şitâ ü leyl

şitâ ü leyl

Kışın aklığına ve gecenin karanlığına yeminler.

Kışın aklığına ve gecenin karanlığına selamlar.

Kışın aklığına ve gecenin karanlığına övgüler.

Kış da birdir gece de. Her ikisi de çekinmeden ve korkmadan örterler tüm kötülükleri, pislikleri ve kirleri.

Gece de birdir kış da. Her ikisi de koynunda besler, içinde barındırır ve büyütür tüm güzellikleri, çirkinlikleri ve geleceği.

Gece de birdir kış da. Sevmede, sevilmede ve hayatta.

Gece de birdir kış da. Sövmede, yerilmede ve ölümde.

Bir kış günü kaybettim babamı, bir kış günü ve gece vaktinde.

Hayata gözlerini kapamak mı daha uygundur bu mevsimde, yoksa ölüme ruhunu açmak mı?

İnanan biri olarak nasıl bakar ve görürüz.

Belki ayrılık olmasa tereddütsüz cevap bellidir, fakat tüm güzelliğiyle ölümün de üstesinden geliyor ayrılığın kopardığı fırtına.

Gelelim kışın temizliğine, berraklığına.

Aydınlık bir günün, güneşsiz de olsa aydınlık sayılan bir günün sahibidir kış. Çünkü kışın özünde aklık, berraklık, paklık vardır. Kış hem zahir itibarıyla örtücü ve besleyici nitelikleriyle aklığın sembolu hem de derunî bakışta çiten yetişmenin, olgunluğun ve kemâlâtın remzidir.

Kışta insanlar kapanırlar. Hem içten hem dıştan kapanırlar. Dıştan kapanırlar çünkü “serin ve selâmet” değildir, kış sadece serin, yani soğuktur.

İçten kapanırlar çünkü uzun kış geceleri yerini bahar güzelliğine, bahar temizliğine, bahar yeniliğine açmadan önce bir kapanmayı, örtünmeyi icbar eder. Her karanlığın ardından gelecek aydınlık gibi her kapanmanın ardından gelecek açılma, serpilme de ne derece güzel ve kuvvetli olması istenirse o derece kapanmayı ve bürünmeyi gerektirir.

Sünnetullahtır bu. Âlemin işleyiş biçimi kevnin yürüyüş haritasıdır.

Kış güzeldir.

Kış erdirir.

Kış büründürür.

Kış örtücüdür.

Kışın marifeti yok olma ile var olma arasında bulunmasından asıldır. Son ve ilkin birleşmesine yarayan halka, son ve ilki kavuşturan yol, son ve ilki aynı dairede tutan birleştirici köprüdür kış.

Son-bahar ve İlk-bahardır kışın kollarından tutan ya da kışın kollarından tuttuğu son ve ilk Son-bahar ve İlk-bahardır.

Sonbaharda mevte uzanan yolda kendini kaybeden tabiat, beşer ya da kevn, kışla birlikte toparlanma imkânı bulur, kendini yeniler ve İlk-baharla birlikte yeniden savaşacak gücü bulur, canlanır ve ayağa kalkar.

İşte kışın gücü buradan gelir. Dirilticidir kış. Hem diriltici hem de ölümü örtücüdür.

Kışı ve kışta bu gücü yaratana şükürler olsun.

Kışı ve geceyi örtü gibi yaratana hamd olsun.

Kışı ve geceyi örtü gibi kullanana selam olsun...

Selam baharına açılan kapıdan.

Girene de...

M.Aşır KARABACAK
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın