İçindeki Yılan

Hâl Dili

Ocak 2008 109.SAYI

Abdullah S. DEMİRTAŞ kaleme aldı, HÂL DİLİ bölümünde yayınlandı.

İçindeki Yılan

Atına binmiş gitmekte olan bir bey, yol kenarında uyumakta olan bir adamın ağzına bir yılanın girdiğini gördü. Yetişip müdahale etmek istediyse de başaramadı. Yılan uyuyan adamın ağzından içeri kaçtı. Aklı selim ve tedbir sahibi biri olan bey, adama topuzla birkaç defa vurdu, yakındaki elma ağaçlarının altına kadar kovaladı. Ağaçların altında çürük elmalar vardı. Bey çürük elmaları yemesi için adama baskı yaptı. Zorla çürük elmaları yiyen adam bir yandan da; “Yahu, ben sana ne yaptım? Bu zulmün sebebi ne? Canıma kastın varsa vur öldür, ama işkence yapma!” diye feryat ediyordu. Bey; “Bunları yedikten sonra koşmaya başlayacaksın!” dedi.

Bu perişanlığın üzerine bir de karnı tıka basa çürük elmayla dolan adam, yakıcı güneşin altında beye lânetler yağdırarak koşuyordu. Sonunda midesi bulandı, kusmaya başladı.

Çıkardıkları arasında siyah yılanı görünce, beyin kendisine niçin böyle davrandığını anladı. Yaptığı beddualardan pişman oldu, beyden özür diledi. “Niçin yaptığınızı söyleseydiniz size hakaret etmezdim..” dedi. Bey; “Midene yılan girdiğini söyleseydim ne çürük elma yemeye, ne koşmaya ne de kusmaya gücün kalırdı. Korkudan ölebilirdin.” dedi. Yılandan kurtulan adam, beye dualar ederek yanından ayrıldı.

Hz. Peygamber s.a.v. Efendimiz; “İki kaşının arasında bulunan nefsin, senin en büyük düşmanındır.” buyurmuştur. İnsanın içine çöreklenmiş olan nefs yılanından kurtulmak, Allah dostlarının terbiyesiyle mümkündür. Bu terbiye sırasında bazı sıkıntılara ve zorluklara katlanılır. Nefsin hakikatini bilen evliyaullah, Allah’ı talep eden kişiye yardımcı olur. Nefsin gerçek yüzünü göstermeden, geçici bazı sıkıntılarla nefs yılanından kurtarmaya vesile olur. Mesnevide Geçen Hikâyeler, Semerkand Yay.

Kürkten Fayda Yok

Bayezid-i Bistamî k.s.’nin müritlerinden biri:

– Cüppenizden bir parça verseniz de teberrüken üzerimde taşısam, dedi.

Hazret şöyle cevap verdi:

– Evladım! Sen adam olmazsan, İslâm’ı yaşamazsan, Bayezid’in değil kürkü, derisini yüzüp içine girsen fayda vermez! Osman Nuri Topbaş, Bir Testi Su.

Keşke Sen de Uyusaydın

Şeyh Sadi Şirâzî k.s. anlatıyor:
Daha çocukken ibadeti sever, gece kalkar namaz kılardım. Aynı şekilde günahtan da sakınırdım. Bir gece babamın hizmetinde bulunuyordum. Bütün gece uyumadım ve Kur’an-ı Kerim’i elimden bırakmadım. Yanımızdaki insanlar horul horul uyuyordu. Babama; “Ne olur, şunlardan bir tanesi olsun başını kaldırıp da iki rekât namaz kılsa... Ölüler gibi yatıyorlar!” dedim. Babam dedi ki: “Evladım, keşke sen de uyusaydın da onların gıybetini yapmasaydın!”
Gururlu kimse kendinden başkasını görmez, onun gözünün önünde ayırıcı perde vardır. Hakikati gören bir göze sahip olsaydı, kendisinden düşkün kimseyi görmezdi. Gülistan

Ayakkabısı Olmayınca

Şeyh Sadi Şirâzî k.s. anlatıyor:
Bir kez olsun zamanın sıkıntılarından ıstırap duyup, başıma gelenlerden şikâyet etmemiştim. Yalnız bir gün ayaklarım çıplak kalmıştı, ayakkabı alacak param da yoktu. İçimdeki bu sıkıntı ile Kûfe Camii’ne girdim. Orada bir fakir gördüm ki, ayakları yok! O zaman halime şükrettim, ayakkabısız oluşuma da sabrettim. Gülistan

Şah-ı Nakşibend Hazretlerinin Tasarrufu

Hâce Muhammed Bahaüddin (Şah-ı Nakşibend) k.s. Hazretleri Kasr-ı Ârifan denilen yerde bulunuyordu. Bir tür mürekkep yapmakla meşguldü. Ancak bunun için özel bir maddeye ihtiyaç vardı ve bir türlü bulunamıyordu. Bunun üzerine Hâce Hazretleri; ‘İnşallah buluruz..’ diyerek Gadyut’ta bulunan müritlerinden birine şu notu içeren bir mektup gönderdi:

— İhtiyaç duyduğumuz bu madde, Gadyutlu sûfi Kutbeddin’in evinde, tavan arasındaki bir hırkaya sarılmış olarak duruyor. Oraya gidip bu maddeyi al, gel.
Mektup yazdırılırken orada bulunan dervişler, Hâce Hazretlerinin bu durumu karşısında hayret etmişlerdi. Hâce Ahmed b. İbrahim, Şah-ı Nakşibend, 163.

Tercihin Hangisi?

İbrahim et-Teymî rh.a. şöyle der:

“Bir defasında nefsimi şöyle düşündüm: Cennetin içinde, meyvelerinden yiyor, nehirlerinden içiyor ve Allah Tealâ’nın lütfettiği nimetlerden istifade ediyordum. Sonra da nefsimin cehennemin içinde olduğunu düşündüm; zakkum yiyor, kan ve irin içiyor, zincirlere ve kelepçelere vurulmuş demir topuzlarla dövülüyordum.

Sonra nefsime döndüm ve dedim ki:

– Ey nefsim, bu ikisinden hangisini istiyorsun?

Nefsim bana şöyle cevap verdi:

– Dünyada bulunup hayırlı amel işlemek istiyorum!

Ben de kendisine dedim ki:

– Şimdi güvendesin, fırsat elindeyken hayırlı amel işle! İmam Gazalî, Mükâşefetü’l-Kulûb

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın