sidretül münteha
Sun 12 December 2010, 04:49 pm GMT +0200
Taklitçi Anne
”İşte benim annemde böyle yapardı. Ben şimdi ne yapayım size ha söyleyin bakalım.”
Bu anne tipinde karşımıza çocukluğunun ezilmişliğini çocuklarının üzerinde gidermeye çalışan bir kadın çıkar. Bir nevi fotokopi annedir. Annesinin benzeri özelliklerini sergileyerek çocukluğunda annesine yapmayı istediği davranışları çocuklarında gidermeye çalışır.
Farkında olmadan çocuklarından annesinin kendisinden istediklerini çocuklarından ister. Onların gerçekleştirilmemesi halinde ise aynı annesinin sergilediği tavrı sergiler. Böylece kompleksini tatmin etmeye çalışır.
Bu anneler sürekli olarak benim annem şöyleydi, benim annem böyleydi diyerek onun ruhunu bedeninde yaşatmaya çalışır. Özgünlükten yoksundur. Değişen şartlara, gelişen koşullara aldırış etmeden mazinin nostaljisinden kurtulamaz. Aslında bu anneler problemli çocuklar yetiştirmek için oldukça uygun bir ortamı oluştururlar. Çünkü çocuklarının farklı bir psikoloji ve yeteneklerde olduğunun farkında olmadan annesinin yetiştirdiği gibi bir çocuk yetiştirmeye çalışır. Bu da kendi çocuklarının kabiliyet ve yeteneklerinin körelmesine neden olur.
Bazen öğrencilerimizle sohbet ederken bu bağlamda yakınmalara ve sitemlere şahit oluyoruz. Hayatın gerçekleriyle yüzleşme cesareti gösteremeyen kadınlar çocuklarını geçmişin hayal dünyasında yetiştirmeye çalışırlar. Çocuklar bu durumdan oldukça rahatsızlık duyduklarını ifade etmektedirler. Hatta bir defasında bir öğrenci sırf bundan dolayı anneannesinden nefret ettiğini ifade etti. Çünkü her konuşmada, her davranışta onunla karşı karşıya geldiğini söyledi.
Bu yaklaşım çocuklar üzerinde oldukça olumsuz bir etki bırakmaktadır. Kendilerini ifade edemedikleri gibi, zamanın şartlarını okuyabilen özgün bir anne tipinden de yoksunlaşmış olmaktadırlar. Bu, ileride onların da anneleri gibi olumsuz bir tavır sergilemelerine neden olma ihtimalini içinde barındırdığı için tehlikelidir.
Tabi burada annelerimizin olumlu özelliklerinin alınmasının yanlışlığından bahsetmiyoruz. Onların geleceğe ışık tutan örnek davranışları yaşatılmaya değerdir. Ancak olayları yorumlama ve sorgulama gücüden yoksunlaşmak bu güzelliği yüreklerden sürgün etme ihtimalini de içinde barındırmaktadır.
Annelerimize saygı duyalım ve onların bizlere bırakacağı maddi ve manevi mirasları yaşatalım. Bunun yanı sıra da gelişen ve değişen zamanın konjüktüründe nasıl davranılması gerektiğini ve çocukların ergenlik ve gençlik psikolojilerinin sağlıklı bir şekilde ele alınması gerektiğini kavrayalım. Hala annemizin metotlarıyla çocuklarımız üzerinde egemenlik kurmaya devam etmeyelim. Çünkü bu hem kendinize, hem çocuğunuza, hem de annenize saygısızlık olacaktır.
Sanıyorum bu anneler kendileri olma cesaretini göstermekten korkmaktadırlar. Bu korku çocuklarına nasıl davranacaklarını bilememenin verdiği acıdan kaynaklanmaktadır. İyi bir anne olmanın önünde, annenin yüzü sürekli olarak sırıtmaktadır. Annesi gibi olmayı iyi anneliğin şartı olarak gördüğü için ondan bağımsızlaşamamaktadır. İşte bu noktada annesi onun korkusu olarak sürekli olarak duygularını esir alır. Ne zaman bu esaret zincirini kırarsa iyi bir anne olmaya adım atmış olacaktır.
Ama unutmayın zincirleri kırarken karşımızdakinin kalbini kırmamaya da özen gösterin. Çünkü nihayetinde karşımızdaki annemizdir. Karşı çıktığımız yanlışlarından oluşan bir davranış modelinin terk edilmesidir. Yoksa kendisinin terk edilmesi demek değildir.
seyit ahmet uzun