sumeyye
Sat 11 September 2010, 03:26 pm GMT +0200
O Ben Olsaydım Yâ Resûlallah!
Dede ismini verdiğin, oğlun İbrahim keşke ben olsaydım…
Öpülesi ayaklarınla fersahlar aşar, sıksık ziyaretime gelirdin.
Severdin, koklardın, sarardın uzun uzun…
Yavrucuğum!… derdin bana, sevgilin, İbrahim olsaydım.
Oğulcuğun İbrahim olsaydım da bana oyunlar yapsaydın…
Sımsıcak sinene bassaydın beni.
Âlemlere rahmet nur yüzüne dokunsaydım minik ellerimle…
Sahabelerinin bakmaya kıyamadıkları gözlerinle baksaydın bana…
Müştak olsaydım o ipek siyahı saçlarına.
O zakir, mübarek dudaklarınla öpseydin beni…
Keşke seni neşelendirip güldürebilseydim.
İnci dişlerinle birlikte kâinat da gülümserdi bana…
Oğulcuğun, İbrahim’in olsaydım.
Ölüm meleği geldiği vakit, ayrılık elemiyle hüzünlendiğin İbrahim.
Kendi ellerinle kabre koyduğun ve üzerine gözyaşları döktüğün sicim sicim…
Cennette sana verilecek ve seni şenlendirecek olan küçük İbrahim…
Keşke, keşke o ben olsaydım.
Ufuk Abdülkerim ÇAVUŞ