Hadice
Tue 28 September 2010, 11:56 am GMT +0200
Neden böbürlenir durur şu insanoğlu?
Okyanusdan kopup yine okyanusa dönecek bir su damlası değimlidir oysa..
O su damlası sımsıkı sarılsa benliğine, örtse kat kat billurluğunu ne çıkar, okyanusda nerede bulur kendini?
O sonsuz deryayı oluşturan bir su damlası değil, su damlalarıdır zira..
Sen; senden kopup size vardığında, seni de göreceksin sizi de..
Siz; sizden kopup bize vardığınızda, sizi de göreceksiniz, bizi de…
Biz, bizden kopup O’na vardığımızda, bizi de göreceğiz, O’nu da..
O zaman hem görecek hem de anlıyacaksınız ki;
okyanusdaki su damlalarının birbirinden farkı yok..
O zaman hem görecek hem de anlayacaksınız ki;
sizin bizden, bizim O’ndan bir farkımız yok..
İşte bu derece anlamsız, bu derece manasızdır benlik…
“Ben” demek, benlikdeki “ben”e sahip çıkmak,
bizdeki “bizi” bulmaktan farklımıdır?
Ben’likden Sen’liğe geçişteki zor nedendir?
Ama heyhat!!
Halâ bilmez insanoğlu..
O bizi “biz” diye beklerken, “ben” demenin faydasızlığını..
İnsanoğlu ilk “sen” demeyi sevgi ile öğreniyor.
Severse “sen” diyor, sevmezse “ben”…
Sevdiğine veriyor, sevmediğinden sakınıyor..
Almasını seviyor, vermesini bilmiyor..
Ey Yüce Allah'ım !
Sen ne büyüksün ki; söylediğin hep “sen" olmuş…
Biz ne kadar aciziz ki, söylediğimiz hep “ben” olmuş..
Sen vermişsin, biz almışız, bitip tükenmek, bıkıp usanmak bilmeden..
Sen sevmişsin, biz sevilmişiz, idrakine bile varmadan..
Sen söylemişsin, biz anlamamışız, körlükden sağırlıktan..
Sen beklersin, biz gelmeyiz, korkudan cahillikten..
Ey Yüce Allah'ım !
Bizleri önce “sen” diyenlerden, sevenlerden, verenlerden eyle...
Eyle ki öze varalım, eyle ki “biz”e varalım, eyle ki Sana varalım...