Ya haklı değilsek

İlâhi terazinin başında bekliyoruz insanlar haklarımızı versinler diye Lakin terazi onların da hakkını tartıyor Elbette tartacak, terazi bizim terazimiz değil ki

Hakkımızın yendiğine çok çabuk emin oluyoruz Hemen sinirleniyor, saldırganlaşıyoruz Hesap soracak gücü bulamazsak kin besliyor, beddua ediyoruz İyi de hışımla harekete geçmeden önce biraz düşünmemiz gerekmez mi? Sinir düşündürmüyor tabii, acele ediyor

Herkesin derdi kendine mi

Parmağınıza bir şey batsa bütün varlığınızla hissedersiniz acıyı Sanki bütün vücudunuz yaralanmıştır Acınız geçene kadar aklınız, fikriniz başka bir şeyle meşgul olmaz olur

Başkasının değil parmağına bir şey batması, kafası kırılsa belki sadece üzülürsünüz Çünkü herkesin kendisi için daha önemli şeyleri var, değil mi?

İnsan kendini yaşar, başkalarını sadece düşünür Keyfimiz yerinde olunca kırmışız dökmüşüz, pek umurumuzda da olmaz Ama moralimiz bozulunca herkesin keyfi kaçsın isteriz

İnsan hep kendini kayırıyor Kendini kayırınca da hep haklı çıkıyor, yani haklı olduğuna inanıyor Tartışmalarda bize yapılan hakaretler aklımızda kalıyor Hiç fark etmeden kırdıklarımızı unutuyoruz

Kim bilir kaç kere kırdık? Ama sorsalar mazeretimiz var Mesela çalışmış yorulmuşuz, haliyle hırçınlaşıyoruz Başkaları da çalışıp yorulur mu acaba?!

Sabır ne için?

Haksızlığa uğradığımızı nerden anlarız Birden kan beynimize çıkar, boğazımız kurur, göğsümüz daralır Sakin olmak çok zordur Karşı tarafı düşünmek için hiç de uygun bir zaman değil

Fakat Peygamber Efendimiz sav "Hakim sinirliyken hüküm vermesin" buyuruyorlar Eh, herkes kendisinin kadısı olduğuna göre, böyle bir durumda en iyisi sakinleşip, acil kararları ertelemek

Bu o kadar da kolay olmuyor Ne kadar zaman geçerse geçsin insan biriktiriyor İçine atanlar, alttan alanlar, sabredenler iyi bilir İnsan haksızlığı unutamaz, ancak taşır Eğer sabredeceksek bunu son nefesimize kadar sürdürmeyi göze almalıyız

Birine kızmak kısa sürer, sonra sebebi unutursunuz Ama kızmak bir ömür devam eder "Ben buna niye kızıyordum yahu! Boşver, haklıyımdır mutlaka"Sonra, iplerin gerildiği bir anda uzun zamandır biriken nefreti boşaltırız üzerine Zamanında söyleyemediğimiz, içimize attığımız şeyleri ardı arkasına sıralarız

Sonuçta ne olur? Onca zamandır içimizde taşımamızın bir anlamı kalmamış olur Eğer sabredeceksek, unutmamaya da, aynı acıyı defalarca içimizde yaşamaya da sabredeceğiz

Bir haksızlığı içinize attığınızı düşünün Her hatırladığınızda tekrar sinirleneceksiniz İçiniz bir çilehaneye dönüşecek, insanlara karşı hep alttan aldığınız için tavırlarınızı yapmacık bulacaksınız Herkesi kandırıyormuş gibi hissederek kimsenin umursamadığı, kıymet vermediği bir sancıyı taşıyacaksınız

Bir veli bir deli

Bu yolda düşüp kalkmak da var Bir kere tutamadım diye vazgeçmek yok Çok kolay konuşuyor psikologlar, konuşarak aşabilirsiniz diyorlar İnsanı tanımıyorlar galiba, kimse hakkından vazgeçmiyor Meşhur veli Sehl b Tusterî ks Hazretleri demiş ki: "Biz hanımla çok iyi anlaşıyoruz, o deli olunca ben veli oluyorum, ben deli olunca o veli oluyor" Bir yerde hepimiz deli değil miyiz, veli olmadan bizimle başa çıkılmıyor

İnsan kendine soruyor: Bunlara hazır mıyım? Değilim Niye hazır olayım ki, koyun muyum ben, hakkımı savunmak suç mu? Bu iç sesler hepimiz için tanıdık olmalı Hatta ihtimal ki bıkmışızdır bu iç konuşmalardan, savunmalardan
Hakkını mı aramak istiyor içimdeki o durmak bilmeyen yanım? Hiç emin değilim Sadece keyfimi düşünüyor Aslında haksızlık dediği şey keyfinin kaçması; ona saldırıyor Biraz sükunetle düşününce evde, işte olan şey bu

Tahammülsüzlük, saldırganlık, kavga Hepsinin ardında haksızlıktan çok sadece ve sadece kendini, kendi keyfini önde tutmak yok mu?

Nereye kadar

Bu nereye kadar devam edecek böyle Kalp kırmalar, kavgalar, nefretler Hayatımızı mahvediyoruz Başkaları da bizim hesaba dahilOnları da düşünelim Onlar da insan Biz de insanız demeyin sakın Bunu dersek yine dönmeye başlarız Dön dur olduğun yerde

Kendi suçlarımızı, hatalarımızı ne kadar düşünsek de hepsini tespit edemiyoruz Acaba nelere, kimlere zarar verdik Kimi yorduk, kime hakaret ettik, kimin kıymetini bilmedik, kimin hakkını yedik Bunlar layıkıyla cevaplayabileceğimiz sorular değil Sanırım bize vazgeçmek düşüyor Ne pahasına olursa olsun hak iddia etmekten vazgeçmeliyiz Ne kadar borçlu olduğumuzu bilmediğimiz kişilerden borcumuzu istiyoruz Oysa hesaplar
çok karışık

Ne yani, sağ yanağımıza vurana sol yanağımızı mı çevirelim? Kim vuruyor sağ yanağımıza, en çok kimden hakkımızı istiyoruz Ailemiz, eşimiz, iş arkadaşlarımız, dostlarımız Acaba sahiden öyle mi? Diğer taraftan hakkımı aramakta inatçı olmanın bir faydasını görmedim, sinirli halim yalan söylüyor, ona güvenmiyorum

Bir de ahireti düşünmek lazım Terazinin başında bekliyoruz, insanlar haklarımızı versinler diye Fakat terazi onların da hakkını tartıyor Elbette tartacak, terazi bizim terazimiz değil ki Diğerleri ne kadar sinirlenmiş, üzülmüş, sabretmiş bir bir döküyor önümüze Dimyat'a pirince giderken eldeki bulgurdan oluyoruz Ne kötü bir zamanda, ne büyük bir hayal kırıklığı

Rabbimize karşı edepsizlik ediyoruz Herkesten hesap soruyor, gücümüz yetmeyince O'na havale ediyoruz Bizim için onları mahvetmesini istiyoruz İyi de ne cesaret!

Ya haklı değilsek
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın