Osmanlı devletinde silahlı kuvvetlerin durumu

Osmanlı Devletinde Silahlı Kuvvetlerin Durumu

Silahlı kuvvetler demek suretiyle kara, deniz ve hava kuvvetleri kelimeleri, gayri ihtiyarî olarak, İnsanın dudaklarından döküldüğü görülür. Fakat; 1595'de, Osmanlı tahtına oturan 3. Mehmed'in çocukluğundan en önemli hatıra, bu padişahın sünnet düğünüdür. Bunun en bariz olanlarından biri, Sarayburnundan, hüners ahibi biri, kendisini top namlusundan, içinde bulunduğu füzemsi şekilde bir kaba denizin üzerine fırlattırır ve hayli mesafe, uçtuktan sonra denize içinde bulunduğu kabla birlikte kontrollü olmak suretiyle iner. İçine girdiği ejder şeklinde yapılmış özel bir vasıta deniz içinde ve altından tekrar Sarayburnuna gelir ve hüner sahibini, açtığı ağzından karaya bırakır. Osmanlı ilim adamları bu gösteriyi stratejik bir silah olarak kullanma şeklinde kafa patlatsalardı. belki 4. Murad döneminde, Galata kulesi üzerinden boşluğa, yaptığı kanatlarla kendini bırakan ve Üsküdar Doğancılar meydanına inen Hezarfen, Ahmed Çelebi belki kanatlarla değil Çırpıcı çayırından uçakla havalanıp, Dudullu düzlüğünde yere inebilirdi!. İşte hava kuvvetleri diyemiyoruz, çünkü tayyare icadı henüz gerçekleşmemişti.

Tahliline çalıştığımız, 17. yüzyıl sonları ve 18. asır başları bizim askeri kuvvetlerimizin, avrupanın yapmış olduğu değişikliklerin hiç birine tevessül etmemiş, silahlarımızda bir tekâmül takibine girişilmemişti. Hak ve bâtıl arasındaki mücadelenin, Hakk' tarafını teşkil eden milletimiz ve askerî sistemimizi yönetenler gaalib gelebilmek için bir arge'ye yâni araştırıcı bir faaliyete ehemmiyet vermemişlerdir. İlim Çin'de olsa senin yitik malındır diyen yüce dinimizin bu işareti maalesef yeteri kadar üzerinde durulmamıştır.

1453'lerde, düşman kalesi önünde lâzım gelen şekilde top dökümü gerçekleştiren, harp sanayiimiz varken, sonraları 17. asır ne de 18. asır'da hatta bu gün bile kendi silahımızı yapmıyoruz. Yapamazmiydık? Yapardık, fakat yapmadık, şimdi yapamazmıyız? Yaparız! Fakat yaptırmayan ve ne olduğunun tesbitini yapamadığımız bir güç var ve onu milletçe tesbitten mahrumuz. Avrupa da değişen silahları, tâlim usulleri, harp silahı gibi diğer araç ve gereçler de hayli yeni buluşlarla takviye olunurken, bizde yeniçeri'yi belinde kılıçtan, omuzundaki sadak yâni ok kılıfı ve yayından ayırmak kabil olamıyor, tâlimde keçeye, pala çalmaktan vaz geçiremiyorduk.

Ordunun bu saydıklarımız hasebiyle mağlubiyet ihtimali dâima göz Önüne alındığından, padişah ordunun başında bulundurulmuyor serdar-i ekremlik ünvanlarıyla kumandanlar tâyin ediliyordu. Bunların başarılan bazı kişiler tarafından kiskanıldığından, kimi zamansa verdiği emirler yerine getirilmiyor, sevilmeyen adam cezalandırılırken din-i mübinin bütün mensupları da bu cezaya çarptırılmış olmaktaydı. Bütün bunlar bir reformu gerektirmekteydi. Bunu yapacak değerler mutlaka vardı, fakat kıskançlık, haset, bunları yapacak olanların birer vesile ile yine devlet adamları arasındaki kötü vasıflı rekabet yüzünden harcanıp gidiyorlardı.

Damad Nevşehirli İbrahim Paşa; bu büyük tekâmülü sağlayacak bir fırsatdı. Ancak; nâsib değilmişki bu büyük reformatör hayatını, isyanı meslek hâline getirmişlerin elinde kaybederken, devlet-i âliyede bir şans getiricisini kaybetmiş oluyordu. Donanmamız, tâbir-i diğerle deniz kuvvetlerimiz verdiği işaretle deniz mekteblerine ihtiyacımızı haber veriyordu ve 18. asır bitmeden bahriyemiz okuluna kavuşacaktı.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın