saniyenur
Sat 7 January 2012, 07:02 pm GMT +0200
Sırat
Tahâvî’nin -Allah ona rahmet etsin- "Sırat’a" ifadesi Sırat’a da iman ederiz, demektir. Sırat cehennem üzerindeki bir köprüdür. İnsanların hesab için duracakları yer olan Mevkıf’den ayrılacak olduktan sonra Sırat’ın önündeki bir karanlığa ulaşacaklardır.
Nitekim Âişe -Radıyallahu anh- böyle demiştir: Rasûlullah -Sallallahu aleyhi vesellem- şöyle soruldu: Yer başka bir yere ve semavat ta başka semalara dönüştürüleceği vakit insanlar nerede olacaklardır? O: "Köprünün berisinde, bir karanlığın içerisinde olacaklar" diye buyurmuştur.[139] İşte münafıkların mü’minlerden ayrılacakları ve geride kalarak mü’minlerin önlerine geçecekleri, aralarına münafıkların, mü’minlerin yanına ulaşmalarını engelleyecek bir sur çekilip engel olunacağı yer burasıdır.
Beyhakî senedini kaydederek, Mesruk’dan, o Abdullah (b. Mes’ud)dan şöyle dediğini rivayet etmektedir: "Kıyamet gününde Allah insanları bir arada toplar... Amelleri miktarınca herbirisine nur’u verilir. Kimisine nur’u önündeki bir dağ gibi verilir. Kimisine nur’un bundan daha fazlasıyla verilir. Kimisine de nur’u sağ tarafındaki bir hurma ağacı gibi verilir. Kimisine de yine sağ tarafında ama bundan daha aşağı şekilde verilir. Nihayet en sonuncu kişiye nur’u ayağının başparmağı üzerinde verilir. Kimi zaman aydınlatır, kimi zaman da söndürülür. Aydınlattığı vakit ayağını öne doğru atar, söndürüldüğünde olduğu yerde kalır. Bu kimse ve diğerleri Sırat’ın üzerinden geçerler. Sırat ise kılıcın keskin tarafı gibidir, oldukça kaygandır. Onlara nur’larınız miktarınca yol alınız, denilir. Kimisi yıldızın akması gibi hızlıca gider, kimisi rüzgar gibi geçer. Kimisi göz açıp kapamak gibi geçer, kimisi hızlı deve gibi geçer ve hızlıca koşar. Kısacası amelleri miktarınca yol alırlar. Nihayet nur’u ayağının başparmağı üzerinde olan kişi de bir eli çekilir, bir eli bir tarafa yapışır. Bir ayağı çekilir, bir ayağı bir yere takılır. Sağı, solu cehennem ateşine değer. Nihayet hepsi (Sırat’ı geçip) kurtulurlar. Kurtuldukları vakit: Bize seni gösterdikten sonra, bizi senden kurtaran Allah’a hamdederiz. Allah bizlere kimseye vermediğini vermiştir, derler."[140]
[139] Müslim 315.
[140] el-Haysemî, Mecmau'z-Zevâid, X, 340-343.