sidretül münteha
Mon 18 October 2010, 03:26 pm GMT +0200
Sen yoktun
Dünyada firavunlar, karunlar handı,
Zulüm vardı her yerde toprak hep kandı.
Kin, nefret, husûmet ve savaş,
Barış sükût etmiş konuşan kılıç kalkandı.
Dimağlar kelepçeli, kalpler taş olmuş,
Kızcağızlardan yükselen âh u efgândı.
Öksüzler garip, yetimler garip, dünya garip,
Kadın erkek, yaşlı genç, çoluk çocuk perişândı.
Gökte bir intizar, yer Sana muntazır,
Bahiralar hep Sana nigehbândı.
Ve bir gün çiçekler açtı artık mevsim bahardı,
İşte bu kâinatın topyekün beklediği ândı.
Öksüzler mesrur oldu, vaslına erdi yetimler,
Susuzlar suya ellerinde kandı.
Mâmur oldu hep bağlar bahçeler,
Bülbüller aşka güllerinde yandı.
Ağaçlar, kuşlar, çiçekler duramıyordu yerinde,
ALLAH'ım bu ne güzel bir heyecândı!
Küfrün ateşi söndü ve zâlimler muma döndü,
Kisra'nın saraylarında sütunlar hâk ile yeksândı.
Nasıl sevinmesin kâinat, nasıl yerinde dursun zerrât,
Ki arza O mihmân, arz O'na hân ü mândı.
İnanmadılar Sana, güya sihirbazdın Sen,
Lâkin Ebu Bekir’lere risâletin ayan beyândı.
Öyle çile çektin ki, akıllar almaz bunu,
İçinde olduğun çetin bir imtihândı.
Neler vermediler ki vazgeçmen için,
Oysa vazgeçeceğin gafillere mahsus bir zândı.
Bütün dertler göğsünde eridi gitti,
İtikadın tamdı; çünkü Rabb'in Rahim'di, Rahmân'dı.
Nitekim Bedir'de, Uhud'da, Hendek'te,
Rabb'inden Sana gelen hep bol ihsândı.
Yükler hafiflemiş artık, sıkıntılar zail olmuştu,
Şükürler olsun Mevlâ'ya şimdi saadet-i devrândı.
Her yerde huzur, her taraf bağ bahçe,
Ashabın gökte Sitâre, yerde bağbândı.
Dağıldılar dört bir yana belki hiç dönmemecesine,
Yeryüzü onlara koca bir gülistândı.
Ve bir gün vazifen bitmiş yollar açılmıştı semâya,
Ey Nebî! Gittiğin ne hoş bir güzerândı.
Sen ölmemiştin belki ama hüzün kapladı herkesi,
Arkandan akan gözyaşları seyelândı.
Asırlar geçti, hasretin bizim de bağrımızda kor,
Bu acıya dayanmak zor, zira sensizlik çok yamandı.
Bilmiyorum belki özlediğin kardeşlerin bizdik,
Çünkü artık zaman, ahir zamandı.
ALINTI