İftira

Bilgin Hoca ; tarafımca gerçekleşen konu düzeltmesini mümkün olduğunca konudaki yazım yanlışlarını satır satır inceleyerek düzeltmeye gayret ettim. Rabbim bana böyle bir hayra vesile kıldığı için müteşekkirim...

İftira

Erkek ve kadın müminler bu iftirayı işittiklerinde, kendi vicdanları ile bir hüsnü zanda bulunup: 'Bu, apaçık bir iftiradır' demeleri gerekmez miydi?.[179]

Abdullah b. Ubeyy öfkeden ne yapacağını bilmez bir hâldeydi. Çıkardığı fitne ve fesatlarla Müslümanlar arasında bir bölünme gerçekleştirip, böylelikle İslâm davetini durdurmak veya yolundan saptırmak istemiş, amacına tam ulaşmak üzereyken oyunu bozulup rezil olmuştu. Neredeyse tüm eski dostlarının gözünde değerini yitirmiş, insanların kendisinden alaylı şekilde bahsettikleri birisi haline gelmişti. O, tüm bunların sebebi olarak Resulüllah'ı görüyordu. Eğer Resulüllah olmasaydı, eğer Medine'ye gelip yerleşmeseydi, tüm bunlar gerçekleşmeyecekti. Medine'nin en saygın kişisi olarak hayatını sürdürmeye devam edecekti. Ama Resulüllah'ın hicret edip Medine'ye yerleşmesiyle tacını dahi sipariş ettiği krallık umutları yıkılmış, sıradan bir adam konumuna düşmüştü. Son olaylarla da değerini hepten yitirmiş, eski dostlarının, akrabalarının ve hatta oğlunun bile aşağılayıp, suçladığı birisi olmuştu. Bu nedenle öfkeliydi. Öfkesi her geçen gün daha da çok kabanyordu. Müslümanlardan intikam almak, başta Resulüllah olmak üzere Müslümanları hiç değilse zor durumda bırakacak bir fırsat elde etmek arzusuyla ne yapabileceğini düşündü. Fakt bir şey bulamıyordu. Resulüllah'ı üzüp, utandıracak birşeyler yapmak istiyor, ama aklına hiçbir şey gelmiyordu. Derin düşünce-!er ve şiddetli sıkıntılar içerisindeyken, düşündüğü ama bir türlü bulamadığı fırsatın gözlerinin önünde olduğunu fark etti. Henüz biraz önce oğlu tarafından dur-urulrnuş, oğlunun kılıcından kurtulmak için Resulüllah'm ve Müslümanların iz-e Ve kuvvetli olduğunu söylemek zorunda kalmış, canını oğlunun kılıcından ancak Resulüllah'm yardımıyla kurtarmışken, çok önemli bir fırsatı intikam ateşiyle yandığı bu en zor gününde hemen önünde hazır buldu. Birkaç adamıyla oturup dertleştiği bir sırada gördüğü şeyin, intikamı için iyi bir malzeme olacağını düşündü. Kendisini sevindirip heyecanlandıran şey, Mustalık dönüşü, sabahın erken bir saatinde Hz. Aişe ile Safvan b. Muattal'm birlikte uzaklardan gelip orduya katılmalarıydı. Peygamberin eşinin, sabahın erken bir vaktinde yabancısı olan bir erkekle uzaklardan gelip orduya katılması oldukça dikkat çekiciydi. Üstelik bunu ordudaki hemen herkes görmüştü. Aişe herkesin görebileceği bir şekilde devenin üstünde oturuyor, Safvan ise Aişe'nin bindiği devenin yularını tutmuş bir hâlde yürüyordu. Bu, dedikodusunu yapmaya çok müsait bir durumdu. Abdullah b. Ubeyy hemen düşündüğü şeyi uygulamaya koydu. Yanındaki adamlara Aişe ile Safvan b. MuattaPı göstererek, hoşa gitmeyecek şeyler söylemeye başladı. Haber çabucak kulaktan kulağa yayıldı. Medine'ye varıldığında, öncülüğünü Abdullah b. Ubeyy'in yaptığı bir dedikodu fırtınası her yanı sardı. Dedikodu çok kısa sürede Aişe'nin ahlâk ve namusunu ayaklar altına alan bir iftiraya dönüştü. Hemen her yerde Aişe ve Saffan konuşulmaya başlandı. Aralarına Mıstah b. Usâse, Hassan b. Sabit, Hamne bint-i Cahş gibi bazı Müslümanların da katıldığı münafıklar, Aişe'nin iffeti konusunda ağza alınmayacak şeyler söylüyor; gülüp, eğleniyorlardı. Müslümanların büyük çoğunluğu ise işittikleri karşısında adeta şok oldular. Ne diyeceklerini bilemiyorlardı. İşittiklerine kesinlikle inanmıyorlardı. Resulüllah'm eşinin böylesi bir ahlâksızlık yapacağını en küçük biçimiyle bile olsa inandırıcı bulmuyorlardı. Fakat ne var ki işittiklerini de yalanlamıyorlardı. Dedikodu ve iftira seline dahil olmadan, sessiz bir şekilde sürecin nereye varacağını bekliyorlardı. İşittiklerini açıkça yalanlayanlar sadece birkaç kişiydi. Ebû Eyyûb el-Ensarî bunlardan birisiydi. O söylenenlere sert tepki veriyor ve 'Sübhanaüah! Böyle konuşmayın! Sübhanallah! Bu büyük bir yalandır! Aişe böyle bir şey yapmaz' diyordu. Sâ'd b. Muaz da konuşulanların bir iftira olduğunu, iftirayı çıkaranları öldürmek gerektiğini söyleyip duruyordu. Dedikodular gün geçtikçe arttı. Böylelikle, bir ay kadar tüm Medine'nin gündemi haline gelen, Resulüllah başta olmak üzere Müslümanların bir çoğuna oldukça sıkıntılar veren bir süreç yaşanmaya başladı.

Tarihe 'ifk olayı' ismiyle geçen ve Hz. Aişe'nin başka bir erkekle gecelediği iddiasına dayanan iftira, ağır bir iftiraydı. Bir ay süreyle Medine toplumunun gündeminde yer işgal eden bu iftiranın dayanağı durumundaki olayın aslının ne olduğunu ve dedikoduların kimler tarafından çıkarılıp, yaygınlaştırılarak bir iftiraya dönüştürüldüğünü Aişe'nin bizzat kendisi bütün ayrıntılarıyla anlatmış bulunuyor. Aişe'nin, kaynaklarda ayrıntılı bir şekilde yer alan anlatımıyla olay şöyle gerçekleşmişti:

Resulüllah bir sefere çıktığı zaman eşlerinden birisini yanına alırdı. Hangi eşini yanına alacağını kura ile belirlerdi. Mustalık seferine çıkarken de kura çekmiş ve kura bana çıktığı için yanına beni almıştı. Örtünme ayetinin vahyolunmasından sonraki bir zamana rastlayan bu seferde, ben, devemin sırtındaki hevdec içinde yolculuk ediyordum. Devem hareket etmeden önce hevdecin içine girer, otururdum. Görevliler gelir hevdeci kaldırıp devenin sırtına yerleştirirler, iplerle bağlarlar ve yola çıkardık.

Sefer dönüşü ordu bir yerde mola verdi. Gecenin bir kısmı da dahil olmak üzere orada kalıp, dinlendik. Sonra hareket emri verildi. Hareket edileceği sırada benim ihtiyaç gidermem gerekti ve ordudan uzaklaşmak zorunda kaldım. O sıra boynumda Yemen işi bir kolye vardı. İhtiyacımı giderdikten sonra döndüm. Fakat kolyemin boynumda olmadığını fark ettim. İhtiyacımı gidermek için gittiğim yere düşürmüş olacağımı düşünerek hemen oraya koştum. Kolyeyi bir süre aradım. Ordu hareket ederken, görevliler, beni içinde sandıkları hevdeci deveye yüklemişler. O zamanlar kadınlar zayıftı. Yiyecek az olduğu için az yerdik. Bu nedenle de kadınlar bugünküler gibi etli ve yağlı değillerdi. Ben de ufak tefek olduğum için iyice hafiftim. Bu yüzden görevliler hevdecde benim olmadığımı anlamamışlar.

Ben kolyemi bulunca ordunun bulunduğu yere koştum, fakat ordu gitmişti. Hiç kimseler yoktu. 'Nasıl olsa benim olmadığımı fark edince aramak için buraya gelirler' deyip, örtüme sarındım ve olduğum yere oturdum. Ağır bir uyku basınca da uzanıp uyudum.

Safvan b. Muattal ordunun gerisinde kalmış ve ordudan kalan şeyleri alıp sahiplerine teslim etmeyi düşünmüş. Ordunun konakladığı yeri gezerken beni fark etmiş. Yanıma gelip kim olduğuma bakmış. Örtünme ayeti inmeden önce birçok kez gördüğü için beni tanımış. Ben onun şaşkınlıkla 'Bizler Allah'ın kullarıyız ve muhakkak dönüp ona varacağız' dediğini duyunca uyandım. Hemen yüzümü örttüm. O hiçbir şey demedi. Devesini çöktürdü ve ön ayaklarına basarak kalkmasını önledi. Bana 'Bin' dedi. Ben de deveye bindim. Öne geçip devenin yularından tutup çekmeye başladı. Yolculuk sırasında hiç bir şey konuşmadık. Bu şekilde yola devam ettik. Sabaha kadar orduya yetişemedik. Orduya, bir mola yerine gelip de durduğu zaman ancak yetişebildik. Sonra Medine'ye geldik. Çok geçmeden de ben ağır bir hastalığa yakalandım. Bir ay hasta yattım. Bu sırada münafıklar hakkımda demediklerini koymuyorlarmış. Benim hiçbir şeyden haberim yoktu. Söylenenlerden benden başka herkesin haberi varmış. Fakat ne Resulüllah, ne de anne ve babam bana hiçbir şey söylemediler. Ancak Resulüllah'ın bana karşı değiştiğini fark etmiştim. Eskiden hastalandığım zaman bana gösterdiği ilgiyi göstermiyordu. İçeri giriyor ve adımı anmadan 'Hasta nasıl?' diye soruyordu. Sonra da çıkıp gidiyordu. Ben de bunun sebebini düşünüyor, ama bulamıyordum.

lyileştim. Fakat yine bir şeyden haberim olmadı. O zamanlar evlerimizin yanına tuvaletler inşa etmemiştik. Tuvalet ihtiyacımızı karşılamak için biz kadınlar geceleri Medine'nin kırlarına giderdik. Ben bir gece Mıstah'ın annesi Sehna ile ihtiyaç gidermek için evden çıktını. Selma bir ara çarşafına takılarak düştü. Düşünce de 'Mıstah! Yüzünün üzerine düşesin! Kahrolasın!' dedi. Ben hemen müdahale ettim 'Neden böyle kötü şeyler söylüyorsun? Bedir'e katılmış birisine böyle şeyler söylenir mi?' dedim. Ben böyle deyince 'Bak hele şuna! Sen onun neler söylediğini duymadın galiba?' dedi. Ne söylediğini sordum, işte o zaman Selma bana olup-biteni anlattı. Ben hakkımdaki dedikodulardan ilk defa o zaman haberdar oldum. Şaşırdım, ağlamaya başladım. O kadar çok ağladım ki, ağlamaktan ciğerlerim kopacak sandım.

Hakkımdaki dedikoduları duyunca üzüntüden hastalığım tekrar canlandı. Hatta öncesinden daha ağır hasta oldum. Hasta yatarken Resulüllah geldi ve 'Hasta nasıl?' dedi. Başka hiçbir şey söylemedi. Kendimi tutamadım. 'Ey Allah'ın Resulü! Çok sıkıntılıyım. Bana müsaade et, anne ve babamın evine gideyim. Hastalığıma orada bakılsın' dedim, izin verdi. Ben aslında anne ve babamın yanma gidip onlarla konuşmak ve işin ayrıntısını öğrenmek istiyordum. Resulüllah yanıma bir refakatçi verip anne-babamm evine gitmemi sağladı. Eve geldiğimde annem aşağıda, babam da damda oturuyordu. Annem beni görünce şaşırdı 'Kızım neden geldin?' dedi. ıAllah seni affetsin! Hakkımda bir yığın dedikodu çıkmış hiçbirini bana bildirmedin. Şimdi anlat bana, insanlar benim için ne diyorlar?' dedim. Annem 'Kızınm üzülme! Güzel olan ve kocası tarafından sevilen her kadının hakkında dedikodu çıkar. Çünkü onun çekemeyenleri çok olur' dedi. 'Sübhanallah! İnsanlar benim için böyle şeyleri nasıl derler?' dedim. 'Babamın da haberi var mı?' diye sordum. 'Var' dedi. 'Resulüllah'ın da haberi var mı?' dedim 'Var' de...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın