Güney Arabistan

b- Güney Arabistan

Himyerîlerden Önce Yemen: Yemen'de m. ö. 1400 ile 650 yılları arasında Maînliler hüküm sürmüşlerdir. Maîn Krallığı'nın merkezi San’a’nın doğusunda harabeleri bulunan Maîn şehri idi. Maînliler daha ziyade ticari hayata önem verirler, Arabistan mahsulleriyle Hindistan ve Çin’den gelen malları Mısır, Filistin ve Suriye’ye satarak büyük gelir elde ederlerdi.[6]

Yemen’de Maîn krallığından sonra Sebe krallığı kurulmuştur. Sebelilerin başşehri başlangıçta Sirvâh, daha sonra da San’a’nın kırk kilometre doğusunda bulunan Me’rib idi. Tarım ve ticaretle uğraşan Sebeliler barajlar inşa etmişlerdir; örneğin Me’rib Barajı çok ünlüdür. M. ö. 750-115 yılları arasında hüküm süren Sebe Krallığı, Himyerîler tarafından yıkılmıştır.[7]

Himyerîler: Kahtânî Araplarından olan Himyerîler, başlangıçta, sonraları Zafâr adıyla bilinen Reydân’da oturuyorlardı. Daha sonra Sebelilere karşı galibiyet elde edip, onların topraklarını hakimiyet altına aldılar. Kısa süre sonra Hadramut’u da ele geçirdiler. Maînliler ve Sebelilerin aksine savaşçı bir millet olan Himyerîler, İranlılarla ve Habeşlilerle mücadele etmişlerdir. Himyerî krallarından bazıları, kuvvetli ve kudretli anlamına gelen “tubba’ ” lakabıyla anılırlar. Himyerîler m. ö. 115 ile m. s. 525 tarihleri arasında hüküm sürmüşlerdir.

Himyerîler, IV. yüzyılın ortalarında, yarım yüzyıla yakın Habeş hakimiyetini kabul etmek zorunda kaldılar. Fakat 374 yılında tekrar bağımsızlıklarına kavuştular. Bu sırada bölgede Yahudilik ve Hristiyanlık rekabet halinde bulunuyordu. Hristiyanlık, bölgede Habeşlilerin kurdukları geçici hakimiyet döneminde IV. yüzyılda buraya girdi. Roma İmparatorluğu'nun 395 yılında ikiye bölünmesinden sonra Doğu Roma (Bizans) imparatorları siyâsî nüfuz ve ticârî faaliyetlerini genişletmek amacıyla Hristiyanlığı Arap Yarımadası'nda yaymak için büyük çaba sarfettiler. Bu amaçla Aden ve Necran taraflarına papazlar gönderdiler ve Necran'da bir de manastır yaptırdılar.

Yahudilik ise tüccarların kuzeye yaptığı seyahatlerde Yahudilerle ilişkileri sonucu Yemen’e girdi. Hatta Himyerî kralı Zûnüvâs Yahudiliği kabul etti ve Yosef adını aldı. Arap Yarımadası'ndan Hristiyanlığın kökünü kazımak için Necran üzerine yürüdü. Zûnüvâs, yerli Hristiyanların Hristiyan Habeşlilerle siyâsal bütünleşme arzusu taşıdığına inanıyor, hepsini vatan haini sayıyordu. O nedenle Necranlıları, Hristiyanlığı terke ve Yahudiliği kabule zorladı. Kabul etmeyenleri Uhdûd adı verilen içi ateş dolu çukurlara atarak diri diri yaktı. Başkanlarını öldürdü, mallarını, yağmaladı, İncilleri yaktı ve kiliselerini yıktı. Ateş çukurlarına atılanların dört bin veya yirmi bin kişi olduğu söylenir (523). Kur’an-ı Kerim’in Bürûc Sûresi'nde[8] bu olaya işaret edildiği kabul edilir. Şayet Bürûc Sûresi’nde işaret edilen bu olay ise, hendeklere doldurulup yakılan bu Hristiyanların tevhid inancına sahip oldukları anlaşılmaktadır. Çünkü adı geçen sûrede bu kimseler “mü’minler” olarak tavsif edilmekte ve onlardan “Allah’a inandıkları için intikam alındığı” bildirilmektedir. İslâm'ın doğduğu sırada Himyerî melikleri mahallî küçük emirlikler halinde varlıklarını sürdürüyorlardı.[9]

Yemen’de Habeş Hakimiyeti: Zûnüvâs’ın katliamından kurtulan bir şahıs, Habeş hükümdarına giderek felaketi haber verdi ve ondan yardım talep etti. Habeş hükümdarı, Eryât adlı şahsın komutasında içinde meşhur Ebrehe’nin de bulunduğu yetmiş bin kişilik bir orduyu Zûnüvâs üzerine gönderdi. Yapılan savaşta Zûnüvâs yenildi ve atını denize sürerek intihar etti veya kaçmak isterken denizde boğuldu (525). Onun ölümüyle Himyerî Devleti de son buldu. Eryât, Yemen’i istila ederek burayı Habeşistan’a bağlı bir eyalet haline getirdi; böylece yaklaşık elli beş yıl devam edecek olan Habeş hakimiyeti başlamış oldu. Bu suretle Yemen’e kurtarıcı olarak gelmiş olan Habeşliler istilacı olarak kaldılar. Ancak, bununla birlikte, yukarıda da söylendiği gibi Himyerî melikleri Hz. Peygamber zamanına kadar mahallî küçük emirlikler halinde varlıklarını korumuşlardır.

Bu arada Eryât ile Ebrehe arasında anlaşmazlık çıkması sonucu halkın desteğini de sağlayan Ebrehe, Eryât’ı öldürerek Yemen’in idaresini eline geçirdi (537). Habeş hükümdarı yeni bir iç savaşa meydan vermemek için, kendisine bir mektup yazarak itaatını arzeden Ebrehe’nin Yemen valiliğini onayladı. Ebrehe, San’a’da meşhur Kulleys tapınağını yaptırarak bütün Arapların burayı ziyaret etmesini istedi. Onun bu hareketi Arapların tepkisine yol açtı; Kinâne kabilesinden bir şahıs tapınağa girerek pisledi. Buna kızan Ebrehe, Kâbe'yi tahrip etmek gayesiyle önünde filler bulunan bir orduyla Mekke üzerine yürüdü. el-Muğammes denilen yerde karargâh kurdu. Ebrehe ile Kureyşliler arasındaki görüşmeler burada yapıldı. Ebrehe’nin süvarileri Mekke'ye kadar sokularak Kureyş'in ve diğer kabilelerin mallarını yağmaladılar; bu arada Hz. Muhammed (s.a.s.)'in dedesi olan Abdülmuttalib’in de iki yüz devesini götürdüler. Kureyş, Hüzeyl, Kinâne ve diğer bazı kabileler birleşerek Ebrehe’ye karşı savaşmayı düşündülerse de başa çıkamayacaklarını anlayınca vazgeçtiler. Bu arada Ebrehe, Abdülmuttalib’le görüşmek istediğini bildirdi. Abdülmuttalib, Ebrehe’ye gelerek el konulan develerini istedi. Ebrehe onun bu tutumunu hayretle karşıladı. Fakat Abdülmuttalib kendisinin develerin sahibi olduğunu, Kâbe’nin de koruyacak bir sahibi bulunduğunu söyledi; Ebrehe’nin huzurundan ayrılarak doğruca Kâbe’ye gitti ve Allah’a dua etmeye başladı.

Kâbe'yi tahrip etmekten vazgeçmesi için yapılan bütün teklifleri reddeden Ebrehe, ordusuna hücum emri verdi. Ancak ordunun önünde bulunan büyük fil yerinden kımıldamadı. Ordunun büyük bir kısmı, Kur’ân-ı Kerim’de[10] de belirtildiği gibi akın akın gelen ve başlarına taş yağdıran Ebâbîl kuşları tarafından imha edildi. Canını zor kurtaran Ebrehe, yaralı olarak Yemen’e döndü ve kısa süre sonra da öldü (571).

Yemen bölgesinde Yahudilik ve Hristiyanlık halkın tümü tarafından benimsenmemiştir. Nitekim halkın çoğu İslâm'ın doğuşuna dek putperest olarak kalmıştır. Bazı kabilelerin özel putları mevcuttu. Şu kadar var ki Kâbe kutsal bir yer olarak tanınıyor ve hac mevsiminde ziyaret ediliyordu.

Yemen’de Sâsânî Hakimiyeti: Ebrehe’nin ölümünden sonra yerine geçen oğullarının halka zulmetmeleri üzerine Himyerî krallık ailesinden Seyf b. Zûyezen, Sâsânî hükümdarı Enûşirvân’dan yardım istedi. Enûşirvân’ın, Vehriz adlı bir şahsın komutasında gönderdiği ordu, Yemen’de Habeş hakimiyetine son vererek Seyf b. Zûyezen’i iktidara geçirdi. Bu arada Abdülmuttalib b. Hâşim başkanlığında bir Kureyş heyeti de Seyf b. Zûyezen’i tebrik etmek maksadıyla Mekke'den Yemen’e gitti. Sâsânî ordusunun Yemen’den çekilmesinden hemen sonra Seyf b. Zûyezen, bir Habeşli tarafından öldürüldü. Bunun üzerine Enûşirvan, aynı komutanın idaresinde bir ordu daha gönderip, bu defa Yemen’i Habeşlilerin elinden tamamen alarak Sâsânîler’e bağlı bir vilayet haline getirdi. Vehriz, Sâsânî valisi olarak bölgede Kisrâ adına vergi topladı. Vehriz’den sonra San’a’da sırasıyla Merzubân, Teynücân, Hürre Hüsrev ve Bâzân adlı kişiler valilik yaptılar. Böylece Yemen’deki Sâsânî idaresi elli yıl kadar devam etti. Yemen’de Sâsânîlerin son, İslâm devletinin ilk valisi olan Bâzân, 7/629 yılında İslâmiyet'i kabul etti ve Hz. Peygamber'in bir valisi olarak bölgede görevini sürdürdü.

Yemen'in doğu kesiminde yer alan Hadramut, IV. yüzyıldan itibaren Himyerî krallarının, daha sonra da İran valilerinin hakimiyetinde kalmıştır. İslâm'ın doğduğu sıralarda bölge, çeşitli reislerin hüküm sürdüğü birden fazla kabilenin idaresi altında bulunuyordu.

6. Corci Zeydan, el-Arab, s. 130-135; Çağatay, s.10-13.

7. Corci Zeydan, el-Arab, s. 136-140; Çağatay, s.14-17.

8. Bürûc Sûresi 4-8.

9. İbn Hişâm, es-Sîretü'n-Nebeviyye, tah. Mustafa es-Sakkâ, Kahire 1955, I, 35-72; Corci Zeydan, s. 141-151; Cevad Ali, el-Mufassal fî Târîhi'l-Arab Kable'l-İslâm, Bağdad 1993, II, 510-599; Çağatay, s. 17 vd.; Hüseyin Algül, "Himyerîler", DİA, XVIII, 62-63.

10. Fîl Sûresi 1-5.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın