sumeyye
Sat 29 May 2010, 02:05 pm GMT +0200
Ya Vedûd Aşkına dilenciyim!!
Ya Rab!
Kapına geldim, ölümle geldim…
Eli boş, kalbi kara, yüzü kara geldim
* * *
Dünya avuttu beni, oyaladı, eğlendirdi
Türlü ziynetiyle kendine çekti
Ben de daldım ona, unuttum seni, unuttum kendimi, unuttum öleceğimi…
Ama bak şimdi ölüm geldi, buldu beni…
* * *
Kimse etmedi bana, kendimin ettiğini…
Ben kimseyi değil, ancak kendimi kandırdım
Şeytana uydum, nefsime kandım “Ebedî yaşayacaksın!” diye kendimi inandırdım
Yarına dâir ne planlar yaptım, ne hülyalara daldım
Ancak bir akşam, güneş kızıl eteklerini daha toplamamıştı ki, çalındı kapım…
* * *
Oysa daha yapacak ne çok işim vardı, tadacak ne kadar lezzet, gezecek ne çok yer, toplayacak ne kadar güzellik vardı
Elimde neler vardı, neler…
Ama hiçbiri yetmezdi
Gözüm hep başkalarınınkine kayar dururdu
Lâkin gözüm şimdi kendi yaptıklarına sâbitlendi
* * *
Meğer ne kadar az iyilik yapmışım, ne kadar da az başkalarını düşünmüşüm
Hayatımı ne kadar da gafletle geçirmişim
Gençliğimi, zindeliğimi, gücümü, kuvvetimi, aklımı, zekâmı ne kadar da boş yere heder etmişim
Artık nâfile… Geçen geçiyor, giden dönmüyor
* * *
Pişman olasım geliyor, ama artık o da nâfile…
Ölüm geldi, hayat bitti
Son perde indi ve gerçek hayat başladı
Benim yazdığım, kurgusunu yaptığım, sahneye koyduğum ve şimdi izleyeceğim hayat!
“Keşke”si olmayan, gizlisi olmayan, dönüşü olmayan, müsveddesi olmayan hayat!
* * *
Kapına geldim, ölümle geldim…
Öldüm de geldim
Eli boş, kalbi kara, yüzü kara geldim
Affına geldim, lütfuna geldim, sana geldim;
Yâ Rab!
-alıntıdır-