sumeyye
Sat 11 September 2010, 08:45 pm GMT +0200
Paslı halkalar
Murad dalgın dalgın yürüyordu. Ayakları onu gayr-ı ihtiyârî deniz kenarına götürmüştü. Her zamanki yerine oturmuş denizi seyre dalmıştı. Gelip geçen gemilere bakıyor, aklından bir şeyi çözmeye çalışıyordu. Ne zaman böyle düşünceli olsa, kendini sahile atar, gözleri gibi masmavi denizi uzun uzun seyrederdi.
Denize olan bu âşinalığı tâ çocukluğuna dayanıyordu.
Çünkü O, bir sahil köyünde doğmuş, orada büyümüştü. Babası, küçük tekneleriyle balığa çıkar, kısmetine ne çıkarsa razı olur, ailesini ele güne muhtaç etmeden geçindirirdi.
Murad, denizi bir insana benzetirdi. Bazen dost gibi kucaklar ve sarar, bağrına basar, bazen de sebeb-i felâketi olurdu insanın. Babasını da böyle bir felâkette kaybetmişti Murad. O günü hiç unutamıyor, ne zaman deniz kenarına gelse hayalleri canlanıyor, gözleri dolu dolu oluyordu.
Nevres ZAKİR