sidretül münteha
Fri 22 October 2010, 01:32 pm GMT +0200
Peygamber (sav) gözlerinde erimeli
Böyle olmamalıydı.
İnsan bu hallere düşmemeliydi.
O uzak ufuklar, benzersiz alemler için var edilmişti,
Ve öteleri çok öteleri için,
Böylesine boş-basit ve lüzumsuz meseleler olmamalıydı onun gündemi.
Olmamalıydı Muhammed(sav) ümmeti bu halde,
Ona zillet yakışmazdı, alçak işlerle uğraşmak onun işi olamazdı.
O ALLAH ( C.C)(cc)demeliydi, ardından Muhammed(sav)
Ve sonra ağlamalıydı,
Medinenin sokaklarında yürüyen mahzun sevgiliyi düşünmeliydi.
‘Ümmetim, ümmetim’ sessiz ama alemleri inleten duasını duyarken
asırlar öncesinden, ağlamalıydı.
Hep onunla kucaklaşmalıydı,
Ve yalnızca O’nu koklamalıydı.
Gül kokusunu çekerken günahlarının, hadsizliklerinin kirlettiği ruhunun
derinliklerine ve kalbinin her bir hücresine birden bayılmalıydı.
Ve gözlerini tekrar O’nun şefkat dolu kucağında açmalıydı.
Ve göz göze gelmeliydi, işte o anda bitmeliydi,
Gözlerinde eriyip Rabbe yürümeliydi,
Ve bir daha aldırmamalıydı aleme ve aldanmamalıydı elaleme,
Peygamber(sav) gözlerinde erimeli,
Ve Rabbe yürümeliydi…
ALINTI