Sevdiğin birini kaybedince bir yanın onunla beraber kaybolur. Terk edilmiş hayaletli bir ev gibi giden sevgilinin yokluğunu taşırsın. Öyle bir yara ki üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin genede canını yakar.

Öyle bir yara ki iyileştiğinde bile kanar.

Bir daha gülmeyeceğini, asla hafiflemeyeceğini sanırsın. Karanlıkta el yordamıyla… ilerler gibi akar hayat.

 Önünü göremeden, yönünü bilemeden, sadece şu anı kurtararak… Gönlünün kandili sönmüş, zifiri gecede kalmışsındır.

 Ama işte ancak böyle durumlarda, yani iki göz birden karanlıkta kalınca bir üçüncü göz açılır insanda.

Kapanmayan bir göz…


Ve ancak o zaman anlarsın ki bu elem sonsuza dek sürmeyecek. Hazandan sonra başka mevsimler, bu çölden

geçince nice vadiler gelecek bu ayrılığın ardından da ebedi bir vuslat…

    Ebedi vuslata erecek olanlar,bu alemde vuslatın hayaliyle yananlar olacak(Allahu alem)..ezelden ebede bir serüven var ..küçücük bir sahnesinde bize de bir rol lütfedilmiş..Farkında mıyız? o küçücük varlığımızla,ne kadar büyük bir  anlam taşıdığımızın..Farkında mıyız?İnsan olmakla- halife olmak arasındaki bağın..

     Rabbimizin de bize kavuşmak isteyebileceğinin..Farkında mıyız?