ezelinur
Wed 14 July 2010, 07:29 pm GMT +0200
Yüzünü görmese büyür müydü körpe fidanlar
Ben yönümü Sana dönemedim ya bilsen ne kadar soldum sarardım,
Halbuki Sana dönsem beni rahmetinle sarardın
Gölgelere meylettim, yapraklarımı döktüm
Gözyaşlarım yeterdi yeşertmeye beni yeniden
Onu da becermedim ya kurudum, ümitsiz kaldım
Sesim olmasan Sen kim dinlerdi beni
Akmasam Sana taşa çakıla nasıl katlanırdım
Hayalim olmasan Sen nasıl uyuyabilirdim
Gecem olmasan Sen, günüm olmasan nasıl yaşardım
Nefesimi aldığım Sen, geriye verdiğim Sen
Kalbimin, elimin, ayağımın sahibi…
Oysa şimdi…
Ayaklarım yolunda tökezler
Ellerim kırık dökük titrer
Kalbim kararmış, biçare ürker…
Sen varken bitemez ki ümitler
Tutulmuş dilim, mühürlü yüreğim bir çare bekler…
Varsın kalbim kaldıramasın bu kadarını,
Varsın kalmasın kendime ayırdığım bir tek anım, kanım, canım, her şeyim Sen ol da
Karanlık yanıma bir güneş gibi doğ da
Ağrıyan yanıma bir çağlayan gibi dol da
Kalmasın benden ufacık bir eser ortada…
La reverie