Kardelen

Kardelen

O kadar çok sevdi ki Elif Be'yi

Elif kimi bu kadar sevebilirdi?Nasıl sevdiyse öyle sevildi zannettiAma nerden bilebilirdi ki?Nerden bilsindi?Sanki her şey susmuştu onları dinliyorduKulak kesilmişti kuşlar ırmak ve bulut

Soluğunu tuttu Elif, Be'nin sesini duydu

Be ona aşkı anlatıyorduDikkat etti Elif

Be'nin kendi sözcükleri yoktuOna aşkı Elif'in sözcükleriyle anlatıyordu

Bir şey olmuştu ama kendine ne olduğunu anlayamadı Elif önceBu olanla da uyum içinde geçinilir zannetti

Can evinden vurulmuştu oysa yara sıcaktı henüz duymuyordu

Halinin kelimesini bulamadıancak kelimelerle yetindiBir büyük boşlukta çığlık kopmuş gibi

Çığlığı atan görünürde yokmuş da ses hala çınlıyarak
devam ediyormuş gibi

Bir uçurumdan düşerken kolundan yakalayan el uçurumun kendisine dönüşmüş gibi

Bir uçurumdan düşmüş öylece hareketsiz kalmış gibi

Dünya aniden bitmiş bundan sonrası ölüm gibi

ÖlmediBundan sonrasını da yaşadıBundan sonrası?

TaşıdıTaşıdıkça ağırlaştı

Olan olmuştu bir bunu anladı da olanı içine nasıl sığdıracak nasıl hazmedip sindirecek Elif bunu anlamadı

Bir daha toplanması mümkün olmayan bir kırılışla kırıldı

Üzerinden tekinsiz bir rüzgar geçmişlere mahsus ürpertiyle kaçtı odalara günlerceKimselere görünmek istemedi kimseleri görmedi

Yüzlerce düşüncede battıKendi içine çevirdi gözlerini

Bütün gidişler eninde sonunda aynı kapıya çıktıAşkın belası aşkla hesaplaşmaya kalkması bir aşkta aşkın yorumunu yapması

Olanın bitenin ne olduğunu anlamak isteği Elif'in en büyük girdabı oldu
Keşke bitenin neye bittiğini anlasaydıÖlü bir balık gibi böyle denize vurup durmasaydı

Allah'ım dediKalp bilgimi arttır ki, olup biteni daha iyi anlayayım Anlarsam dayanırım

Ne kalp bilgisi arttı ne olup biteni anladı Çözdükçe düğümlendi Anlamaya çalıştıkça boğuldu Aşkıyla yüzleşip de sağ salim çıkamayınca bu kez aşkın kavram olarak kusurlu olduğuna karar verdi

Yaratılşından mücrimdi aşk duygusu Netice de aşkı yalanlamaktan başka varlık hükmü kalmıyordu Ama aşk yalanlanınca da geriye bir tek karanlık kalıyordu Oysa karanlığa tahammülü yoktu Elif'in Ama dayanmak mümkün değildi Peki zaman her acının ilacı değil miydi?Gözden ırak olan gönülden ırak olmuyormuydu?Aşk bile olsa herşey en sonunda bitmiyor muydu?Bitmiyordu

Bir adım sonrası ölüm

ÖlünmüyorduSürünüp gidiyorduBir daha Be katılsa öfkesine sular gibi durulacaktı biliyorduHer şey eskisi gibi olabilirdi belki Küçük bir kapıyı açık bıraktı, olmadı
O da kendiliğinden kapandı

Değmezmiş diyebilseydiAllah'ım değmeyenle oyalama beni
Öyle bir oyalandı ki değip değmediğini bile bilmediğinde dönerim zannetti de bir adım geriye dönemedi Ne kadar abesti aşkın yüzü Dahası ne çok yüzü vardıAşkın bir yüzü aşkın iki yüzü Aşkın yüzsüzlüğü

Vefa ihanet ahd Hepsi birbirine karışıyordu Uğrunda ahidler bozulan ahde vefasızlık ediyordu Allah'ım dedi
Ne olur yanılma olmasaydı Ne büyüktü vaad ve toprak ne kadar küçükmüş Gördü Görmek an meselesi değil amaZaman meselesi şimdi

Gördüğünün aslında kendi görme kabiliyetinden daha fazlası olmadığını okyanusun kıyısında gelgitler arasında neden sonra fark etti Yani bu Be ne kadar olsa da Elif'in gördüğü kadardı

Bir Elif'i çekemeyen Be Öyle ağırdı ki üzerine yıkılan mana artık hallerini bilindik kelimelerle ifade edemedi Elif

Bir acı ki artık hallerini bilindik kelimelerle ifade edemedi Elif

Bir acı ki kelamda bu halin karşılığı yok acıdan başka
Bundan sonra derin denizlerin yalnızlığı olsundu

Hesapları bu dünyaya sığmadı çözümünü bir başka dünyaya bıraktı Üzüntüsünün artık Be'ye dair bile olmadığını fark etti Kederi yön değiştirdi Gel zamanı çıktı neredeyse denizin ortasında kalmış kumsal evinden Ayak bilekleri ıslandıKaranlık kentin kapısına dayandı geçtiği uzun ve meşakkatli bir yoldu Gecenin otobüsleri güçlü yolcularıyla uzaklaşırken tehlikeli mesafelere onun kara, kapkara giysileri bıraktığı yerde duruyordu

Önce portakal çiçeklerinden yapılma tacını çıkardı başından son bir kaç deniz kabuğunun üzerine çözdü saçlarının örgülerini

Sonra beyaz giysilerini sıyırdı döküverdi ayaklarının dibine Sol ayak bileğinden yasemen bileziğini çözdü

Cübbesini usulca geçirdi sırtına sonra başlığını çekti taa gözlerinin üzerine indirdi Demir kapıdan geçip içeri girdiKimse yadırgamadı varlığını

Sanki herkes onun bir gün döneceğini biliyordu

Sanki hiç gitmemişti Kente doğru ilk adımını atarken hiç olmazsa karanlık samimi diye mırıldandı hiç olmazsa tek rengi vardı onun

Nazan Bekiroğlu
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın