rabia
Thu 20 May 2010, 03:12 pm GMT +0200
Zaman Gibi Akmak Habersizce
Yeraltı suları. Hep özenmişimdir onlar gibi olmaya. Gizliden gizliye akmaya. Hatta bir yolunu bulup usul usul en ücra köşelerden yeryüzü sularına karışıp onları beslemeye.
Nehirler, coşkun akar bazen. Kuşlar böcekler ağaçlar ve tüm yeryüzünü şenlendiren güzellikler, nehir duygusu ve algısı ile eşsiz bir tablo çizer zihinlerimizde. Bambaşka yeri vardır zihnimizin tablosunda nehirlerin. Gürül gürüldürler. Gümrah akışları ile bir özlemi çağrıştırırlar; okyanuslara ve büyük derinliklere doğru uzayıp giden birer uzun hikâyedir sanki nehirler. Kıvrıla dolana gider giderler. Uzayıp giden, çölde yol alan, zihinlerdeki çöl fikrini pekiştire pekiştire giden kervan katarları gibidir bazen onlar. Görünürdedirler, hep göz önünde. Ve hep onların sözü edilir. Ne var yok her şey onlarındır. Her şey onlardan ibarettir sanki. Nazlı nazlı salınıp akmayı severler.
Ya yeraltı suları? Ya derinliklerden yol alanlar? ‘Kalbin suları’ diyorum ben onlara. Nerede bir geniş mahzen bulsalar orada demlenen, tatlılaşan, hatta ısınan, yeraltının bütün şifahî elementlerini topraktan sıyıra sıyıra alarak yol alan ve zenginleşen tabiatları ile ne eşsiz bir hünere sahiptirler. Evet hep özenmişimdir onlara. Onlar gibi olmaya. Sessizdirler. Kimse bilemez nereden ve ne zaman gün yüzüne çıkacaklarını. Serseri coşkunlukları yoktur, dağlardan boşalıveren sere serpe kontrolsüz inişleri de. Belki çağlayanlardan mahrumdurlar. Şelalelerden, gün ışığından, sonsuzluğa uçan kelebeklerden. Belki kuş cıvıltılarına hasrettirler. Rüzgârın ezelî şarkısına. Mehtabın dinginliğine, yıldızların raksına ve cümbüşüne baharın. Vurgundurlar belki de uzak iklimlerin kokusuna buğusuna. Belki onların da yegâne arzusudur bir çölün yangısına düşmek. Bilinmeyen bir hayalin peşinden koşmak. Belki onlar da rüyasına kanmak ve uyanmak ister bir sevgilinin.
Evet, bütün bir akşamın arzusunda ölmek de biricik heveslerindendir belki de yeraltı sularının. Fakat bir alın yazısıdır onlarınki, bütün maharetleri bilinmezlik içinde demetlenip zaman gibi takvim gibi sevince ve kedere aldırışsız akmaktır. Sezsizlik ve bilinmezliktir ezelî şarkıları. Sessizlik içinde doğarlar ve sessizlik içinde ölürler. Yükleri büyüktür. Dingindirler. Sahip oldukları potansiyeli anlamak mümkün değildir. Yeryüzünün suları yeraltı sularına döngüdür hep. Onların gayeleri kendilerine has edaları ile yeryüzü kirlerinden arınmaktır. Derinlerde olanı kimse kirletemez. Dirayetlice birikirler yıllarca. Toprağın sırrından beslenirler ve her zaman toprakla hemhâldirler.
Sebahattin Yenilmez
Yeraltı suları. Hep özenmişimdir onlar gibi olmaya. Gizliden gizliye akmaya. Hatta bir yolunu bulup usul usul en ücra köşelerden yeryüzü sularına karışıp onları beslemeye.
Nehirler, coşkun akar bazen. Kuşlar böcekler ağaçlar ve tüm yeryüzünü şenlendiren güzellikler, nehir duygusu ve algısı ile eşsiz bir tablo çizer zihinlerimizde. Bambaşka yeri vardır zihnimizin tablosunda nehirlerin. Gürül gürüldürler. Gümrah akışları ile bir özlemi çağrıştırırlar; okyanuslara ve büyük derinliklere doğru uzayıp giden birer uzun hikâyedir sanki nehirler. Kıvrıla dolana gider giderler. Uzayıp giden, çölde yol alan, zihinlerdeki çöl fikrini pekiştire pekiştire giden kervan katarları gibidir bazen onlar. Görünürdedirler, hep göz önünde. Ve hep onların sözü edilir. Ne var yok her şey onlarındır. Her şey onlardan ibarettir sanki. Nazlı nazlı salınıp akmayı severler.
Ya yeraltı suları? Ya derinliklerden yol alanlar? ‘Kalbin suları’ diyorum ben onlara. Nerede bir geniş mahzen bulsalar orada demlenen, tatlılaşan, hatta ısınan, yeraltının bütün şifahî elementlerini topraktan sıyıra sıyıra alarak yol alan ve zenginleşen tabiatları ile ne eşsiz bir hünere sahiptirler. Evet hep özenmişimdir onlara. Onlar gibi olmaya. Sessizdirler. Kimse bilemez nereden ve ne zaman gün yüzüne çıkacaklarını. Serseri coşkunlukları yoktur, dağlardan boşalıveren sere serpe kontrolsüz inişleri de. Belki çağlayanlardan mahrumdurlar. Şelalelerden, gün ışığından, sonsuzluğa uçan kelebeklerden. Belki kuş cıvıltılarına hasrettirler. Rüzgârın ezelî şarkısına. Mehtabın dinginliğine, yıldızların raksına ve cümbüşüne baharın. Vurgundurlar belki de uzak iklimlerin kokusuna buğusuna. Belki onların da yegâne arzusudur bir çölün yangısına düşmek. Bilinmeyen bir hayalin peşinden koşmak. Belki onlar da rüyasına kanmak ve uyanmak ister bir sevgilinin.
Evet, bütün bir akşamın arzusunda ölmek de biricik heveslerindendir belki de yeraltı sularının. Fakat bir alın yazısıdır onlarınki, bütün maharetleri bilinmezlik içinde demetlenip zaman gibi takvim gibi sevince ve kedere aldırışsız akmaktır. Sezsizlik ve bilinmezliktir ezelî şarkıları. Sessizlik içinde doğarlar ve sessizlik içinde ölürler. Yükleri büyüktür. Dingindirler. Sahip oldukları potansiyeli anlamak mümkün değildir. Yeryüzünün suları yeraltı sularına döngüdür hep. Onların gayeleri kendilerine has edaları ile yeryüzü kirlerinden arınmaktır. Derinlerde olanı kimse kirletemez. Dirayetlice birikirler yıllarca. Toprağın sırrından beslenirler ve her zaman toprakla hemhâldirler.
Sebahattin Yenilmez