Putperestlik

e- Putperestlik

Hiç şüphe yok ki, kuzey Arapları, yani Hz. İsmail ve nesli, başlangıçta tevhid inancına sahiptiler. Kâbe, tevhid inancının simgesi idi. Putperestlik onlar arasına dışarıdan sokulmuş ve daha sonra Allah’a şirk koşmayı âdet haline getirmişlerdir. Zamanla esnâm (tekili: sanem), evsân (tekil: vesen) ve ensâb (tekili: nasb) denilen putlara, heykellere ve dikili taşlara tapmaya başlamışlardır. Putperestliğin doğal sonucu olarak put evleri şeklinde çok sayıda tapınak yapılmıştır. Tapınaklara genellikle ev (beyt) denilir, küp şeklinde olanlara da kâbe adı verilirdi. Bunun dışında herkes bir tapınak sahibi olmak ister, buna gücü yetmeyenler Kâbe’nin veya diğer tapınaklardan birinin önünde hoşuna giden bir taş diker ve bu taşın etrafında tapınağı tavaf eder gibi dönerlerdi. Bedevîler çadırdan tapınak yaparlardı. Ayrıca her aile bir put edinip evine koyarak ona tapardı. Ev halkından birisi bir yolculuğa çıkacağı zaman elini ve yüzünü bu puta sürerdi. Bu, onun yola çıkmadan önce en son yaptığı iş olurdu. Yolculuktan döndüğü zaman da yine o puta elini yüzünü sürer, bu da o kişinin yolculuktan döndükten sonra ailesini görmeden yaptığı ilk iş olurdu.[34] Dolayısıyla her ev bir tapınak gibiydi. Bunun dışında kabilelerin ortak olarak kullandıkları tapınaklar da vardı.

Put evleri şeklindeki tapınaklara gelince; Himyerîlerin San’a’da Riyâm, Tay kabilesinin Fels, Rebîa b. Ka’b kabilesinin de Rudâ’ adlı tapınakları vardı. Kûfe ile Basra arasındaki Zahr bölgesindeki Sindâd’da bulunan Zülkaabât adlı tapınak Bekir b. Vâil ile İyâd kabilelerinin idi. Zülhalasa, Mekke’nin güneyinde Yemen yolu üzerinde Taif’e 120 km. kadar uzaklıkta yer alan Tebâle’de bulunuyordu. Üzerine bir çeşit taç oyulmuş beyaz bir taş olan bu tapınak Devs, Has’am ve Becîle kabilelerinin putu idi.

Taif şehrinde oturan Sakîf kabilesinin “Lât” adlı putu vardı. Sakîfliler Lât için bir de tapınak yapmışlardı. Bu tapınağı Kâbe’ye rakip görürlerdi. “Uzzâ” adlı puta Kureyş ve Kinâne kabileleri tapardı. Bu put Mekke dışında Batn-ı Nahle denilen yerde bulunuyordu. Medine’deki Evs ve Hazrec ile çevresindeki bazı müşrik kabilelerin putu olan Menât, Kızıldeniz kenarında el-Müşellel’de, Kudeyd adlı yerde idi. Kur'an-ı Kerim'de bu putların adları şu âyetlerde geçmektedir: "Gördünüz mü o Lât ve Uzzâ'yı? Ve üçüncüleri olan ötekini, Menât'ı"?[35] Araplar tapınakları takdis ederler, onların yanında kurban keserlerdi. Ancak bütün bu tapınaklar, Kâbe’nin itibar görmesini asla engelleyememişti.

Kâbe’de 360 put vardı. Bunların en büyüğü ve önemlisi Hübel’di. Bu, aslen Kuzey Arabistan tanrılarından olduğu halde, daha sonra Mekke'ye getirilmiştir. Hübel’in Mekke'ye Huzâalı Amr b. Luhay veya Huzeyme b. Müdrike tarafından getirildiği söylenmektedir. Esasında puta tapma âdetini de Hicaz’a Suriye’den Amr b. Luhay getirmiştir. Amr yakalandığı bir hastalıktan kurtulmak için Belkâ denilen yere giderek orada bir su pınarında yıkanmıştır. Burada insanların bir takım putlara taptığını görmüş, bunlara niçin taptıklarını sorunca onlar “Bunlara taparız, yağmur istesek yağdırırlar, yardım istersek yardım ederler” demişlerdir. Amr, onlardan aldıkları putlardan birkaç tanesini getirip Kâbe’nin yanına dikmiştir. Hübel adlı putun kırmızı akikten insan suretinde yapılmış olduğu, sağ elinin kırılması üzerine Kureyş'in ona altından bir el taktırıp taptığı rivayet edilir.[36] Daha sonra Kusay Hübel’i Kâbe’nin içine yerleştirmiştir. Kureyşliler Amr b. Luhay’ı taklit ederek edindikleri putları Kâbe’nin çevresine yerleştirmeye ve bu putların önünde fal okları çekmeye başlamışlardır. Hübel'in önünde yedi adet fal oku vardı. Araplar yolculuğa çıkmak, ticaret yapmak, evlenmek, nesebi şüpheli bir çocuğun babasını belirlemek, diyet ödetmek, su kuyusu açmak gibi işleri yapmak istediklerinde bu fal oklarını çekerler, ona göre hareket ederlerdi.[37]

Arap Yarımadası'nın diğer yerlerindeki kabileler de taş, ağaç ve madenden yaptıkları çeşitli putları bölgelerine ve evlerine dikmeye başlamışlardır. Kureyş mensupları hac için Kâbe'yi ziyarete gelen kabilelerden istifade etmek ve ilgilerini çekmek amacıyla başka kabilelerin putlarını da Kâbe'nin çevresine dikiyorlardı. Ayrıca Safâ’da bulunan İsâf ile Merve’de bulunan Nâile, Kâbe çevresinde yer alan diğer putlardı. Müşrikler bunların yanında kurban keserlerdi.

Kur’ân-ı Kerim’de müşriklerin Vedd, Süvâ’, Yeğûs, Yeûk ve Nesr adlı putlarından bahsedilmektedir: “İnsanlara:'Sakın tanrılarınızı bırakmayın. Vedd, Süvâ’, Yeğûs, Yeûk ve Nesr putlarından asla vazgeçmeyin' dediler”.[38] Ayet-i kerîmede adı geçen Vedd: Kelb kabilesinin putu idi. Dûmetülcendel’de bulunuyordu. Süvâ’: Kadın şeklindeydi. Hüzeyl kabilesinin putuydu. Yeğûs: Aslan görünümünde idi. Yemen’deki Mezhic ve Cüreş kabileleri buna taparlardı. Yeûk: At şeklinde idi. San’a’ya Mekke yönünde iki gecelik mesafede bulunan Hayvân adlı bir köyde bulunuyordu. Nesr: Himyerîlerin Yahudiliği kabul etmeden önce taptıkları put idi. Bu put, Hicaz’ın bazı bölgelerinde de tanınmakta idi. Arabistan’da bunlardan başka çok sayıda put bulunuyordu.

Arapların bazıları cinleri yeryüzünde oturan ilahlar olarak kabul ederler, cinlere taparlardı;[39] meydana gelen pekçok olayı onların yaptığına inanırlardı. Allah’la cinler arasında akrabalık bağı olduğunu ileri sürerler,[40] cinleri Allah'a ortak koşarlardı.[41] Tabiat olaylarında ortaya çıkan ses ve gürültülerin cinlerin çeşitli şekillere girmeleriyle oluştuğuna inanıyorlardı. Sonunda bunların zamanla putları mekan edindiklerine inanmaya başlamışlardı. Allah’ın meleklerden çocuk edindiğine inananlar vardı. Allah Teâlâ onların bu düşüncelerine ret mahiyetinde şöyle buyurur: “Rahman çocuk edindi” dediler. Hâşâ; hayır; melekler şerefli kılınmış kullardır”.[42]

Aslında putperestliğin yayılmasından sonra da Araplar diğer tanrı ve putların yanında Allah’ı tanıyorlar, O’na putlara tanıdıklarından daha üstün sıfatlar veriyorlar, O'nun adına yemin ediyorlardı. Müşrikler, putlardan ayrı olarak kendilerini, gökleri ve yeri yaratanın Allah olduğunu biliyorlardı. Kur’ân-ı Kerim’de bu hususa işaret eden pek çok âyeti kerime vardır. Bir âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “Andolsun ki, onlara ‘Gökleri ve yeri yaratan kimdir?’ diye sorsan ‘Allah’tır’ derler".[43] Yağmur yağdıran ve onunla toprağı canlandıranın Allah olduğuna inanıyorlardı. Bir âyet-i kerîmede “Andolsun ki, onlara ‘Gökten su indirip onunla, ölümünden sonra yeri dirilten kimdir?’ diye sorsan şüphesiz ‘Allah’tır’ derler.”[44] buyrulur. Yeminlerini Allah adına yaparlar, meleklerin Allah’ın kızı olduğuna inanırlar, O’na oğullar ve kızlar isnat ederlerdi. Ancak müşrikler putların kendileri için Allah’a birer şefaatçi olduğunu düşünürler ve onlara kendilerini Allah’a yaklaştırmaları için taparlardı. Bununla ilgili olarak Kur'an'da şöyle buyrulur: “O’nu bırakıp da putlardan dost edinenler ‘onlara, bizi Allah’a yaklaştırsın diye kulluk ediyoruz’ derler...”.[45]

Cahiliye döneminin başlıca tapınma şekillerine gelince, müşrikler put evlerinde dua, secde ve tavaf ederler, adakta bulunurlar, kurban keserler, sadaka verirlerdi. Bu tür ibadetlerin başlıca gayeleri ise sağlık, afiyet, servet kazanmak, savaşlarda zafer elde etmek, erkek çocuk sahibi olmak için putların ilgi, yardım ve şefaatine nâil olmaktı. Görüldüğü gibi putlara karşı bu tapınmalar ve saygılar dünyevî maksatlara yönelikti. Çünkü müşrikler ahirete inanmazlardı; yeniden dirilmeyi “eskilerin masalları” sayarlardı. Bu yaygın inkara rağmen sayıları az da olsa ahirete inanan kimseler vardı.

Araplar arasında putlara saygısızlık edenler de olurdu. Onlar dünyevî menfaat için bunlara taptıklarından ve putların huzurunda fal oklarıyla çektikleri kur’anın bazen kendi istekleri doğrultusunda çıkmasını istediklerinden, arzuları gerçekleşmediği takdirde kızarlar ve putlara hakaret ederlerdi. Kaynaklarda bu hususta pek çok örnek vardır. Tebâle’de bulunan Zülhalasa tapınağına öc alma isteğinde bulunan bir adam gelip fal oku çektirir. Çıkan okta öç alması yasaklanır. Kur’a üç defa tekrar edilmesine rağmen aynı sonuç çıkar. Adam hiddetlenerek okları eline alıp kaya şeklindeki putun üstüne fırlatır ve şöyle haykırır: “Senin baban öldürülseydi, öcünü almaktan beni alıkoymazdın”.[46]

Hz. İbrahim’den intikal eden bazı ibadet ve gelenekler yerine getirilmeye devam ediliyordu. Bu durumda bile Araplar putperestlikten kurtulamazlardı; kabileler kendi putlarının önünde saygıyla durmaktan ve dua etmekten kendilerini alamazlardı. Mesela Yesribli hacılar Kâbe'yi tavaf edip, Arafat’ta vakfe yaptıktan ve Mina’daki görevlerini de ifa ettikten sonra Menât’a gider, onun yanında tıraş olur ve ta’zimde bulunurlardı.[47]

34. İbnü'l-Kelbî, Putlar Kitabı, çev. Beyza Düşüngen, Ankara 1969, s. 39.

35. Necm Sûresi 19-20.

36. İbnü'l-Kelbî, s. 27-28, 36.

37. Ömer Faruk Harman, "Hübel", DİA, XVIII, 445.

38. Nuh Sûresi 23.

39. Sebe' Sûresi 41.

40. Sâffât Sûresi 158.

41. En'âm Sûresi 100.

42. Enbiyâ Sûresi 26.

43. Zümer Sûresi 38.

44. Ankebût Sûresi 63.

45. Zümer Sûresi 3.

46. İbnü'l-Kelbî, s. 40.

47. Ebû Şühbe, I, 70-78.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın