selsebil
Tue 27 October 2009, 04:15 pm GMT +0200
Bir gün insan "virgül"ü kaybetti. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.
Bir başka gün "ünlem işareti”ni kaybetti. Alçak sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artik ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu.
Bir süre sonra "soru işareti”ni kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiç bir şey ama hiç bir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne Kâinat ne dünya, ne de kendisi umurundaydı.
Bir kaç yıl sonra "iki nokta üst üste işareti”ni kaybetti. Ve davranış sebebini başkalarına açıklamaktan vazgeçti
Ömrünün sonlarına doğru elinde yalnız "tırnak işareti" kalmıştı. Kendisine has tek bir düşüncesi yoktu. Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve böylece son noktaya erişti.
( Kanevski'den )