ayten
Wed 20 October 2010, 12:24 am GMT +0200
1. 2- Ölümden Sonraki Hayat Tasavvurları
Çok eski tasavvurlara göre ölüler, evlerinin yakınında, mezarlarda vasamaya devam ederlerdi veya belirli bir zaman sonra dünyaya tekrar geri dönerlerdi. Bu inancın yanında, ölenlerin, gölgelerin yaşadıkları, yeraltında bir Ölüler alemi bulunmakta idi. Artık dünya yüzüne çıkamadıkları için, üzüntü içinde hayatlarını sürdürürlerdi. Yalnız seçkinler ve kutsallar “Eıysium” denen ve dünyanın batı kenarında bulunduğu tasavvur edilen, kutsallar adasına giderler ve orada ölümsüz olarak yaşarlardı. Ölümden sonra, âhirete inanmayanlar da eksik değildi. Odyssee'de Achilleus: “Günlük bir işçi hayatı sürmeyi, fakir bir çiftçinin tarlasında boğaz tokluğuna çalışmayı, hiç bir hayatın olmadığı ölüme seve seve tercih ederim” demişti ki, mevcut zayıf âhiret inancını kabul etmeyenlerin de varlığına işaret etmektedir.
Eski Yunanlıların âhiret inancına olan ihtiyaçlarını sır dinleri müşahhas tasvirlerle gidermeye çalışmıştır. Buna göre: günahkârların yeraltında bir cehennemde cezalandırılacağı, iyilerin ise Tanrısal bir dünyada, yani kutsallar Adası'ında mükâfatlandırılacağı telkin edilmiştir. Daha sonraki devirlerde, Orfikler tarafından hazırlanan ruh tasavvurlarına göre, ruh cesedin yok olmasından sonra serbestçe yaşamaya devam ederdi. Vücut ruhun mezarı İdi, ruh vücuttan kurtulduktan sonra, gerçek hayata kavuşurdu. Onlara göre insanlar, bir kısır döngü çemberinden ibaret olan ruh göçü (tenasüh) içinde bulunurlardı. Kurtuluş, ancak tenasüh çemberinden kurtulmakla olurdu. Meşhur filozoflardan Pythogoras, Empedoklas, Eflatun gibi bazıları da Orfikler'in bu inancında idiler.