sumeyye
Mon 17 May 2010, 01:17 pm GMT +0200
Yüregimin dili
Seni animsatmayan sevgiler neden aciydi? Hakiki sevgi “Sen” oldugun için mi? Sensiz sevgilerin, sana getirmeyen sevmelerin kiymeti olmadigi için mi? Senin disinda sevilenler tutsak ettigi için mi? “Sevgi” sensizken adamligini kaybettigi için mi? Sevgi niye vardi, sana getiren yollari daha kolay bulmak için mi?...
Bir seni sevmem gerekirdi, yikilmaya mahkûm dünyada. Bir sana kosmam gerekirdi hiç düsünmeden. Telaslarima ve sensizligi benimseten hayallerime aldirmadan. Bir senin adini yazmaliydim yüregime, yüregimi sahibine teslim etmeliydim hiç süphe etmeden.
Süphelerim tuzaklarim oldu, tuzaklarim cehennemim. Yalvariyorum sana dua dua, kurtarir misin beni sevgi nedir bilmeyen cehennemlerden?
Yüregimin sahibi sendin, sevgine muhtaç olan bendim. Seni tenzih ederek buyurmaliydim yüregime. Nakis nakis islemeli, doymayi bilmeden seyretmeliydim adini. Adin varligim olmaliydi, nefessiz kalmaliydim adini anmadigim vakitlerde. Ölümle burun buruna gelmeliydim hatta, seni düsünmedigim demlerde. Sensizligin adi ölüm olmaliydi gönül hanemde.
Bir sana susamaliydim, sular çaresiz kalircasina. Bir sana yanmaliydim yanmanin hakkini vererek ve bir sana ölmeliydim sevgimden. Kalbim her atisinda “Bir ismin” dolanmaliydi dilime, dilim kalbimle bir olmaliydi. Âsik bir semazeni animsatmaliydi her halim ve benim de yalniz “Sana” olmaliydi dönüslerim.
Öyle bir yüregim olmaliydi ki amacini unutmali, yikilmaliydi oracikta ölüm bile. Öyle bir yüregim olmaliydi ki mecnun demeliydi bana, beni görenler. Mecnunun adi yeniden yankilanmaliydi, sevgiden bihaber ellerde bile.
Daglar yerinden oynamali, toprak hayretlere kapilmaliydi, ben “HU!” deyince. Yer sarsilmali, kiyametler kopmaliydi, ben “HAY!” deyince...
Iste, sevmek böyle olmaliydi, peygamberane bir tavirla, ashabi bir usulle. Ben böyle sevmeliydim seni. Ben böyle ölmeliydim sende, yeniden dirilircesine.
Yüregim yanik kokmaliydi sevgimden, adini her andigimda unutmaliydim kendimi ve seni unutturan her seyi. Ben böyle sevmeliydim ve böyle ölüp gitmeliydim. Geri dönmeliydi kalbime ugrayanlar.
Askin, Ashabi Kehf gençlerini animsatmaliydi. Onlari görünce korkudan ürperenler, benim kalbime yaklasinca da ürpermeliydi. Ve seslenmeden çekip gitmeliydiler. Hiçbir sey, sana olan sevgimi bitirmeye yetmemeliydi.
Ayet ayet geçiyorsun içimden, susuyorum ve “Sana” ait olan her kelama boyun egiyorum. Seni öven cümleler siralaniyor zihnimde. Seni haykiriyor her hece ve her kelime. Çaresiz kaliyorum varligin karsisinda ve yalana açilan tüm sevgileri deviriyorum birer birer…
Yalniz yüregim ve yüregimi dolduran sevgin yetmeliydi bana. Kimseye ihtiyaç duymadan, vuslata erinceye dek öylece beklemeliydi…
Yirtiyorum, karaliyorum esir eden yapmacik sevgileri, agliyorum yeniden beni affetmen için... Beni kurtaramayan, cehennemin alevlerine kendi elleriyle atan sevgilere sirtimi dönüyorum. Ey Rabbim “Sana” Sevginden yapilmis ve sevgin kokan tövbeler sunuyorum.
Kanamiyorum sana, kanmami beklemesinler. Silsinler dünyadan adimi, sensiz olan her seye kapatiyorum kapilarimi. Istedikleri kadar söylensinler...
Bir sana yanigim, bir sana âsik olmak istiyorum. Bir sana muhtacim, bir sevgine. Bir sana kosmaliyim, bin sana kosmaliyim yeniden.
Sana adim atamayislarim, yüregime sarmayislarim utandiriyor beni. Yagmur damlasi misali, yere düsürüyor islak bakislarimi. Simdi, suçlu bir çocuk misali kaçmak istiyorum kendimden. Ve sensiz geçirdigim her saate haykirmak istiyorum “Neden?” diye…
Ben, Benden geçmeliyim, “Seni” haykirmaliyim ve seni yazmaliyim yüregime en önce.
ZEYNEP YETER ASLAN