sidretül münteha
Mon 18 October 2010, 03:41 pm GMT +0200
SANA BAKANLARIN PENCERESİNDEN AYIRMA BENİ
Pencereni açtım Sensiz bir korulukta... Yola bakardı bir yanı, bir yanı uçsuz bucaksız bir dağa. İsimler koyardım Sen'i andığım zamanlara: Adı Gül, adı Yağmur, adı Sen... Kimse bilmezdi yağmur nasıl düşer pencereme. Her bir damla Sana sevdalı gelirdi. Yüreğime inerdi usul usul. "Ah küçüğüm " derdim, "Kurak bir iklime düşmektesin, çöle açmaz menekşeler" bilmezdim o damlalarla yeşermiş meğerse yüreğimdeki çiçekler...
Penceremi açtım Sensiz bir zamanda. Gül devri değildi gördüğüm manzara. Üşüdüm bir kış ayazında. Sen'i sordum karşılaştığım bütün varlıklara. Ben Sen'i ararken, adını dahi duymamışlara rastladım bu pencerede. Ağlamak kar eder mi bilmem: Ağladım işte Sensizlikte! Ağladım üşümüşlüğün yetim zemheresinde!
Bir pencere daha dedim, bir pencere daha. Sen'i sordum ey Nebi! Bir bedevi gibi, belki üzgün, belki yorgun bir Sensizlikte. Ellerim mi ısındı, hava mı bilmem. Bir vahaya rastladım buz kesmiş topraklarda. Kokuna hasret güller gördüm; bahçelerde, bağlarda... Bilmezdim Sen'in aşkından kor kor yanan yürekler varmış garipler kervanında. Hangisine yaklaşsam dillerde Sen, bakışlarda Sen. Kendi adını dahi hatırlayamayanların kervanı bu: Adı Sen!.. Ey Nebi! Sana bakanların penceresinden ayırma beni...
ALINTI