Kitaplara İman

3. 3- Kitaplara İman

Kitaptan maksat, peygamberlerin ümmetlerine Allah'dan getirdikleri emir ve tavsiyeleri içeren yazılı metinlerdir. Bunlardan: Tevrat, Zebur (Mazmurlar) ve İncil, Kur'an'da adı geçen kitaplardandır. Müslümanlar bu kitaplara ve ismi Kur1 an'da zikredilmeyen diğer vahiy kitaplarına teorik olarak inanırlar. Çoğu kez elde mevcut olanlar da safiyetlerini koruyamadıkları gerekçesiyle müminlerin günlük hayatına doğrudan etkileri olmaz. Ancak bilimsel yönden Kur'an tefsirlerinde kendilerinden yoğun bir şekilde yararlanılması sebebiyle dolaylı olarak etkileri görülür.

Tevrat ve Zebur'un Varlıkları konusunda Ehli Kitapla ihtilâf olmamakla birlikte, sağlıkları konusunda tartışmalar devam eder. Ancak Hıristiyanların anladıkları vahiy ve İncil tasavvurları ile Müslümanların inandıkları vahiy ve İncil tasavvurları arasındaki ayrılık büyüktür. Hıristiyanlara göre, Tanrısal kelam ve vahiy, Hz. İsa'da et ve kemiğe dönüşmüş ve İsa kendisinden sonra Tevrat ve Kur'an gibi ayrıca bir vahiy kitabı bırakmamıştır. Elde bulunan ve “İncil” diye bilinen ve isimlendirilen kitaplar Havarilerin, şakirtlerin veya onlara inananların Kutsal Ruh'un ilhamıyla “İsa ve hayatı hakkında anlatılan haberleri topladıkları, kaydettikleri kitaplardır”. Müslümanların inandıkları gibi bir “İncil” yeryüzünde yoktur.

Müslümanların geleneksel görüşlerine göre, Hz. İsa'ya “İncil” ismi verilen bir vahiyler muhtevası verilmiştir. Ancak İsa kendisine gelen vahiyleri yazıyla kaydetmediği veya şakirtlerine dikte ettirmediği için kaybolmuştur. İncil isimli mevcut kutsal yazılara İsa'ya gelen vahiylerden bazı parçaların girmesi muhtemeldir.

Ancak bu görüşlerle, Kur'an'ın [534] haber verdiği İsa'nın Tanrı'mn Meryem'e bıraktığı “Kelamı” oluşunu ve henüz çocukken Tevrat'ın, İncil'in ve hikmetin [535] öğretildiği; konuşmalarıyla büyükleri ikna edici açıklamalar da bulunduğu âyetlerini açıklamak zordur. Kanaatımızca pek çok mahlukata, hayatlarında ihtiyaçları olacak bilgi ve yeteneği yaratılışlarında benliklerine yerleştiren Allah, Hz. İsa'ya da henüz yaratılışının başında Tevrat ve İncil bilgilerini, yani vahyini yerleştirmiş, Onu vahiy bilgileriyle yaratmış olmalıdır. Bu sebeple o çocukluğundan itibaren hayatı boyunca ilahi vahyin ışığında konuşmuş ve davranmıştır. Söz ve hareketleri vahyin dışa açılımı ve insanlara dolaylı tebliği olmuştur. Ancak İncil'in vahyi Tevrat ve Kur'an vahyinden farklı olduğu görülmektedir. Hıritiyanlarm da ifade ettiği gibi, İsa'nın hal ve hareketlerini, sözlerini anlatan İnciller vahye dayalı kitaplar olmalıdır. Bununla birlikte Hadisler de olduğu gibi, bunları sonradan kaydedenler ve anlatanlar kendi beşeri yeteneklerine göre, anlayıp ifade edebildikleri için, Hadislerde olduğu gibi bilimsel ölçülerle değerlendirmeğe açık olmalıdır. Allah'ın mutlak birliği ilkesine zıt olmamalıdır. Aykırılıklar rivayet ve yorum hatası olarak değerlendirilmelidir.

Günümüz Hıristiyanları Yeni Ahid'in içeriğini oluşturan İncil ve Havari Mektuplarının hepsim Kutsal Ruh'un vahyi, ilhamı sayar ve ilâhi gerçeği yansıttığına inanırsa da, Müslümanlar için ilk zamanların olaylarını yansıtan "Tarihi Vesikalar"dır. Nitekim günümüz kuşelerinin sahih kabul ettiği resmi înciller dışında başka İnciller de vardır. Bunlardan Ebionitler ve îbraniler indileri gibi bazıları İsa' nın bir Peygamber ve insan olduğunu savunur. Özellikle Bamaba İncili Hz. Muhammed'e açık bir şekilde işaret eder. Resmi İnciller Paulus Hıristiyanlığının temsilcisi görünümündedir. İçlerinde Hz. İsa'dan ve havarilerinden rivayet edilen veya kalan hakikat kıvılcımlarının olduklarından da şüphe edilemez. Muhtevadaki hikmetli sözler ve hakikatler bunların göstergeleridir.

Kur'an'm, kendinden Önceki Kutsal Kitapları '”Doğrulayıcı” (musaddakunj olarak geldiği yönündeki âyetleri ise, iki anlamda algılanır: Birincisi, Kutsal kitapların içerdiği Kur'an'a paralel, Kur'an'la aynı muhtevalı ifade eden ayetleri için Kur'an “Tasdik edici, onaylayıcı”dir. İkincisi, Ehl-iKitabın aralarında çelişkiye düştükleri önemli konularda probleme ışık tutan, hataları doğrulayan, yanlışlıkları düzeltendir. NitekimNahl Suresi 64. Ayette: “Biz sana Kitabı indirdikki, hakkında ayrılığa düştükleri şeyi onlara (Ehl-i Kitab 'a) açıklayasın ve inanan bir kavim için, (o Kitab) yol gösterici ve rahmet olsun” buyrulur. Kur'an'la çelişkiye düşen, Kur'an'a karşıt Kutsal Kitap âyetleri ise, zamanla veya tercümeler esnasında tahrif edilmiş, değişmiş olarak kabul edilir. O zaman Kur'an onlar için "tasrih edici, düzeltici"dir. Bu sebeple Kitab-ı Mukaddes'le çelişkilerde, ihtilaf konularında Kur'an esas alınır ve Kitabı Mukaddes'İn âyetleri Kur'an'a göre yorumlanır. Bu konuya ışık tutan ayette:

“O peygamberlerle beraber gerçekleri içinde taşıyan Kitap indirdi. Oysa kendilerine kitab verilmiş olanlar, kendilerine açık deliler geldikten sonra, sırf aralarında kıskançlıktan ötürü o (Kitab hakkı)nda anlaşmazlığa düştüler. Bunun üzerine Allah, kendi izniyle inananları, onların üzerinde ihtilaf ettikleri gerçeğe iletti” [536] denir. Bu ifadelerden, Kur'an'ın Kitab-ı Mukaddes'deki ve yorumlarındaki ihtilaf konularına doğrulayıcı olarak ışık tuttuğu kabul edilir.

Kutsal Kitab'a sahip oldukları kabul edilen dinlerin mensuplarına “Ehlul-Kitab” (kitap sahipleri) denir. Ehlul-Kitab deyiminden birinci derecede İbrahim Dini geleneğine sahip, Yahudi, Hıristiyan ve Sabii'ier anlaşılır. Ancak bu kavram sonradan hemen hemen "kutsal kitaplarının vahye dayandığı iddiasında olan, tüm kitap sahibi din mensublarına” teşmil edilmiştir. Bu anlayış, teorik olarak fıkıh kitaplarında yer bulmasa da, güncel hayatta Mecusİler, Maniheistler ve hatta politeist Hint dinleri mensupları, hukuken “Ehlul-Kitab” muamelesi görmüşler ve dinlerine müdahale edilmemiştir. Tarih bunun örnekleriyle doludur. Müslümanlar bu dinlere ve kitaplara saygı göstermekle birlikte, kendi inanç sistemleri içinde yer vermemişlerdir. Vahiy ve Tanrısal kaynak iddiaları ciddiye alınmamıştır.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın