, ardından baharı getirerek yeniden diriltir. Sayısız denebilecek çokluktaki bitki ve hayvan türlerini birer ordu gibi hayat vazifesinde görevlendirir.

Bu büyük canlılar ordusundaki bütün fertlerin hayat süreleri boyunca ihtiyaç duydukları azıklarını, giysilerini, silahlarını en adilâne ve uygun biçimde verir. Dünya karargâhında her birisine fıtrî emirleri istikametinde yaşamaları için gerekli her şeyi temin eder. Önceden belirlediği askerlik süresinden, günü ve saati geldiğinde terhis eder. İnkarcı ve günahkâr cin ve insanlardan başka hiçbir şey, O'nun emrinden kıl payı dışarı çıkmaz. Bunlara fırsat vermesi de imtihan gereğidir. Her şey, O'na itaat edip boyun eğer. Ayrıca, tarih boyunca inkarcı, azgın ve zalim kavimlerin başına zaman zaman getirdiği felâketlerle sınırsız bir izzet ve büyüklük sahibi olduğunu herkese göstermiştir.

En küçük bir onur, iktidar ve adalet sahibinin bile, kendisine karşı gelen, emir ve yasaklarını hafife alan, şeref ve onuruna dokunan zorbalara cezası; emirlerine itaat eden, şefkat ve adalet kanatları altına sığman, izzet ve büyüklüğüne saygı gösteren iyilere de mükâfatı bulunmaktadır. Bir köyde bile, huzuru bozan, karışıklık çıkaran, başkalarına haksızlık eden bir kimseye "Ne yaparsa yapsın!" denilmez. Yetkili ve sorumlular tarafından duruma uygun bir ceza verilir. Nerede kaldı mutlak hâkimiyetin zirvesinde olan, her şeyi yoktan yaratan, genişliği ışık .yıllarıyla bile ölçülemeyen uçsuz bucaksız bir evreni ahenk ve nizam içerisinde idare eden, bütün güç ve iktidar sahiplerinin yaratıcısı Yüce Allah'ın iyi kullarına mükâfatı, kötü kullarına cezası bulunmasın.

Oysa böyle bir adalet, bu dünyada tam olarak sağlanmıyor. Çoğu zaman zalim, bütün kötülükleri ve şımarıklığıyla, mazlum da ezilmişlik ve horlanmışlığıyla hakkını alamadan bu dünyadan göçüp gidiyorlar. Demek ki hesaplaşma başka bir mahkemeye bırakılıyor. Kur'ân, bunun aksi bir düşünce taşıyanları şöyle yadırgıyor:

"Yoksa kötülükleri işleyen kimseler, kendilerini inanıp iyi işler yapanlar gibi tutacağımızı mı sandılar? Hayatlarında ve ölümlerinde onlarla eşit olacaklar, öyle mi? Ne kötü hüküm veriyorlar."( Câsiye Sûresi, 45:21.)

Nice insanlar vardır ki, nimetler içinde boğulmuşken nankörlük edip, kulluk ve hizmetlerini Allah'tan başkalarına yapıyorlar; Allah'ın kullarına zulmediyorlar. Allah'ın, Kendisini tanıtmak için alabildiğine yaydığı sayısız delil ve nimetleri gözü kapalı olarak karşılıyorlar. İnkâr içerisinde, zalim, gaddar ve zorba bir hayat geçirerek, ceza da görmeden buradan göçüp gidiyorlar. Oysa İlahî izzet, celâl ve adalet bu edepsizlere gerekli dersin verilmesini, mazlumların hakkının kendilerinden alınmasını gerektirir. Bu dünyada tam olmadığına göre, âhirette olacaktır ve oraya bırakılmaktadır. Şu İlahî vaadin yerine gelmemesi mümkün mü?

"Kıyamet günü için adalet terazileri kurarız. Hiç kimseye bir haksızlık edilmez. (İnsanın yaptığı iş) bir hardal tanesi ağırlığında bile olsa onu getiririz. Hesap gören olarak biz yeteriz."( Enbiyâ Sûresi, 21:47)

Allah imhal etse (mühlet verse) de ihmal (ceza vermezlik) etmez. Küçük suçların cezaları küçük yerlerde verilir. Cana kıymak, vatana hıyanet etmek gibi büyük suçlar ise, büyük merkezlerdeki büyük mahkemelere havale edilir. Köyde adam öldüren bir kişiye hemen orada ceza verilmemesi, onun cezasız kalacağı anlamına gelmez.

Bunun gibi, birçok insanı öldüren bir zalimin veya manen bütün varlıkların hukukunu çiğneyen bir inkarcının dünyada cezalandırılması, işlediği suça ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın