Kalplerin ve kâinatın kandili

Kalplerin ve kâinatın kandili

Yunus’uın karnında Yunus (as), kuyunun koynunda Yusuf (as) kederin, kimsesizliğin ne olduğunu senin kadar bilebilir mi? Ateşlere atılan İbrahim (as) senin atıldığın ateşlere dayanabilir miydi? Firavun zulmüne maruz Musa (as), kavminden gördüğün zulümlere sabredebilir miydi?

Yeryüzünde tek başına Âdem (as) yalnızlığın acısını senin kadar çekmiş midir? Hızır senin yolculuğuna dayanabilir mi? Rabbül Âleminin huzuruna bütün yaratılmışlar adına çıkan, Rabbül Âlemin adına âlemlere Rahmet olarak inen kul ve elçisin sen…

Esen rüzgârlar, kıpırdayan yapraklar, yağan yağmurlar, ışık saçan güneş, parlayan şimşekler, dönen yıldızlar, raks eden kehşanlar, çekirdek etrafındaki elektronlar, çekirdekle elektron arasında dolu âlemler; senin elest bezmindeki hamd zikrinin coşkusuyla çağlıyorlar çağlardan beri… “An” ların olmadığı zamanlar nurun vardı, bütün “an”larda var, “an”sız sonsuzluklarda var olacak

Mekânsızlık mekânı, mekânın bütün kesitleri, kesintisiz mekânlar sensiz değil seninle “An”larda varlıkla yokluk arasında titreşip duran mekân, elest coşkusu ve yokluğa yuvarlanma arasında gidip geliyor “Bela” demeseydin kim var olurdu?

Gülü görebilir, bülbülü dinleyebilir, rüzgârla nefeslenir, yıldızlarla yaldızlı gökyüzünü seyredebilir miydik?

Her “an” senle doğuyor, sensizlikte ölüyor… Kutlu doğum, mutlu ölümün öncüsü sensin… Sensizlik Yunus ve Yusuf kederlerden daha büyük bir keder, ayrılığın İbrahim ateşlerden daha yakıcı, Âdem yalnızlığından daha büyük bir yalnızlık seninle olmamak…

Nurun gelmezse ne kâinat ayakta durabilir, ne de kalpler… Semavat ve arz tesbihatına dâhil oluyor, kalpler duana âmin diyor… Yaratılış ağacının tuba-i cennetisin; Peygamberler köklerin, veliler meyvelerin…

Dermansız dert; seni kâinatla birlikte bilmemek, kâinatı sensiz bilmek… En büyük şifa sünnetine sarılmak, gönlü kevserinle yıkamak…

Günah kirlerinden arınmak, hevadan soyunup takvaya kuşanmak, zihin zindeliği duygu duruluğuyla salât ve selam getirmek; sana vuslatın muştulu habercileri…

Karanlık kâinatı kandilinle seyretmek; her bir nesnede, her bir hadisede ayrı güzellikleri görmek, gönlü gül bahçesine çevirmek demek… Yılda bir hafta gül dağıtmak seni anmak ve anlamaktan uzak… Sense bize hep yakınsın… Yakınlığın olmasa yakinimiz olur muydu? Rahman ve Rahim olan Allah’ı Kur’an ve kâinatla birlikte anmaya ve anlamaya…

Kederlerden kurtulmak, dertlerden dermana erişmek, şifa bulmak, yalnızlıklarda yanmamak, zulümlerden necat bulmak; kalpleri kandilinle aydınlatmanın, mekânda ve “an”da elest hamdini duymanın sonsuz mutluluğu…

Daralan dünyanın, kararan kalplerimizin geniş güneşi… Yusuf yürek, Yunus nida ile İbrahimi bereket duasını kâinatın zerreleri, Kur’an’ın harfleri ve kelimeleri adedince sana salât ve getirerek ediyoruz Ya Resulallah (asm)…

Yokluğun boşluğunda bizi boş çevirme Elestte yokluğa yuvarlanmaktan kurtardığın gibi dünya ve ahiret yokluklarında da şefaatçimiz ol Çünkü sen, “Ol” diye hükmeden Hâkim-i Zülkemal’in Rahmet Peygamberisin…

Hüseyin Eren
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın