Kardeş Mektuplar

Kardeş Mektuplar

Mart 2005 - 75.sayı

Ahmet BİRLER kaleme aldı, DİĞER YAZILAR bölümünde yayınlandı.

Aziz Kardeşim,

Soylu ve hür dostum,

Sana uzun gelen mektubun bize kısa geliyor. Aslında ailenden, sonra mesela annenin hastalığından, küçük Meryem'in huylarından daha fazla bahsetmeni istiyoruz biz ailece. Senin kişisel sıkıntılarını, hatta mutluluklarını bile gizlemekte ne kadar mahir olduğunu bilmiyor değilim, ama sanki aile içi haberler aldığımda sizi topluca gözümde canlandırabileceğim için daha gerçek olacakmışsınız gibi geliyor bana. Şimdi bu son söylediklerime, “Demek yeterince gerçek değiliz ha!” filan diyerek ne kadar gülmüşsündür kim bilir. Belki de gülmemiş, “bu işi öğreniyorsun” diyerek öğrencinle gurur duymuşsundur.

Öğreniyorum dostum; aslında bir yandan öğreniyorum, bir yandan da unutuyorum; tıpkı senin her zaman yapmamızı istediğin gibi. Öğrenmek güç gelmiyor bana, bilirsin hırslı bir öğreniciyim. Okuyorum, dinliyorum, soruyorum; adeta gecemi gündüzüme karıştıran sözleri kanıma karıştırırcasına, etime yedirircesine, gölgem kılarcasına bellemeye çalışıyorum.

Bununla birlikte, işte şu kadar yaşa geldim, şunu da iyice öğrenmiş oldum: Öğrenmek kadar unutmak da, unutabilmek de önemliymiş.

Bu bilgiyi o kadar derinden duyuyorum ki, bazı yeni şeyleri öğrenmek için adeta bazı eski şeyleri unutmak gerektiğini bile sanmaya başladım. Hafızam arada bir yaptığım bu bahar temizliğine direniyor, nostaljinin keyif verici ve uyuşturucu tadına doğru beni itiyor, ama ben yine de sanki yükselmek için kum torbalarını aşağıya atması gereken balonlar gibi ağırlıklarımı, dönüp baktıkça ayağıma dolanan zehirli yumakları hayatımdan kovmaya çalışıyorum.

Şöyle bir şey okumuştum; bir günahımızın bağışlanması için tevbe ediyoruz ya, tevbemizin kabulü için esas şart, bizim o günahımızı hatırladığımızda ondan tiksiniyor olmamız, ona yeniden düşmekten gerçek anlamda korkmamız ve hatta bunun ileri bir merhalesi olarak onu hayatımızdan ve hafızamızdan çıkarmamızmış.

Unutmak bir tür ölüm, evet; bir bilgiyle, olayla, insanla olan özel ve içsel ilişkimizin yok olması, sadece bizim içimizde kurulmuş bir ilginin artık varlık göstermemesi demek. Bir başka hafızada, bir başkasının iç dünyasında aynı bilgi, olay, insan ile kurulan ilişki ise o kişinin şahsî etkilerini ve izlerini taşıyacağı için ona özgü, bizimkinden başka, farklı bir varlık oluyor. Bu yüzden unutmak ölümdür, o özel anının, ilginin ölümü... Ölmeden önce ölmek değil belki ama onun bir provası.

Unutmayı sorumsuzca kullanılan bir silah, bir silici olarak tasarlamadığımı da bilmeni isterim. Ben, beşer varlığımızın bayağı ve uçucu hevesleri yüzünden ruhumuzda ve belleğimizde yer etmiş fazlalıklardan, bizi yüce olana gerçekten taşımayan, bize kanat değil kambur olan fazlalıklardan kurtulmaktan bahsediyorum. Yoksa, ne bileyim, haddimi unutmamam gerekiyor mesela; arkadaşlarımı hatırlamadan edememem gerekiyor; salât-u tefriciye'yi , evin yolunu, başka birçok önemli şeyi hiç unutmamalıyım, biliyorum.

Meramımı anlatmak için şu olayı anlatmayı deneyeyim: Ariflerden biri, bir müridini çok gamlı, çok kederli bir durumda görmüş. Mürid , yanına kadar sokulan manevi rehberinin varlığından habersiz, ‘ben bittim, ben mahvoldum' deyip duruyormuş. O arif müride ne olduğunu sormuş, derdin nedir demiş. Mürid yine, ‘ben çok büyük bir günah işledim, mahvoldum ben' diye yakınmış. Arif zat, ışıklı varlığına koşut bir sevecenlikle sormuş öğrencisine: ‘Akşam virdini yaptın mı?' ‘Evet' demiş mürid , ‘evet yaptım'. Arif zat, ‘haydi o zaman işine bak' demiş, ‘haydi bismillah.' ‘Yani' diye yorumlamıştı bu olayı nakleden kardeşimiz, ‘yani akşam virdini, bu önemli vazifeni yerine getirdiysen o seni muhafaza eder, o sana rehberlik eder, seni sıkıntıya sokan o derdin her neyse, akşam virdinle onun üzerinden aş geç, unut onu, onu öldür gitsin.'

Değerli kardeşim,

Sufiler, ibnü'l-vakt olmaktan bahsederler yüzyıllardır. Biliyorsun, şimdi'nin oğlu olmak demektir bu. Bunun benim zihnimdeki bir karşılığı da, söyleyeceğim şey bir filmin adına benzeyecek ama, geçmişi ve geleceği olmayan adam olmaktır: Geçmişinin oluşturduğu düş kırıklığı, tatminsizlik, öldürücü pişmanlık gibi ruhsal tortular ile geleceğinin beklentilere ve sonu olmayan tasarılara yol açan meşguliyetlerinden azade kılınmış talihli insan...

Bunları seninle rahatça paylaşıyorum, çünkü senin karşında yanlış yapmaktan korkmayacak kadar sana yakınım.

Bana tavsiye ettiğin kitapları edinip okuyacağım. ‘Yolumuz hâl yoludur, kâl yolu değildir ama önerdiğim kitaplar da, biz hâl'e sahip çıkmadıkça içlerindeki mücevherleri bize sunmayan eserlerdir.' diyorsun. Bunu anladığımı sanıyorum.

Hatırlayışlarda buluşalım kardeşim. Biliyorsun zaman ve mekân mümine kardeştir.

Arzularının kölesi kardeşin.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın