ezelinur
Fri 23 July 2010, 02:13 pm GMT +0200
Yunus Emre Ve Dini İbretlik Kıssa
Bir gün Yunus Emre Tabduk Emre’nin dergahında iken kendinde bir şey hissetmeyince başka kapılar aramaya başlar, dergahtan ayrılır Yolculuk yaparken iki kişi ile yoldaş olur Yolculuk yaparken yemek molalarında bu iki kişi birini şefaatçi kılarak ’tan yemek isterler ve ilahi bir sofra her seferinde önlerine gelir Sıra Yunus Emre’ye gelir Yunus Emre şöyle dua eder
“ım! Bu iki kişi kimi şefaatçi kılarak senden nimet istedilerse ben de aynı kişiyi şefaatçi kılarak senden nimet istiyorum” der
Anında İlahi sofra önlerine gelir Yunus Emre’nin yol arkadaşları bu duruma şaşırır ve sorarlar sen kimi şefaatçi kıldın da bu nimet önümüze geldi derler O da kendinde bir şey görmediği için şöyle cevap verir;
“Ben sizin şefaatçi kıldığınız kişiyi şefaatçi kılarak bu maide-i İlahiyeyi istedim Siz kimi şefaatçi kılmıştınız”
Onlar da “Tabduk’un halis bir müridi var Kendinde bir şey görmüyor O’nu şefaatçi kılarak ’tan nimet istemiştik” derler
Kendinde bir şey görmemek! Yunus Emre’ye haslık, halislik kazandıran duruştur Dupdurudur Kendinde bir şey görmenin diğer adı olan benlik o tertemiz suyu bulandıramamıştır Erimiştir, su olmuştur
Evet, yapılan iyilikler, güzellikler, kemalat ’tandır
Yapılan kötülükler ise nefistendir
Yunus Emre’yi Yunus Emre yapan yaptığı tüm kemalatı ’a vermesiydi Kendine paye vermemesi olayların arkasında ’ı görmesindendi Bu hal ayırmıştı Yunus Emre’yi Tabduk’un dergahından Kendinde eksiklik gördüğü hal aslında zirvede olduğu haldir
İşte bunu anlayan Yunus Emre, Tabduk Emre’nin kapısına koşar Kapıyı çalar, Tabduk Emre evde yoktur Hanımı çıkar ve der ki;
“Sen başını eşiğe koy Kendisi kördür Burdan geçerken ayağı sana takılır Bu kimdir der Yunus deriz Bizim Yunus mu derse bil ki seni affetmiştir, kabul etmiştir Hemen kalk eteğine sarıl”
Tabduk Emre gelir, ayağı takılır Bu kimdir der Yunus derler “Bizim Yunus mu” der ve Yunus Emre ayağına sarılır
İşte biz de zaman zaman günahlarla ’tan uzaklaşıyoruz Günlük yaşantımız , haramın ve günahın bu kadar burnumuzun dibine kadar gelmiş olması ayağımızın altını daha kaygan yapıyor
Hiç günaha girmemenin pek de mümkün olmadığı bu ortamda bize düşen ne kadar günah işleyip uzaklaşmış da olsak ’dan, tekrar geri dönüp başımızı eşiğe koyabilmeliyiz
Bir kere günah işledim ya da ben bir kere daldım bu günah bataklığına daha dönüşü olmaz mülahazalarının bir şeytan tuzağı olduğunu bilmemiz gerekiyor
Çünkü bizim; kullarından bir kuluna
“Gel ne olursan ol yine gel;
Bin kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel” dedirten, Tevvab (tövbeleri seven-kabul eden), Gafur (bağışlamayı seven) isimlerine sahip bir Mevlamız var
Rahim olan , ısrarcı olanlara bağışlama kapılarını açacaktır
O yüzden başımız göz yaşlarımızın ıslattığı eşikte olmalı ve kabul edildiğimizin nişanı olacak “Benim kulum mu?” cevabını almadan o eşikten başımızı kaldırmamalıyız.
Bir gün Yunus Emre Tabduk Emre’nin dergahında iken kendinde bir şey hissetmeyince başka kapılar aramaya başlar, dergahtan ayrılır Yolculuk yaparken iki kişi ile yoldaş olur Yolculuk yaparken yemek molalarında bu iki kişi birini şefaatçi kılarak ’tan yemek isterler ve ilahi bir sofra her seferinde önlerine gelir Sıra Yunus Emre’ye gelir Yunus Emre şöyle dua eder
“ım! Bu iki kişi kimi şefaatçi kılarak senden nimet istedilerse ben de aynı kişiyi şefaatçi kılarak senden nimet istiyorum” der
Anında İlahi sofra önlerine gelir Yunus Emre’nin yol arkadaşları bu duruma şaşırır ve sorarlar sen kimi şefaatçi kıldın da bu nimet önümüze geldi derler O da kendinde bir şey görmediği için şöyle cevap verir;
“Ben sizin şefaatçi kıldığınız kişiyi şefaatçi kılarak bu maide-i İlahiyeyi istedim Siz kimi şefaatçi kılmıştınız”
Onlar da “Tabduk’un halis bir müridi var Kendinde bir şey görmüyor O’nu şefaatçi kılarak ’tan nimet istemiştik” derler
Kendinde bir şey görmemek! Yunus Emre’ye haslık, halislik kazandıran duruştur Dupdurudur Kendinde bir şey görmenin diğer adı olan benlik o tertemiz suyu bulandıramamıştır Erimiştir, su olmuştur
Evet, yapılan iyilikler, güzellikler, kemalat ’tandır
Yapılan kötülükler ise nefistendir
Yunus Emre’yi Yunus Emre yapan yaptığı tüm kemalatı ’a vermesiydi Kendine paye vermemesi olayların arkasında ’ı görmesindendi Bu hal ayırmıştı Yunus Emre’yi Tabduk’un dergahından Kendinde eksiklik gördüğü hal aslında zirvede olduğu haldir
İşte bunu anlayan Yunus Emre, Tabduk Emre’nin kapısına koşar Kapıyı çalar, Tabduk Emre evde yoktur Hanımı çıkar ve der ki;
“Sen başını eşiğe koy Kendisi kördür Burdan geçerken ayağı sana takılır Bu kimdir der Yunus deriz Bizim Yunus mu derse bil ki seni affetmiştir, kabul etmiştir Hemen kalk eteğine sarıl”
Tabduk Emre gelir, ayağı takılır Bu kimdir der Yunus derler “Bizim Yunus mu” der ve Yunus Emre ayağına sarılır
İşte biz de zaman zaman günahlarla ’tan uzaklaşıyoruz Günlük yaşantımız , haramın ve günahın bu kadar burnumuzun dibine kadar gelmiş olması ayağımızın altını daha kaygan yapıyor
Hiç günaha girmemenin pek de mümkün olmadığı bu ortamda bize düşen ne kadar günah işleyip uzaklaşmış da olsak ’dan, tekrar geri dönüp başımızı eşiğe koyabilmeliyiz
Bir kere günah işledim ya da ben bir kere daldım bu günah bataklığına daha dönüşü olmaz mülahazalarının bir şeytan tuzağı olduğunu bilmemiz gerekiyor
Çünkü bizim; kullarından bir kuluna
“Gel ne olursan ol yine gel;
Bin kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel” dedirten, Tevvab (tövbeleri seven-kabul eden), Gafur (bağışlamayı seven) isimlerine sahip bir Mevlamız var
Rahim olan , ısrarcı olanlara bağışlama kapılarını açacaktır
O yüzden başımız göz yaşlarımızın ıslattığı eşikte olmalı ve kabul edildiğimizin nişanı olacak “Benim kulum mu?” cevabını almadan o eşikten başımızı kaldırmamalıyız.