ehlidunya
Sun 22 August 2010, 09:34 pm GMT +0200
O (sas) hep dua halindeydi
Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafa (sas) her fırsatta Rabb’ine dua ediyordu. Sabahleyin uykudan kalktığında, yeni günde tadacağı hayat nimetinin değerini anladığını gösteren dualarla Rabb’ine yalvarıyordu.
Evinden çıkarken, mescidine girerken, abdest alırken hâsılı her hali dualarla örülüydü. Âlemler O’nun yüzü suyu hürmetine yaratılsa da o her ânında Rabb’ine titreyen bir kalple dua ediyordu.
Gece yastığa başını koyduğunda, yağmur yağdığında ya da yağmadığında dua ediyor, güneş veya ay tutulduğunda namaz kılıp, yine ellerini semaya açıyordu. Yolculuğa çıktığında Rabb’ine yalvarıyor, menziline sağ salim kavuştuğunda yine O’na yöneliyordu. Hiçbir an Rabb’ini asla unutmuyor, savaşta ve barışta lisanı O’nu anmaktan hiç geri kalmıyordu. Ölülere dua ediyor, dirilere dua ediyor, gündüzün aydınlığında, gecenin karanlığında hep dua ediyordu. Yeni bir elbise giydiğinde, hasta olduğunda, iyileştiğinde, uykudan uyandığında, bir meclisten kalktığında hep hayrı diliyor, musibetlerden Yüce Rabb’ine sığınıyordu.
O (sas) hep şöyle dua ederdi: “Allah’ım, bizimle Sana isyan sayılan şeyler arasında engel olacak korkunu, bizi cennetine ulaştıracak taatini, dünya musibetlerini gözümüzde hafifletecek kuvvetli imanı bize nasip eyle. Allah’ım, bize düşmanlık edenlere karşı bize yardım eyle. Bize dinî musibet verme. Dünyayı bizim en büyük kaygımız ve ilmimizin hedefi yapma.” (Tirmizî, Daavât 79).
Hz. Peygamber her vesileyle bizzat dua etmekle yetinmemiş, bazı sahabilerinden de kendisi için dua etmelerini istemiştir. Mesela, Hz. Ömer’e şöyle demiştir: “Kardeşim, duanda bizi de unutma.” (Tirmizî, Daavât 109).
Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafa (sas) her fırsatta Rabb’ine dua ediyordu. Sabahleyin uykudan kalktığında, yeni günde tadacağı hayat nimetinin değerini anladığını gösteren dualarla Rabb’ine yalvarıyordu.
Evinden çıkarken, mescidine girerken, abdest alırken hâsılı her hali dualarla örülüydü. Âlemler O’nun yüzü suyu hürmetine yaratılsa da o her ânında Rabb’ine titreyen bir kalple dua ediyordu.
Gece yastığa başını koyduğunda, yağmur yağdığında ya da yağmadığında dua ediyor, güneş veya ay tutulduğunda namaz kılıp, yine ellerini semaya açıyordu. Yolculuğa çıktığında Rabb’ine yalvarıyor, menziline sağ salim kavuştuğunda yine O’na yöneliyordu. Hiçbir an Rabb’ini asla unutmuyor, savaşta ve barışta lisanı O’nu anmaktan hiç geri kalmıyordu. Ölülere dua ediyor, dirilere dua ediyor, gündüzün aydınlığında, gecenin karanlığında hep dua ediyordu. Yeni bir elbise giydiğinde, hasta olduğunda, iyileştiğinde, uykudan uyandığında, bir meclisten kalktığında hep hayrı diliyor, musibetlerden Yüce Rabb’ine sığınıyordu.
O (sas) hep şöyle dua ederdi: “Allah’ım, bizimle Sana isyan sayılan şeyler arasında engel olacak korkunu, bizi cennetine ulaştıracak taatini, dünya musibetlerini gözümüzde hafifletecek kuvvetli imanı bize nasip eyle. Allah’ım, bize düşmanlık edenlere karşı bize yardım eyle. Bize dinî musibet verme. Dünyayı bizim en büyük kaygımız ve ilmimizin hedefi yapma.” (Tirmizî, Daavât 79).
Hz. Peygamber her vesileyle bizzat dua etmekle yetinmemiş, bazı sahabilerinden de kendisi için dua etmelerini istemiştir. Mesela, Hz. Ömer’e şöyle demiştir: “Kardeşim, duanda bizi de unutma.” (Tirmizî, Daavât 109).