S.bayar
Thu 21 October 2010, 03:02 pm GMT +0200
Yuh Baba
Cemil Pınar
Yeni Asya, 16 Ocak 1998
Yuhçu Baba ve bizim halimiz
Asırlar önce ak sakallı, nûrânî sîmâlı bir adam varmış. Zühd ve takvâ sahibi olan bu zat, kendi hâlinde sâkin bir hayat yaşarmış. Halkın sevip saydığı bu muhterem zâtın ilginç bir âdeti varmış. Kendisine ölüm haberi verildiğinde, hemen çoğunlukla, “Yuh olsun” dermiş. Halk bunun sebebini bir türlü anlayamaz, bu muhterem kişinin bazı kimselerin ölümünden sonra, “Yuh olsun” demesinin sırrını bir türlü çözemezmiş. Ama hiç kimse, bununla ne demek istediğini sormaya cesaret edemezmiş. Mutlaka bir hikmeti olduğunu düşünürler, böyle faziletli bir ihtiyarın mânâsız bir davranış yapmayacağına inanırlarmış.
Elbette her nefis ölümü tadacak, bizim Yuhçu Baba da, vakit saat gelmiş, Hakkın rahmetine kavuşmuş. Haber kısa zamanda yayılmış. Herkes, cenazesinin kalkacağı câmiye koşmuş. Cenâze namazı kılınmış, Yuhcu Baba omuzlara alınmış. Tam mezara doğru götürülürken, halkın arasından birisinin aklına merhumun meşhur âdeti gelmiş. İçinden, “O herkese ‘Yuh olsun’ derdi. Ben de onu söyleyeyim” diye geçirmiş. Hemen arkasında da, “Sana da yuh olsun” deyivermiş. Demesine demiş ama, o zamana kadar olmayan bir şey olmuş. Omuzlardaki tabut sallanmaya başlamış. Taşıyanlar omuzlarından kayacağını sanarak daha bir sıkı sarılmışlar. Derken tabutun kapağı yavaşça açılmış, Yuhçu Baba, nûrânî yüzüyle sözü söyleyen adama bakmış. Adamın heyecandan yüreği ağzına gelmek üzereymiş. Yuhçu Baba, “Eğer ben de onlar gibi hayatı boşuna çiğnemiş, dünyada âhireti kazanamamışsam, bana da yuh olsun” deyivermiş. Arkasından tabutuna uzanmış, kapak örtülmüş. Kalabalıktan hiç kimse ağzını açamamış. Sükûnetle cenâzeyi kabre götürmüşler, defnetmişler.
Evet, hayatımız akıp gidiyor. Yaşadıklarımız, bizim için “Yuh” mu dedirecek, yoksa “Aferin” mi kazandıracak, bilemiyoruz. Kimbilir, ALLAH için yapabileceğimiz çok güzel ibâdetleri, çok meyveli hizmetleri tehir ediyoruz. Belki de, imkânsızlıktan, şartların ağırlığından söz edip, uygun bir ortam arıyoruz. “Ah bir şu problemi halletsem, ah şu evi değiştirsem, ah bir kendime çalışma odası ayırsam” veya “Şu şu problemleri bir halletsem öyle güzel hizmetler edeceğim ki..” diyerek, devamlı erteliyorsak işimiz zor. Oysa “imkânlarımızın en geniş olduğu zaman, bulunduğumuz zamandır.” ”Şartların en hafif olduğu an yine yaşadığımız şu andır.” Çünkü, geleceği bilmiyoruz. Geleceğe sahip de değiliz. Yarın nasıl ve hangi problemlerle karşılaşacağımız belirsiz. Nice güzel plânları yaptığımız bir günün sabahında, Yuhçu Baba’nın gittiği diyara yolculuk edebiliriz. Görse bize ne der acaba? Yuh mu, âferin mi?