derya
Wed 3 March 2010, 12:12 pm GMT +0200
Sevgi
Çocuk, dünyaya gelir gelmez, kendini sevgi ve şefkat halesiyle sarılmış bulur. Varlığına sebep olan anne-baba, etrafında pervane gibi döner durur. Onun için çırpınırlar, yemezler yesin diye, ağlarlar gülsün diye.
Sevgi, bir güçtür, kuvvettir. Bu kuvvet en güçlüleri en zayıflara hizmet ettirir. Tavuğu, yavrusunu korumak için köpeğe saldırtan ve ölüme götüren, işte bu kuvvettir.
Yavrularına saldıran aslanı, yaralı numarası yaparak kendisine celbeden ve yavrularını kurtaran ördeğe, bu işi yaptıran aynı kuvvettir. Yani şefkat, merhamet ve sevgidir. Civcivler tavuk, yavrular ördek olunca bu sevgi ve şefkat ortadan kalkar. Ama insanda öyle değildir. Bu duygu ve düşünce, ölünceye kadar devam eder.
Temel insani değerler üzerinde yetişmiş kişilerde, aile ve toplumlarda sevgi sadece nefsî ve kuru bir his değildir. Kabir kapısında biten sevgi de değildir. Bu sevgi, ebedidir. Onun için gençlik gidip, maddi güzellik yerini ihtiyarlığa bıraktıkça, kalplerdeki sevginin arttığını, yuvalarda daha bir huzur ve itminan tüttüğünü görürüz.
İnsan, iradesini imânla güçlendirdiği, mes’uliyet duygusuyla kontrol altına aldığı ölçüde kinlerini, nefretlerini müsbete kanalize edebilir. Onların yerine sevgi, şefkat ve merhamet duygularını hâkim kılabilir.
Maddi imkânlar, tek başlarına huzurun sebebi olamaz. Sevginin olmadığı bir kalbde, bir ailede ve bir toplumda huzur aramak beyhûdedir
İlâhi sevgiyi yakalayanlar, bu gerçeğin toplumdaki temsilcileridir. Onlar, çirkin gibi görünenler de bile bir güzellik bulurlar.
En kötü görünen hadiselerde olduğu gibi, sevilecek yanlarının olmadığı sanılan insanların bile iyi ve güzel tarafları vardır. Güzel tarafları ile insanlara yaklaşıldığı zaman, sarf edilen emekler zayi olmaz. İnsanlar kötü tarafları ile ele alındığı takdirde, iyi yönlerinden de istifade edilmez.
Gönül erleri olumsuz duygu ve düşünceleri irade ve müsamahaları ile tesirsiz hale getiren, hatta müsbete kanalize eden kahramanlardır.
Muhatabımızı sevdiğimiz, saygı gösterdiğimiz ölçüde kalbini kazanma imkânı buluruz.
Sevgi Allah için olmalı. Aksi menfaat olur.
Sevgi yolu, nebilerin, velilerin, salihlerin yoludur. Bu yolda, sevgi ve şefkatle yürüyenlere, hayatları boyunca yüzlerine kapılar kapanmayacaktır.
Bunların elinde sevgi, her düşmanı yenecek bir silah, her kapıyı açabilecek sırlı bir anahtardır. Anahtar, sevgi ve muhabbet olunca açılmayacak kapı yoktur.
Irmaklar, sanki gülümseyerek pırıl pırıl ve şırıl şırıl akar. Gece akar, gündüz akar. Çevresini yeşertmek, ovaları sulamak için akar ve bir gün bahar çiçekleri rengârenk etrafını sarar.
Dünyanın dört bir yanına dağılan gönül erlerinin de girdiği her yer bir bahar güzelliği içinde sevgi, şefkat ve kardeşlik şuuruyla dirilir. Rengi ayrı, tadı ayrı, kokusu ayrı meyve ve çiçeklerin baharı renklendirmesi ve güzelleştirmesi gibi farklı renk ve dile sahip insanlar da içlerindeki kini, nefreti ve düşmanlığı yenip, diyalog, sevgi, muhabbet ve yardımlaşma şuurunu kazanıp zulümden nefret etseler, mazluma şefkatle bakabilseler, dünya güzelleşecek, gönüller huzur ve itminana erecektir.
Sevgi, hep sevinç ve lezzet değildir. Bazen o hüzündür gözyaşı ve hasrettir. Bu, daha derin, daha içten bir sevgidir. Hasret ve hüzünden meydana gelen sevgi iz bırakır, unutulmaz. O sevgi, imânla beraber devam eder.
Nice sevdiklerimiz vefat etmiş, ebediyete intikal etmiştir, ama sevgileri hâlâ gönüllerimizdedir. Kavuşacağımız o tatlı günün heyecanını yaşatır ruhlarımıza...
Çelik gibi sert değil, ipek gibi yumuşak ol, fethet gönülleri. Eline fırsat geçince şımarık çocuk gibi olma. Allah’ın sana lütfettiği nimetlerin şükrünü eda edebilmen için insanları ötede sevindirecek gerçek dost olarak aç açabileceğin kadar şefkat sineni, ger gerebileceğin kadar sevgi ve merhamet kanatlarını, arzularının altında ezilen şu biçare zavallılara uzat elini, uzatabildiğin kadar.
Susuz kalmış bir köpeğe su veren kötü bir kadını affeden Allah, seni yolda bırakmaz. “Kişi sevdiğiyle beraberdir” gerçeğine gönül verenleri O, sevdiklerine kavuşturur.
A.Haydar Polat
Çocuk, dünyaya gelir gelmez, kendini sevgi ve şefkat halesiyle sarılmış bulur. Varlığına sebep olan anne-baba, etrafında pervane gibi döner durur. Onun için çırpınırlar, yemezler yesin diye, ağlarlar gülsün diye.
Sevgi, bir güçtür, kuvvettir. Bu kuvvet en güçlüleri en zayıflara hizmet ettirir. Tavuğu, yavrusunu korumak için köpeğe saldırtan ve ölüme götüren, işte bu kuvvettir.
Yavrularına saldıran aslanı, yaralı numarası yaparak kendisine celbeden ve yavrularını kurtaran ördeğe, bu işi yaptıran aynı kuvvettir. Yani şefkat, merhamet ve sevgidir. Civcivler tavuk, yavrular ördek olunca bu sevgi ve şefkat ortadan kalkar. Ama insanda öyle değildir. Bu duygu ve düşünce, ölünceye kadar devam eder.
Temel insani değerler üzerinde yetişmiş kişilerde, aile ve toplumlarda sevgi sadece nefsî ve kuru bir his değildir. Kabir kapısında biten sevgi de değildir. Bu sevgi, ebedidir. Onun için gençlik gidip, maddi güzellik yerini ihtiyarlığa bıraktıkça, kalplerdeki sevginin arttığını, yuvalarda daha bir huzur ve itminan tüttüğünü görürüz.
İnsan, iradesini imânla güçlendirdiği, mes’uliyet duygusuyla kontrol altına aldığı ölçüde kinlerini, nefretlerini müsbete kanalize edebilir. Onların yerine sevgi, şefkat ve merhamet duygularını hâkim kılabilir.
Maddi imkânlar, tek başlarına huzurun sebebi olamaz. Sevginin olmadığı bir kalbde, bir ailede ve bir toplumda huzur aramak beyhûdedir
İlâhi sevgiyi yakalayanlar, bu gerçeğin toplumdaki temsilcileridir. Onlar, çirkin gibi görünenler de bile bir güzellik bulurlar.
En kötü görünen hadiselerde olduğu gibi, sevilecek yanlarının olmadığı sanılan insanların bile iyi ve güzel tarafları vardır. Güzel tarafları ile insanlara yaklaşıldığı zaman, sarf edilen emekler zayi olmaz. İnsanlar kötü tarafları ile ele alındığı takdirde, iyi yönlerinden de istifade edilmez.
Gönül erleri olumsuz duygu ve düşünceleri irade ve müsamahaları ile tesirsiz hale getiren, hatta müsbete kanalize eden kahramanlardır.
Muhatabımızı sevdiğimiz, saygı gösterdiğimiz ölçüde kalbini kazanma imkânı buluruz.
Sevgi Allah için olmalı. Aksi menfaat olur.
Sevgi yolu, nebilerin, velilerin, salihlerin yoludur. Bu yolda, sevgi ve şefkatle yürüyenlere, hayatları boyunca yüzlerine kapılar kapanmayacaktır.
Bunların elinde sevgi, her düşmanı yenecek bir silah, her kapıyı açabilecek sırlı bir anahtardır. Anahtar, sevgi ve muhabbet olunca açılmayacak kapı yoktur.
Irmaklar, sanki gülümseyerek pırıl pırıl ve şırıl şırıl akar. Gece akar, gündüz akar. Çevresini yeşertmek, ovaları sulamak için akar ve bir gün bahar çiçekleri rengârenk etrafını sarar.
Dünyanın dört bir yanına dağılan gönül erlerinin de girdiği her yer bir bahar güzelliği içinde sevgi, şefkat ve kardeşlik şuuruyla dirilir. Rengi ayrı, tadı ayrı, kokusu ayrı meyve ve çiçeklerin baharı renklendirmesi ve güzelleştirmesi gibi farklı renk ve dile sahip insanlar da içlerindeki kini, nefreti ve düşmanlığı yenip, diyalog, sevgi, muhabbet ve yardımlaşma şuurunu kazanıp zulümden nefret etseler, mazluma şefkatle bakabilseler, dünya güzelleşecek, gönüller huzur ve itminana erecektir.
Sevgi, hep sevinç ve lezzet değildir. Bazen o hüzündür gözyaşı ve hasrettir. Bu, daha derin, daha içten bir sevgidir. Hasret ve hüzünden meydana gelen sevgi iz bırakır, unutulmaz. O sevgi, imânla beraber devam eder.
Nice sevdiklerimiz vefat etmiş, ebediyete intikal etmiştir, ama sevgileri hâlâ gönüllerimizdedir. Kavuşacağımız o tatlı günün heyecanını yaşatır ruhlarımıza...
Çelik gibi sert değil, ipek gibi yumuşak ol, fethet gönülleri. Eline fırsat geçince şımarık çocuk gibi olma. Allah’ın sana lütfettiği nimetlerin şükrünü eda edebilmen için insanları ötede sevindirecek gerçek dost olarak aç açabileceğin kadar şefkat sineni, ger gerebileceğin kadar sevgi ve merhamet kanatlarını, arzularının altında ezilen şu biçare zavallılara uzat elini, uzatabildiğin kadar.
Susuz kalmış bir köpeğe su veren kötü bir kadını affeden Allah, seni yolda bırakmaz. “Kişi sevdiğiyle beraberdir” gerçeğine gönül verenleri O, sevdiklerine kavuşturur.
A.Haydar Polat