sumeyye
Wed 14 July 2010, 02:44 pm GMT +0200
Nilüfer Zamanı...
Hayatı daima bir bitki, bir çiçek kıvamında yaşar insanlarBazıları Kaktüstür, Çalı yada DevedikeniÖyleki yaklaşanları çizer, yaralar, hep zarar verirler çevrelerineYanlarında ne bir ot ne bir çiçek biterBazıları zambaktır, şımartılır ama hep yapa yalnız yaşamak zorunda kalırlarBazılarıysa Kırçiçekleridir,
Saf ve güzel ama korumasızGüzellikleri yüzünden kopartan çok olur onları, farkına bile varamazlar
Bazen büyür ağaç olur insanKendini üstün görür, dik başlılığa kapılır sağlam çınar ağaçları gibi, ama ilk fırtınada kırılır, yok olur giderKimi, söğüt ağaçları gibi eğilir en ufak rüzgara bileKimi zaman da sarmaşık olur insan, başkalarına dayanmak zorunda hisseder kendini ve hep öyle yaşar, başkalarının sırtından
Mevsimler geçirir insan, Güller gibi hırçın, Çarkıfelek gibi güleryüzlü, Aslanağzı gibi şakacı, Orkide gibi gururlu, Nergis gibi iddiacı, Menekşe gibi ürkek, Maranta gibi entel, Begonya gibi kompleksli, Fulya gibi kıskanç, Zakkum gibi zehirli, Karanfil gibi hüzünlü ve Lale gibi karamsar olur
Oysa bir tek çiçek vardırki isteyen, çaba harcayan herkesi arasına katabilen ve bir daha asla geri vermeyenNilüferdir bu çiçeğin adı, umut doludur, güçlüdür, direnir acılara ve erişilmezdir suların korumasındaKendi dünyasındadır o, bu yüzdendirki her gün yeniden doğarÇiçeğini kopartan olursa yenik düşmez umutsuzluğa, yeni çiçekler sürer köklerindenHep sevecendir, hep güler yüzlü, hep umutlu ve daima yenilmezdir o
ALINTI