sumeyye
Thu 3 June 2010, 09:28 am GMT +0200
Pişmanlık tevbe midir?
İslam fıtrat dinidir Ancak şahsî tercihlerin ve belki bilinçsiz seyirlerin sonucu uzaklaşılır bu fıtrattan Uzaklaştığının farkında olmamak bir tehlike olduğu gibi, uzaklaştığını farkedip “dönüş” yapanların içinde bulunduğu halet-i ruhiyede de tehlikeler gizlidir
Bir ihtida öyküsü duyup da duygulanmayanımız yoktur Hele o heyecana birebir ortak olmuşsak, bu safiyet bizde uzun süre tesirini gösterir
Ancak maalesef bu dönüşle birlikte dönen biri daha vardır: ezeli düşmanımız, şeytan Sağa geçer, münafıklığa bürünür ve desiselerini bu yönden iletir bundan böyle Ve dönüş yapanlar için ilk lezzetten hemen sonra ifrat ve tefrit sancıları başlar böylece
Üstadın tabiriyle, ona sebebiyet verdiği için tefritten daha zararlı olan ifrat, çoğumuz için bir imtihandır Daha iyiyi yapma adına fıtrattan uzaklaşınca, tefrit yolları açılır önümüzde
Bu bağlamda, kocaman bir soru beliriyor zihnimde: Pişmanlık tevbe midir?
Bir yakınımın dinmek bilmez gözyaşları hatırlatıyor bana bu soruları “Ben senin gibi olamadım, harcadım o günlerimi, gençliğim boşa gitti, boşa yaşamışım ben” gibi acı dolu cümleler ve tabiî son derece içten geldiğini hissedebildiğim gözyaşları
Sonraki günlerdeki tüm sohbetlerimizde bir yer aldı bu sahneler Bu bir tevbe gibi gelse ve ilk günler bu sahneye özensem bile, böyle olmalı mı şüpheleri zihnimde belirmeye başladı Çünkü böyle devam edemezdi Bu gözyaşları bir gün dinecek ve umutsuzluğa sürüklenen kişi “Ne yapayım, oldu bir kere” ekseninde ya hatalarını hafif görme günahına düşecek, ya iyice ilerleyen hüzün onda “ben iflah olmam” ye’sini oluşturacak; her halükarda şeytanın istediği olacaktı
Bunun fıtrattaki yeri nedir? Ümitsizlik kebairden olduğuna göre, her pişmanlık, ölçüsüz pişmanlık, tevbe değil Çünkü ileriye şevk olarak değil, ümitsizlik olarak aksediyor bu duygular
Anlaşılan o ki, fıtrat bu noktada havf ve reca ölçüsünü koyuyor önümüze Korku ve ümit arasında olmak, dünyamızdaki sıratlardan bir sırat
Günahı farketmek, itiraf etmek ve kurtulmaya niyet etmek
Sonra da ümit
Benim günahımın azlığından değil, Senin merhametinin çokluğundan diye
Esma-i ilâhiyeye bir ayinelik fikriyle
Sonraki günlerde o dostumu çağırdığım fıtrat buydu Pişmanlık güzel, tevbe de Ama sonra kapatıp o defterleri, geçmişi vekil tayin ettiğin Rahmân’a emanet etmek gerek
Çünkü şimdi ileri bakma zamanı Geçmişi tevbe dolu bir basamak yapıp geleceğe bakmak için ve en önemlisi hiç farkına varmadığımız ‘gün’ümüze geç kalmamak için
Fıtrat, ümide çağırıyor Geçmişte kalmak istemiyor Gün var, gelecek var Hiç değişmeyecek yıldırıcılarımız olsa da, rahmetinden umudun kesilmediği Rahmân’ımız var
Ve her amelde ölçümüz, âlemlere rahmet rehberimiz var
Nuriye Çakmak