sumeyye
Mon 25 January 2010, 04:57 pm GMT +0200
Peygamberimiz (a.s.)ın Getirip Tebliğ Ettiği Din ve Şeriat
Peygamberimiz Hz. Muhammed (a.s.)ın Yüce Allahtan telakki edip insanlara ulaştırmakla görevlendirildiği din ve şeriat; ulu atası İbrahim (a.s.)ın dini,[432]
Dinden Nûh, İbrahim, Musa ve İsa Aleyhi sselamlara tavsiye buyurulan ve ayrıca kendisine devahy-olunan şeriatbr.[433]
Din; lügatta ceza, İslâm, ibadet, tâat, inkıyad, tevhid, millet, şeriat, vera ve takva, hesap., gibi türlü mânâlara gelir.[434]
Şeriat dilinde din; peygamberin Allah tarafından getirip tebliğ ettiği şeyleri kabule akıl sahiplerini davet eden İlahî Kanundur.[435]
Bu İlahî Kanuna, uyulduğu için, din denir.[436]
Allah´ın açık ve geniş yolu olduğu.[437] kullar bağlansınlar diye konulan hükümlerden ibaret bulun duğu için de, şeriat denir.[438]
Şeriata şeriat denilmesi; sıdk ve sadakatla bağlananın susuzluğunu gidereceği, günah kirlerinden de temizleyip arıtacağı içindir.[439]
Dine millet denilmesi de, üzerinde toplanıldığı, yüründüğü içindir. Din, millet, aslında bir olup aralarındaki fark itibarîdir ve dinin Allah´a, milletin de peygambere nisbet edilmiş olmasından ibarettir.[440] Din; iman, İslâm ve bütün şeriatları kapsayan umumî bir isimdir.[441]
İnsanlara ilahî nimet olan şeriatlar, milletler, açık, aydınlık yollar ve sünnetler, son peygamber Hz. Muhammed (a.s.)ın Yüce Allahtan telakki ve tebliğ ettiği İslâmiyetle en son ve mükemmel şek lini bulmuş; bu vakıa ve gerçek de, Mâide sûresinin üçüncü âyetinde açıklanmıştır.[442]
Yani, İslâm dininin en son ve en mükemmel şeklini bütün insanlara ulaştırmak vazifesiyle gönder ilen Hz. Muhammed (a.s.) hem kendisinden önceki peygamberlerin bu yoldaki tebliğlerine aykırı olarak sonradan insanlar tarafından yapılmış olan katmaları, değişiklikleri, dinle ilgisi bulunmayan şey leri kaldırıp onları aslî şekillerine çevirmiş; hem de İslâm dininin kendisine bırakılan en önemli kısım larının tebligatını yapmış; ve böylece, İslâm dinini, her bakımdan tamamlanmış olarak insanlık dünyasına sunmuş; bu vakıa, Yüce Allah tarafından:
"...Bugün, sizin dininizi kemale erdirdim. Üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size, din olarak İslâm´ı verip ondan razı oldum..." buyurularak açıklanmıştır.
Allah katında din, İslâm dininden ibarettir.[443]
İslâm dininden başka din arayanın dini kabul olunmayacaktır.[444]
İnsanların ilk tuttukları, bağlandıkları tek ve genel din, İslâm dini idi.
Gelmiş geçmiş bütün peygamberler, İslâm dininin esaslarını tebliğe çalışmış, bu dinde can vermiş, bu dinde can vermeyi özlemişlerdir.
Âdem (a.s.)dan sonra, Ebu´l-beşer olan,[445] İkinci Âdem Baba diye tanınan Nûh (a.s.), Müslümandı.[446]
Peygamberler atası İbrahim (a.s.) da, onun oğulları ve torunları da, Müslümandılar.[447]
Musa (a.s.)ın; kavmi olan İsrail oğullarını ve Mısır Firavununu davet ettiği din de, İslâm dini idi.
Bunu, hem Musa (a.s.), hem Firavunun iman ve ihtida eden sihirbazları ve hatta, hem de bizzat Firavun da,-denizde boğulacağını anlayınca, Musa ve Harun (a.s.)ların inandıkları Allah´a inandığını ve Müslüman olduğunu söyleyerek-ifade etimiştir.[448]
Musa (a.s.)dan sonra İsrail oğullarına peygamber olarak gönderilen İsa (a.s.) hakkında, Yüce Allah´ın havarilere:
"Bana ve peygamberime iman ediniz!" diye vahyettiği ve onların da:
"İman ettik! Müslüman olduğumuza şahit ol!" dedikleri;
İsa (a.s.) da, bu hususta İsrail oğullarından küfür ve inkâr taştığını hissedip:
"Allah´a doğru giden yolda bana yardım edecekler kimdir?" deyince, yine havarilerin:
"Biziz Allah´ın yardımcıları!
Biz, Allah´a inandık.
Sen de, ey İsa! Şahit ol ki: Biz, muhakkak, Müslümanlardanız!" diyerek Müslümanlıklarını açık ladıkları görülür.[449]
Yine Kur´ân-ı Kerîm´de açıklandığına göre; Peygamberimiz Hz. Muhammed (a.s.)ın zamanındaki Hıristiyan rahiplerinden de, Kur´ân-ı Kerîm´e inanan ve kendilerine Kur´ân-ı Kerîm okun duğu zaman:
"Buna inandık! Şüphe yok ki, bu, Rabbimizden gelen bir haktır!
Gerçekten, biz, bundan önce de, İslâm´ı kabul etmiş kimselerdik!" diye ikrar ve şehadette bulunan lar olmuştur.[450]
[432] Hacc 78, Bakara: 128-129.
[433] Şûra: 13.
[434] Fîruzabâdî, Kâmûsu´l-Muhît, c. 3, s. 45.
[435] Seyyid Şerif, Ta´rifât, s. 72.
[436] Râgıb, Müfredâtü´l-Kur´ân, s. 1 75, Seyyid Şerif, Ta´rifât, s. 72-73.
[437] Râgıb, Müfredâtü´l-Kur´ân, s. 258.
[438] Fîruzabâdî, Kâmûsu´l-Muhît, c. 3, s. 45.
[439] Râgıb, Müfredâtü´l-Kur´ân, s. 258.
[440] Seyyid Şerif, Ta´rifât, s. 73.
[441] İmam-ı Âzam,Fıkh-ı Ekber,s.17.
[442] Şehristânf, el-Milel ve´n-nihâl, s. 1, s. 39.
[443] Âl-i İmrân: 19.
[444] Âl-i İmrân: 85.
[445] Ahmed b. Hanbel, Müsned, c. 1, s. 5.
[446] Yûnus 72.
[447] Yûnus 130-133, Yûsuf 38-101.
[448] A´râf 104, 126, Yûnus: 90, 91, 84.
[449] Mâide: 111, Âl-i İmrân: 51-52.
[450] Kasas: 52-53.
M. Asım Köksal, İslam Tarihi, Köksal Yayıncılık: 1/214-216.