saniyenur
Thu 24 November 2011, 10:23 pm GMT +0200
27. EYMÂN (YEMİNLER) BÖLÜMÜ
Yemîn kelimesi, sözlükte; sağ el, kuvvet anlamında kullanılmaktadır. Terim olarak ise; yüce Allah'ın adını zikrederek haberin takviyesidir.
Yemin eden kişi, bir şeyi yapmaya yada yapmamaya yüce Allah'ı şahit tutarak karar verir.
Yemin, yapılış şekline göre iki kısma ayrılmaktadır:
1- Yüce Allah'ın isim veya sıfatıyla yapılan yemin.
2- Yüce Allah'tan başkasıyla yapılan yemin. Bu yemin türü, caiz değildir. Yemin, 3 kısma ayrılmaktadır:
1- Yemin-i Lağv:
Yanlışlıkla veya doğru olduğu zannıyla yalan yere yapılan yemindir..
2- Yemin-i Mün'akid:
Mümkün veya gelecek ile ilgili bir şey hakkında yapılan yemindir.
3- Yemin-i Gamus:
Yalan yere kasten yapılan yemindir
Yemin-i Gamus:
Kişinin yalan kastederek yalan yere Allah adına yemin etmeye denir.
Üzerine yemin edilen şeyin, içinde bulunulan zamandan önce işlenmiş bir fiil olması şart değildir. Ama bazen öyle de olabilir. Örneğin, bir kimsenin, bir başka kimseyi dövdüğü halde “Vallahi, onu dövmedim” diyerek ettiği yemin, Gamus yeminidir.
Gamus yemini, Allah adına yemin etmekten başka durumlarda düşünülemez. Çünkü bu yeminin, kefareti yoktur. Yemin eden kişi, günahkar olduğu için tevbe etmesi gerekir. Zira burada hem Allah'ın adı hiçe sayılmakla ve hem de bir kimsenin malı haksız yere gasbedilmeye çalışılmaktadır. Bu nedenle de yemin sahibi, Allah'ın gazabjyla karşı karşıya kalmaktadır. Bundan kurtulmak için ilk önce tevbe etmeli, sonra da kimin malını gasbettiyse o malı geri sahibine vermelidir.