hafiza aise
Thu 19 May 2011, 11:22 am GMT +0200
5- Dinî Durum
a- Yahudilik
Arabistan'a giren semâvî dinlerden en önemlisi ve eskisi Yahudiliktir. Bu din, Filistin'den Suriye-Hicaz arasındaki yerlere sığınmak zorunda kalan Yahudiler vasıtasıyla gelmiş ve Yesrib'e kadar girmiştir. Milâttan önce VI. yüzyılda Babil Kralı Buhtunnasr’ın Kudüs’ü işgal edip Yahudileri Babil’e götürdüğü sırada bunlardan bazılarının kaçarak Medine, Hayber, Vâdi’l-Kurâ ve Fedek gibi Hicaz’ın bazı kesimlerine yerleştiğini daha önce görmüştük. Roma Prensi Titus’un 70 yılında Kudüs’ü işgal etmesi ve daha sonraları da Romalılar tarafından Yahudilerin sıkı takibe uğraması üzerine bunlardan bazıları da Hicaz’daki dindaşlarının yanına göç etmişlerdir. Medine çevresi ile Yemen hâriç tutulursa, Yahudiliğin Araplar arasında pek fazla ilgi görmediği müşahede edilmektedir. Mevcut Yahudiler de Filistin kökenli idiler. Milâttan sonra II. veya III. yüzyılda Yesrib’e yerleşen Evs ve Hazrec ile Yahudiler arasında meydana gelen sürtüşmeler bu dinin bölge Arapları üzerinde pek etkili olmamasına yol açmıştır. Bununla birlikte Evs ve Hazrec’den bazı Arapların Yahudi din adamlarına gelerek bu dini kabul ettikleri de söylenmektedir. Yemen’de ise Yahudilik sınırlı da olsa yayılmıştı. Nitekim Himyerî hükümdarı Zûnüvâs’ın Yahudiliği kabul edip Hristiyanlara hücum ettiğini daha önce belirtmiştik. Yahudiliğin Araplar arasında ilgi görmemesinde, onların kendilerini Allah’ın seçilmiş halkı olarak görmelerinin rolü vardır. Çünkü Araplar, kendilerini propagandacıların altında bir seviyede kabul eden bir dine girmeye kolay kolay yanaşmazlardı. Ayrıca Yahudiler mal temin etmeye verdikleri önem kadar dinlerini yaymak için çalışmamışlardır. Bunun yanısıra o dönemde Yahudilerin vefasız, fitne çıkaran ve mal düşkünü olarak şöhret bulmaları Arapların hoşuna gitmiyordu. Yemen’de Zûnüvâs’ın Hristiyanlara yaptığı zulümler ve Medine’deki Yahudilerin Evs ve Hazrec’e karşı olumsuz tutumları da Arapları onlardan soğutmuş olmalıdır. Öte yandan Yahudiliğin birçok hükmünün bedevîlerin hayat tarzlarına uygun olmamasının da bu dinin Araplar tarafından kabul görmemesine sebep olduğu söylenebilir.[28]
28. Günaltay, s. 86-89
a- Yahudilik
Arabistan'a giren semâvî dinlerden en önemlisi ve eskisi Yahudiliktir. Bu din, Filistin'den Suriye-Hicaz arasındaki yerlere sığınmak zorunda kalan Yahudiler vasıtasıyla gelmiş ve Yesrib'e kadar girmiştir. Milâttan önce VI. yüzyılda Babil Kralı Buhtunnasr’ın Kudüs’ü işgal edip Yahudileri Babil’e götürdüğü sırada bunlardan bazılarının kaçarak Medine, Hayber, Vâdi’l-Kurâ ve Fedek gibi Hicaz’ın bazı kesimlerine yerleştiğini daha önce görmüştük. Roma Prensi Titus’un 70 yılında Kudüs’ü işgal etmesi ve daha sonraları da Romalılar tarafından Yahudilerin sıkı takibe uğraması üzerine bunlardan bazıları da Hicaz’daki dindaşlarının yanına göç etmişlerdir. Medine çevresi ile Yemen hâriç tutulursa, Yahudiliğin Araplar arasında pek fazla ilgi görmediği müşahede edilmektedir. Mevcut Yahudiler de Filistin kökenli idiler. Milâttan sonra II. veya III. yüzyılda Yesrib’e yerleşen Evs ve Hazrec ile Yahudiler arasında meydana gelen sürtüşmeler bu dinin bölge Arapları üzerinde pek etkili olmamasına yol açmıştır. Bununla birlikte Evs ve Hazrec’den bazı Arapların Yahudi din adamlarına gelerek bu dini kabul ettikleri de söylenmektedir. Yemen’de ise Yahudilik sınırlı da olsa yayılmıştı. Nitekim Himyerî hükümdarı Zûnüvâs’ın Yahudiliği kabul edip Hristiyanlara hücum ettiğini daha önce belirtmiştik. Yahudiliğin Araplar arasında ilgi görmemesinde, onların kendilerini Allah’ın seçilmiş halkı olarak görmelerinin rolü vardır. Çünkü Araplar, kendilerini propagandacıların altında bir seviyede kabul eden bir dine girmeye kolay kolay yanaşmazlardı. Ayrıca Yahudiler mal temin etmeye verdikleri önem kadar dinlerini yaymak için çalışmamışlardır. Bunun yanısıra o dönemde Yahudilerin vefasız, fitne çıkaran ve mal düşkünü olarak şöhret bulmaları Arapların hoşuna gitmiyordu. Yemen’de Zûnüvâs’ın Hristiyanlara yaptığı zulümler ve Medine’deki Yahudilerin Evs ve Hazrec’e karşı olumsuz tutumları da Arapları onlardan soğutmuş olmalıdır. Öte yandan Yahudiliğin birçok hükmünün bedevîlerin hayat tarzlarına uygun olmamasının da bu dinin Araplar tarafından kabul görmemesine sebep olduğu söylenebilir.[28]
28. Günaltay, s. 86-89