Rıfat Amcanın Puanları

Serhat Albamya | Ekim 2013 | TENCERE

Daha önce cimriliği ile meşhur Rıfat amcadan bahsetmiştik. Hani şu berber bedava jöle veriyor diye senelerce adamı sömürüp, saçları dökülene kadar jöle süren, bütün hafta sonlarında süper marketlerde dolaşıp dağıtılan bedava ürünlerle karnını doyuran Rıfat amca… Bu amcamız geçenlerde başını büyük bir derde sokmuş, hem de hiç bulaşmaması gereken bir yerle; bir bankayla! Olan biteni parmaklıklar ardından yaptığı açıklama ile kendisinden öğrendik:

“Baktım ki bankalar milleti yasal yoldan dolandırıp mağdur ediyor. Bir sefer de ben onları dolandırayım dedim ve aklıma süper bir fikir geldi. Kredi kartı alana elli liralık puan hediye veren bir banka vardı. Gittim aldım kartı; hediye puanları bir güzel harcadım. Sonra da gittim kartı iptal ettirdim. Hemen aradılar bankadan. Dediler ki;

– Kartı kapatmayın, bir elli lira daha hediye verelim.

– İyi, dedim, siz hediyeyi verin, ben bir düşüneyim!

Baktım bu numara tutuyor, her seferinde kart alıp hediye puanları harcadıktan sonra kapattırmaya devam ettim. Bu işi bir gelir kapısına çevirince durumu anladılar ve dolandırıcılıktan içeri aldılar.

Pişman mıyım? Tabii ki değilim! Senelerdir onlar bizi soyuyor, biraz da ben onları yoldum. Ne var bunda? Bu arada gardiyana sorsana bedava çay veriyorlar mı burada?”

Ah Rıfat amca, biz sana ne diyelim… Üçle beşle uğraşırken kendini paraladın.

Kayda Değer Diyaloglar

Köprüde balık tutanları bilirsiniz, yaz kış eksik olmazlar. İşte bu balıkçılardan birinin kovasında yüzen balıkları gören ufaklık soruyor:

– Hey, balıklara bak! Bunlar canlı mı?

Balıkçı bu duruma alışmış olacak ki sakince cevaplıyor:

– Yok yavrum, pilli onlar… Pil takıp oynatıyoruz!

Dedelerin Pişmanlığı

Arkadaş geçen gün muhabbet olsun diye ortaya bir soru attı:

– Zaman makineniz olsa hangi işten para kazanırsınız?

Birimiz;

– Önemli olayların olacağı günleri takip edip, gider fotoğrafını çekerim, dedi. Bir diğeri;

– Bütün iyi kitapları ve film senaryolarını toplayıp ben yazarım, dedi.

Her kafadan bir ses çıkıyordu. Herkes geçmişe dönüp para kazanmanın daha iyi bir yolunu bulmak için kafa yoruyordu. Onlar arayadursun ben yolunu bulmuştum bile…

Ben dedelerimizin yanına gitmeyi planlıyorum, hem de sırasıyla her birine. Hani şu zamanında falanca yer kendisine teklif edilen, fakat beğenmediği için burun kıvıran, bu ileri görüşlülüğü ile de torunları tarafından her fırsatta ‘rahmetle’ anılan dedelerimize…

Ne zaman birileri ile gayrimenkul türünden mal mülk muhabbetine girilse, gelinecek son nokta bellidir. Beğendiğimiz lüks dairenin olduğu ya da şu an filanca kişinin falanca paraya satın aldığı arsa, zamanında birimizin dedesine sunulmuş, fakat dedemiz -nasıl ileri görüşlü bir dede ise- burun kıvırmıştır. Artık beğenmediklerinden mi, bir bildikleri olduğundan mı burun kıvırmıştır, bilmem. Ancak ölü yatırım diyerek dedelerimizin ellerinin tersi ile ittikleri o arsalar artık alınacak gibi değil. Fiyatları benim kısıtlı matematik bilgimin çok çok ötesinde…

Bu klasik muhabbet, kuşaktan kuşağa değeri artarak aktarılan bir pişmanlıktır. Bir şeyin değerini anlayamayıp elden kaçırmak meselesindeki saflık her zaman ilgi çeker. Hepimiz bu muhabbetlere rastlamışızdır. Benim asıl merak ettiğim konu, büyük büyük dedelerimizin dedesinin muhabbeti neydi? Acaba şöyle mi diyorlardı:

– Geçen sene buraya çadır dik demişlerdi de dikmemiştim! Bak el alem kurmuş çadırını, buralarda beylik yapmaya başlamış. Şu tarafı da atlar için park yeri yapacaklarmış.

Ya da daha eskiye gidelim:

– O mağarayı vaktinde bana verdiler de, almadım! Bak şimdi ne güzel önüne dikmişler cilalı taşı… Değeri artmış.

Gördüğünüz gibi bu meselenin kökü nereye dayanıyor, ilk arsa pişmanlığını kim yaşamış, araştırıp bulmak zor. Siz siz olun, torunlarınız sizi güzel ansın istiyorsanız, öyle her arsaya burun kıvırmayın!

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın